Στον Αλέκο Συσσοβίτη εκτιμώ το μέγα προσόν, για τα δικά μου δεδομένα: είναι άνθρωπος της πιάτσας. Αυτοδημιούργητος, περπατημένος, έξυπνος, με ένστικτο, τόλμη, ανοιχτωσιά στη σκέψη. Και, κυρίως, την ευφυΐα να βγει αλώβητος από το πεζοδρόμιο που του έχτισε προσωπικότητα και στάση ζωής. Δεν είναι εύκολο να περπατάς από πιτσιρικάς στην αγορά (εννοώ να είσαι εκτεθειμένος στην επαφή με όλα τα υφάσματα των ανθρώπων) και να βγαίνεις αλώβητος. Ίσως γι’ αυτό να είναι τόσο χαμογελαστός, τολμηρός, ευγενής και εκ βαθέων γνώστης της ζωής και των ανθρώπων. Ίσως γι’ αυτό να σκέπτεται με επιείκεια για τους ανθρώπους. Το καλύτερο πανεπιστήμιο ήταν, είναι και θα είναι το πεζοδρόμιο.

«Ένα μεγάλο μάθημα ζωής είναι τα ταξίδια. Έχω ταξιδέψει πολύ στον κόσμο συγκριτικά πάντα με τους Έλληνες που ταξιδεύουν λιγότερο από τους άλλους λαούς. Αν δεν ταξιδέψουμε έξω για να δούμε πώς ζει και ο υπόλοιπος κόσμος, μεμψιμοιρούμε για την καθημερινότητά μας. Μεγαλώνουμε με την επιρροή της τηλεόρασης και του life style, ελκόμαστε από τα καπιταλιστικά μέρη, φλερτάρουμε με το αμερικάνικο όνειρο και το πώς να γίνουμε ομορφότεροι και πλουσιότεροι. Θα μάθουμε πολλά, αν συναντήσουμε διαφορετικούς ανθρώπους και θα καταλάβουμε πως, όποιος μένει στις δικές του συνήθειες, είναι παρωπιδικός. Έχω επισκεφθεί αρκετά μέρη στον κόσμο, έχω ζήσει και στο εξωτερικό. Αλλά είμαι Κυκλαδοκολλημένος. Τελευταία πηγαίνω πολύ στην Ίο, γιατί μου αρέσει ο αέρας που έχει αυτό το νησί

Δεν είναι ανεμοδαρμένη η ζωή μου, σε βαθμό μυθιστορήματος. Προέρχομαι από πολύ φτωχή οικογένεια και δεν είχα κάποιον να με υποστηρίξει, είμαι αυτοδημιούργητός και αυτοδίδακτος παράλληλα. Ίσως για κάποιους να έχει κάποιο ενδιαφέρον αυτό. Δεν θέλω να λιμνάζω, γι’ αυτό και δεν διστάζω να δοκιμάζω νέα πράγματα, χωρίς να αποποιούμαι τον αντίκτυπο των επιλογών μου.

Ως χαρακτήρας, μου αρέσει να ψειρίζω τα πράγματα, υπάρχει πάνω μου μια νότα τελειομανίας, αλλά τολμώ να πάρω και τα ρίσκα μου. Με επηρέασαν διάφοροι άνθρωποι, μη Ελληνες, να ξεκουμπωθώ από τον δικό μου στυφό και σφιγμένο τρόπο σκέψεως. Ασφαλώς, όμως, έχω και τα ταμπού μου. Κάθε άνθρωπος είναι γαλουχημένος κάπως. Κουβαλάει το παρελθόν του. Επηρεαζόμενος από τους ανθρώπους στο εξωτερικό, ίσως έχω πιο ανοιχτή σκέψη στις προσωπικές σχέσεις και στην επαγγελματική μου συμπεριφορά. Οι Έλληνες δεν ρισκάρουν εύκολα.

