Δεν είμαι μάνα, και δεν μπορώ να καταλάβω το πόνο μίας μητέρας που χάνει το πλάσμα το οποίο η ίδια έφερε στη ζωή και με τόσο κόπο το μεγάλωσε. Προσπάθησα να μπω σε αυτή τη θέση της απώλειας, και αν ακόμα κατάφερα να νοιώσω το ένα χιλιοστό του πραγματικού συναισθήματος, ήταν κιόλας αβάσταχτο. Η κύρια σκέψη μου εκείνη τη στιγμή ήταν: γιατί να κάνω παιδιά; Γιατί να μπω στη διαδικασία αυτή; Μια διαδικασία υπέρμετρης αγωνίας και ενός αιώνια ριζωμένου φόβου βαθιά μέσα στο στήθος. Το βίντεο που προβαλλόταν κατά την διάρκεια της παράστασης, γεμάτο εικόνες από μητέρες με γιούς, σε διάφορα ηλικιακά φάσματα, και το νανούρισμα από το «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα, μου δημιούργησαν μία θλίψη τόσο μεγάλη που μου πλάκωνε την ψυχή. Μέσα στο μυαλό μου σαν ανεμοστρόβιλος η φράση «δεν θα κάνω παιδί». Το φέρνεις στον κόσμο, το κρατάς στα χέρια σου και μετά εξαφανίζεται, και εσύ μένεις με άδεια χέρια και άδεια ψυχή. Λίγο αργότερα ο φόβος μετατέθηκε σε αγαπημένα πρόσωπα που με περιτριγυρίζουν. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που αισθανόμαστε πως αν πάθουν κάτι, αν κάποια μέρα απλά φύγουν, εμείς δε θα είμαστε ικανοί να ανοίξουμε ούτε τα βλέφαρα μας. Έτσι και εγώ στη ζωή μου, τρέμω το θάνατο. Όχι τον δικό μου, αλλά των ανθρώπων εκείνων που θα με αναγκάσουν να ζω με το βάρος της δικής τους απώλειας. Άραγε αυτό ξεπερνιέται; Και αν ναι, πως; Είναι απλά ο χρόνος που σε βοηθά να συνεχίσεις να ζεις με αυτό το φορτίο; Και γιατί εκεί που νομίζουμε ότι χάθηκε ο κόσμος, εκεί εμείς μέσα σε αυτόν τον κόσμο συνεχίζουμε και ζούμε; Είναι απλά το ένστικτο του ανθρώπου για την επιβίωση ή απλά αγαπούσαμε λιγότερο από όσο τελικά νομίζαμε; Την ώρα που οι παλμοί της καρδιάς μου αυξάνονταν και τα χείλη μου έτρεμαν στο άκουσμα εκείνης της μαγικής φωνής, πίστευα τόσο έντονα μέσα μου πως εκείνο το πρόσωπο της ζωής μου, είναι τόσο σημαντικό που αν ξαφνικά μου έφευγε θα βυθιζόμουν στο μαύρο έρεβος για πάντα και πως τίποτα δε θα μπορούσε να με επαναφέρει. Τα χέρια μου έτρεμαν και το κεφάλι μου χανόταν σε μία απίστευτη ζάλη.

Στο αυτοκίνητο καθώς γύριζα, έκλεισα το ραδιόφωνο και άνοιξα τα παράθυρα. Ήθελα να αφουγκραστώ το δρόμο, τα άλλα αυτοκίνητα που περνούσαν από δίπλα μου, τους ανθρώπους που περπατούσαν, και σκεφτόμουν πως καθένας από αυτούς κουβαλούσε το δικό του πόνο. Την δική του μαύρη ιστορία.