.jpg)
Μπήκε και ο Ιούνιος. Πρώτη μέρα σήμερα του καλοκαιριού και όλοι μου οι φίλοι, γνωστοί και συγγενείς ξεχύνονται στις παραλίες με τα μαγιό και εμείς εδώ περιμένουμε ακόμη το καλοκαίρι. Ο καιρός αυτή την φορά δεν θέλει να συμβαδίσει με τους μήνες. Έχει πεισμώσει για τα καλά και ρίχνει ασταμάτητα βροχές, κάνει κρύο
και μου δημιουργεί μια ψυχολογική «αναστάτωση» άνευ προηγουμένου… προσπαθώ να το δεχτώ και να προχωρήσω στα υπόλοιπα «θετικά»… και δεν τα καταφέρνω. Έχουμε ανάψει τα καλοριφέρ και λέμε να κατεβάσουμε τα χειμωνιάτικα από τις ντουλάπες…
Πήγαμε και σε έναν αυστριακό γάμο την προηγούμενη εβδομάδα με τον άντρα μου, στην υπέροχη λίμνη του Mondsee, κάπου κοντά στο Σάλτσπουργκ και κοντέψαμε να ξεπαγιάσουμε από το κρύο. Είχε μόλις 8 βαθμούς θερμοκρασία στον αέρα. Εγώ, σαν γνήσια «πεισματάρα» Ελληνίδα, διάλεξα να βάλω κάτι αέρινο, χρωματιστό, Μάη μήνα, με ανοιχτό πέδιλο ασφαλώς… μέγα λάθος.. με έβλεπε ο κόσμος και απορούσε. Ας είναι καλά ο γαμπρός και αγαπητός φίλος Γκρέγκορ, ο οποίος είχε φροντίσει για τον προσωπικό μου «καθησυχασμό» και με εξέπληξε με την «φιλοξενία» του στον γάμο του, προμηθεύοντάς με με ένα μπουκάλι Ούζο (φυσικά και ήπιαν όλοι στο τραπέζι μας!)
Τι να σου κάνουν, όμως, μερικά ποτηράκια Ούζο. Τι και αν έχω δει όλα τα επεισόδια των «Απαράδεκτων» και τον Λαζόπουλο στο you tube να χαμογελάσει το χειλάκι μου λιγάκι, τι και αν βλέπω ελληνικά κανάλια στο διαδίκτυο για να «κλέψω» νησιώτικο αέρα από την θάλασσα, «τζίφος» η υπόθεση. Έχω και όλους αυτούς τους «φωστήρες» της επικοινωνιολογίας που βγαίνουν και φωνάζουν στα ελληνικά πάνελ των ειδήσεων να μου υπενθυμίζουν πόσο άσχημη είναι η κατάσταση στην πατρίδα Ελλάδα… που να βρεις παρηγοριά. «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
.jpg)
Λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου να συμμορφωθεί και να δει την πραγματικότητα στα μάτια… να κάνει υπομονή και να μην ξαναδεί τα δελτία καιρού στα αυστριακά κανάλια, αφού δεν βγάζει πουθενά. Ούτε έξω δεν μου κάνει κέφι να βγω. Αρνούμαι κατηγορηματικά να βάλω κλειστά παπούτσια Ιούνη μήνα. Όχι. Και οι αυστριακοί μου φίλοι που θέλουν να πάνε διακοπές στην Ελλάδα; Να μην το σηκώσω το τηλέφωνο να τους προτείνω μέρη; Σαν να μην μου έφταναν όλα αυτά, ακόμη και η τοπική τηλεόραση συνωμοτεί εναντίον μου. Κάνοντας ζάπινγκ έπεσα πάνω σε μια πολυαγαπημένη ταινία εδώ και χρόνια. Η μαγική αυτή ταινία του Γάλλου «οραματιστή» Luc Besson «Το απέραντο γαλάζιο» (1988), αυτό το αριστούργημα, που έχει γυριστεί κατά το ήμισυ στην άγρια, μοναδική, ατέλευτη, «απέραντη» Αμοργό. Καθώς έβλεπα σκηνές από την θάλασσα με τους ήρωες μέσα σε ένα σφουγγαράδικο με φόντο το αγαπημένο μου, χτισμένο στο βράχο, μοναστήρι της Μονής της Χοζοβιότισσας, αναπολώ και ονειρεύομαι. Κάτι «κλικάρει» στο μυαλό μου και επαναφέρω νοητά την αίσθηση της αλμύρας της θάλασσας στο μυαλό και στην καρδιά μου, τον άνεμο που βολοδέρνει τα βράχια, τα ατελείωτα ηλιοβασιλέματα, την γεύση του φαγητού, την απλότητα του άσπρου των σπιτιών των Κυκλάδων… παίρνω ενέργεια. Νοιώθω. Κλείνω τα μάτια και αισθάνομαι την ένταση.
Δεν θέλω να κοιτάξω έξω από το παράθυρο και να δω για πολλοστή φορά τον γκρίζο ουρανό. Θέλω να κάνω όνειρα για ένα καλοκαίρι που είναι ζεστό, «θαλασσινό», ταξιδεμένο, έτοιμο να μου δώσει τον καλύτερό του εαυτό και να με χορτάσει θετικές σκέψεις και χαμόγελα. Μπορεί να μην είναι αυτή η μόνη αλήθεια, αλλά εμένα αυτές οι εικόνες με κάνουν να αντέχω το κρύο, την «κλεισούρα», την μουντάδα του μυαλού και του σώματος, σε μια πόλη που αισθάνομαι συνεχώς πως «θα μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι». Δεν είναι όλοι οι λαοί το ίδιο. Κάποιοι κουβαλούσαν πάντα στην ψυχή τους την «αιώνια λιακάδα»… και αυτό κάνει την διαφορά… Ανασαίνω πάλι.
Αχ Ελλάδα, σε ευχαριστώ.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
