Σκόπευα να γράψω κάτι “σοβαρό” περί την χαριτόβρυτον δεσποινίς Ουρανία Μιχαλιολάκου, που είναι περήφανη για τον μπαμπά της όπως κάθε καλό παιδί, λέει. Μπράβο της και συγχαρητήρια. Αναρωτιέμαι όμως τι να είναι αυτό που την κάνει άραγε περήφανη, ποια τα κατορθώματα του πατέρα της, ποια η προσφορά του στην πατρίδα. Πέρα δηλαδή από το να ασπαστεί μια ξένη ιδεολογία μίσους καταδικασμένη στην παγκόσμια συνείδηση και με βάση αυτήν να ηγείται μιας συμμορίας τραμπούκων, που το μυαλό τό ‘χουν στα μούσκουλα των μπράτσων και στην προέκτασή τους -μαχαίρια και ρόπαλα.
Σκόπευα να της πω ότι κι εγώ επίσης, σαν καλό παιδί, είμαι περήφανος για τον δικό μου πατέρα. Μόνο που ο πατέρας μου δικάστηκε από στρατοδικείο και πέρασε δυο χρόνια σε Ιταλικό στρατόπεδο συγκέντρωσης για την αντιστασιακή του δράση ενάντια στον Φασισμό. Που σημαίνει, αν όχι κάτι άλλο, πως ήταν ένας αληθινός πατριώτης κι όχι τραμπούκος και κουραμπιές της πλάκας που ανέξοδα ανεμίζει μια σημαία.
Ήθελα ακόμα να της πω, με την άδειά της, πόσο την λυπάμαι ως νέα κοπέλα, που δεν είχε την τύχη να μεγαλώσει σε μια δημοκρατική οικογένεια. Έτσι που να πλατύνουν οι ορίζοντες της, να γίνει ένας άνθρωπος ελεύθερος χωρίς βαρίδια κι αλυσίδες να κρατούν τη σκέψη της δέσμια στο κλουβί του μίσους.
Διάφορα τέτοια ωραία και βαθυστόχαστα σκόπευα να πω μα τώρα πια, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, αυτά έχουν ειπωθεί κι εξακολουθούν να λέγονται κατά κόρον. Δεν μου μένει λοιπόν παρά να φορέσω τα γυαλιά του γελοιογράφου -όχι πως τα έχω βγάλει ποτέ, δηλαδή- και να παίξω ένα παιχνίδι. Ξεκίνησα από τη βάση της ναζιστικής ιδεολογίας, τον μύθο της καθαρότητας του αίματος και την ύπαρξη τάχα κάποιας ανώτερης φυλής. Παραθέτω ένα ρητό του γνωστού και μη εξαιρετέου ρατσιστή Kevin Alfred Strom: “Τα σημάδια της ομορφιάς είναι επίσης τα σημάδια μιας προηγμένης φυλής, χαρακτηριστικά που σημαδεύουν την μεγαλύτερη δυνατή διαφορά από πιο πρωτόγονες μορφές ζωής”. Ύστερα έψαξα να δω πώς και κατά πόσο συμφωνούν με τα παραπάνω οι δικοί μας “υπεράνθρωποι” της Χρυσής Αυγής και ιδιαίτερα η περήφανη Ουρανία. Παραθέτω τα αποτελέσματα της, ομολογώ πρόχειρης, έρευνάς μου.
It was my intention to write something “serious” about the graceful Miss Ourania Michaliolakou who, like all good children as she says, is proud of her dad. Well done and congratulations. But I was intending to ask her what is it that makes her so proud, what the achievements of her dad, what his contribution to his country. I mean, other than to endorse a foreign ideology of hatred and to become the leader of a gang of neo-nazi thugs, whose brains are located in their biceps’ and their extensions – knives and bats.
I was also intending to tell her that I also, being a good kid too, am very proud of my father. It’ s only that in 1943 my father was court-martialled and spent two years in a concentration camp in Italy, for being in the resistance against the Italian Fascists who occupied Rhodes at the time. Which means, if nothing else, that he was a true patriot and not a thug, a clown-patriot who waves a flag at no cost.
What’s more I wanted to tell her how sorry I feel for her, a young girl of 25, that she was not lucky enough to grow up in democratic family, to become a free person without any bonds and shackles to hold her intellect prisoner in the cage of hatred.
Well, yes, it was my intention to tell and ask her all those “serious” things but now, after the recent events, everything has already been said and it is still being told. There is nothing left for me then but to put on my cartoonists’ glasses -not that I ever remove them- and to play a game. I started from the foundations of Nazi ideology, the myth of the purity of blood and the existence of a superior race. I quote Kevin Alfred Strom: “The marks of beauty are also the marks of an advanced race, characteristics which signify the greatest possible difference from more primitive forms”. Race, beauty… I made a little research to see how our “supermen” and, in this case, our “superwoman”, the proud Ourania, compare with this axiom.
I present the outcome of my research
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
