Εδώ, έχουν το σπίτι τους τα πεθερικά μου. Ομολογώ πως την πρώτη φορά που αντίκρισα το μέρος, «αγριεύτηκα» λιγάκι. Κορίτσι μεγαλωμένο στην πόλη της Αθήνας βλέπετε, μες την φασαρία και το στρες, τους γείτονες να κάνουν έντονη την παρουσία τους κάθε στιγμή της ημέρας, τα σκουπίδια στην μέση του δρόμου και τα πεζοδρόμια γεμάτα ρίζες δέντρων με τις πλάκες να εξέχουν επικίνδυνα.

 

Οι ώρες εδώ κυλούν αργά. Η θέα από όλα τα παράθυρα του σπιτιού είναι πράσινη, πράσινη …α, και πράσινη. Όλα μοιάζουν να έχουν βγεί από τα παραμύθια των αδερφών Γκριμμ. Ένα καλό βιβλίο, φωτιά στο τζάκι, σπιτικό φαγητό και περπάτημα στο δάσος. Όταν δε έρχεται η άνοιξη ο «θόρυβος» που κάνουν οι αγελάδες που βοσκούν στα διπλανά λιβἀδια, μοιάζει με τρένο που περνάει καμαρωτά δίπλα από το σπίτι. Είναι «τρομακτικό» πόσο εμείς οι άνθρωποι της πόλης δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την φύση και τους αγροτικούς θορύβους.

 

Χθες στην κοντινότερη κωμόπολη, το Μούρτστσουσλαγκ, που μετράει μόλις 30.000 κατοίκους, είχε την ετήσια έκθεση «αγαθών» από την περιοχή και όχι μόνο. Μέσα στην ακατάπαυστη βροχή, οι πωλητές είχαν στήσει τα κιόσκια τους κατά μήκος του μικρού εμπορικού δρόμου πουλώντας από ρούχα, τσάντες, αλλαντικά της τοπικής παραγωγής και ζαχαρωτά. Ο καιρός σίγουρα τους χάλασε τα σχέδια όσο και ᾽ναι, αλλά όλοι τους με το χαμόγελο στα χείλη ήταν έτοιμοι να εξυπηρετήσουν. Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια παντού. Η θέα πάνω από τα μαγαζιά και τα σπίτια τα ψηλά βουνά της περιοχής.

 

Κάπου εκεί στο τέλος του δρόμου ξεπροβάλλει ένα μικρό μαγαζάκι με προϊόντα ελληνικής προέλευσης. Σοκ. Η περιοχή δεν φημίζεται για τους Έλληνες ή τους ελληνόφιλους. Η υπόθεση σηκώνει «εξερεύνηση»! Μπαίνοντας λοιπόν μέσα, δυο ευγενέστατες κυρίες μου δείχνουν το ελαιόλαδο, τις ελιές και το τσάι του βουνού που πουλούν με μεγάλη επιτυχία. Μόλις ακούν πως είμαι Ελληνίδα ο ενθουσιασμός τους δεν κρύβεται. Στρέφοντας το κεφάλι μου προς τα υπόλοιπα ράφια παρατηρώ και ελληνικά κρασιά… Πιάνοντας την κουβέντα ανακαλύπτω πως είναι μαγεμένες από την Ελλάδα, από τους Έλληνες και από τον πλούτο των αγαθών μας. Είναι όνειρό τους να έχουν στενές σχέσεις με την Ελλάδα, τον παράδεισό τους, όπως τον αποκαλούν, καθώς δεν αποκλείουν το γεγονός να μείνουν για πάντα εκεί. Τι να τους πεις… τι να τους εξηγήσεις; Πως στην πραγματικότητα τα βγάζουμε πέρα δύσκολα; Πως η «καφρίλα» που διαπιστώνεται τα τελευταία χρόνια βρίσκει τα αντιπροσωπευτικότερά της παραδείγματα στην πολυαγαπημένη μου μικρή πατρίδα; Δεν λέω τόποτα από όλα αυτά και συνεχίζω να κάνω την «διαφήμισή» μου! Θέλω να ελπίζω πως τα καλά παραδείγματα θα πολλαπλασιαστούν με τον καιρό.

 

Για την ώρα θέλω να γυρίσω πίσω στο σπίτι στο βουνό και να απολαύσω το τσάι του βουνού που μου έστειλε ο πατέρας μου ταχυδρομικώς, απολαμβάνοντας την θέα από το παράθυρο του δωματίου μου.