Παρ’ όλο που έφυγα από το σπίτι μου στα 17 μου, δεν συγκρούστηκα με την οικογένειά μου. Δεν ήμουν αυτοκαταστροφικός, έλεγχα το μέσα μου και οι γονείς μου με εμπιστεύονταν. Η στάση τους μόνο σε καλό μου βγήκε, γιατί μ’ άφησαν να ανοιχτώ . Η πορεία μου μέχρι τώρα έρχεται μέσα από πρωτοβουλίες που πήρα εκμεταλλευόμενος τις προτάσεις που μου έκαναν. Από το modeling αρχικά στο Παρίσι, στη συνέχεια την επιστασία στα σπίτια ενός Ισραηλίτη στη Μύκονο, την συμμετοχή μου στο σινεμά ακολούθως μέσω του Πανουσόπουλου και στο θέατρο μέσω του Γιάννη Χουβαρδά. Το μόνο που είχα να κάνω κάθε φορά, ήταν να αδράξω την ευκαιρία και να δουλέψω πάνω σ’ αυτήν.

Το «faust» είναι ιδέα δική μου και του πολύ καλού μου φίλου, του Σωτήρη Καραμεσίνη, που τα τελευταία δύο χρόνια ζει και σκηνοθετεί θέατρο στη Βραζιλία. Η εταιρεία που αργότερα δημιουργήθηκε, συστήθηκε από τον Αντώνη Περιστεράκο, τον Αλέκο Πετράκη και εμένα. Στα δύο χρόνια λειτουργίας του κατά τη χειμερινή σεζόν έχουμε κάνει περισσότερες από τριακόσιες είκοσι ζωντανές μουσικές βραδιές. Τα είδη που ακούγονται κινούνται στην τζαζ, σόουλ, σουίνγκ καμπαρέ, ροκ, μπραζίλ και αφρο-λάτιν μπιτ. Επίσης, έχουμε κάνει κάποιες μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα από τους δυο-τρεις χώρους της Ελλάδας. Στον δεύτερο όροφο δημιουργήσαμε ένα θέατρο 85 θέσεων. Πέρυσι εγκαινιάσαμε τον χώρο με το Sunset Limited όπου συμπρωταγωνιστούσα με τον Γιάννη Βούρο σε παραγωγή του faust. Όταν βάζεις το χέρι στην τσέπη ξέρεις εξαρχής πως το μόνο που προσδοκείς είναι να πάρεις πίσω τα χρήματα που έβαλες. Όχι να αμειφθείς για τη δουλειά σου. Δούλεψα οκτώ μήνες, χωρίς να κερδίσω ένα ευρώ, αλλά καταευχαριστήθηκα την παράσταση, γιατί ήθελα να γίνει σωστά.

Τα Δευτερότριτα υπήρχε μια μουσικοθεατρική παράσταση με την Μπέσυ Μάλφα. Μετά ακολούθησαν: η παράσταση της Φωτεινής Αθερίδη και του Βασίλη Μαυρογεωργίου, ο «Μέγας Ιεροεξεταστής» του Ντοστογιέφσκι με τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο και το «Κουρέλι» του Ντέιμις Κέλι σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.

Η φετινή σεζόν ξεκινά με το έργο του David Mamet «Speed the plow» με ελληνικό τίτλο «Τώρα που γυρίζει» σε μετάφραση του Αντώνη Πέρη. Οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν στις 10 Οκτωβρίου και θα ολοκληρωθούν στις 10 Φεβρουαρίου και θα παίζεται από Τετάρτη έως και Κυριακή. Το έργο σκηνοθετεί ο Γιάννης Μόσχος και συμπρωταγωνιστούμε με τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη και την Ευτυχία Γιακουμή. Πρόκειται για μια ευφυέστατη, μαύρη κωμωδία, που γράφτηκε το 1988. Ακολουθεί το έργο «Realism» του Άντονι Νίλσον σε μετάφραση Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία Κατερίνας Φωτιάδου. Τα Δευτερότριτα από τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο, αρχίζουμε με το έργο του Ανδρέα Κοντόπουλου «Ταπεινά Ελατήρια» στο οποίο ο ίδιος συμπρωταγωνιστεί με την Τζένη Θεωνά και τον Ορφέα Αυγουστίδη. Με τη νέα χρονιά από τις 15 Ιανουαρίου παρουσιάζουμε το έργο του Θανάση Τριαρίδη «Μενγκέλε» σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου με τους Λάζαρο Γεωργακόπουλο και τη Μυρτώ Αλικάκη.

Το μουσικοθεατρικό πρόγραμμα του μπαρ, θα ξεκινήσει στις 21 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα θα γίνεται ένα αφιέρωμα του faust στα 70s με τίτλο “Yoopy do”. Επίσης από τις 16 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη οι «Opera Chaotic» θα παρουσιάζουν τη νέα τους μουσικοθεατρική παράσταση «Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ» επηρεαζόμενοι από το έργο του Μαρκήσιου Ντε Σαντ.

Για να πετύχει κάποιος, εκτός από το ταλέντο, το 50% της επιτυχίας του είναι η δουλειά. Ο καθένας μας έχει ένα ταλέντο κάπου. Το ζητούμενο είναι να το βρει. Βεβαίως παίζει ρόλο και ο παράγοντας τύχη, η καλή στιγμή που λέμε. Πρέπει, όμως, να δουλέψει κάποιος και να είναι και διορατικός για να μην του ξεφύγει η ευκαιρία. Προσωπικά, ήμουν ανέκαθεν πολύ σινεφίλ. Έβλεπα δυο-τρεις ταινίες, κάθε βράδυ, καμιά φορά και την ημέρα. Δεν είχα ασκηθεί στην υποκριτική, αλλά από τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μου, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία που μου δόθηκε. Υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν ταλέντο, αλλά είναι οκνηροί, τεμπέλιασαν. Μόνο του το ταλέντο δεν σώζει.

Λογική ή συναίσθημα; Τώρα πια λειτουργώ περισσότερο συνδυαστικά και με το ένστικτο και με τη λογική, κατά το πάθαμε και μάθαμε. Πιστεύω, όμως, στο ένστικτο πάρα πολύ. Έτσι ερωτευόμαστε. Ο Ψαραντώνης λέει ο έρωτας θολώνει το νου και τη γνώση. Αυτός είναι ο μηχανισμός, διότι όταν ο άνθρωπος προτάσσει τη λογική, φρενάρει την παρόρμηση και δεν μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες για να κάνει πράγματα.

ΟΙ άνθρωποι φοβόμαστε τη σκοτεινή μας πλευρά. Όταν με πιάνει η ανασφάλεια, βλέπω το ποτήρι μισοάδειο και γίνομαι κακοπροαίρετος.

Τι θα έλεγα περιγράφοντας τον εαυτό μου; Δεν αποποιούμαι της ευθύνης να με περιγράψω, αλλά αφήνω τους άλλους να το κάνουν που βλέπουν καλύτερα ποιοι είμαστε, διότι εμείς, αναγκαστικά, είμαστε εγκλωβισμένοι στο εγώ μας. Νομίζω πως είμαι σε μια πορεία να γίνω, όσο μπορώ, λιγότερο εγωιστής, αν και ο άνθρωπος είναι εγωκεντρικός και ο αλτρουισμός δεν είναι χαρακτηριστικό του. Ακόμα και στη δουλειά μου, οι ρόλοι που δέχομαι να υποδυθώ, με απασχολούν προσωπικά. Αν δεν έχω κάτι να πω, δεν έχω λόγο να το κάνω. Από τα πολλά σίριαλ που μου έχουν προταθεί, δέχτηκα να κάνω τα επτά. Ακόμα κι εκεί βλέπει κάποιος κομμάτια του χαρακτήρα μου, είτε πρόκειται για τον Παντιά στην «Αίθουσα του Θρόνου», είτε για τη «10η Εντολή» που δείχνει οδυνηρά και σκληρά εγκλήματα.

Η βία κατοικεί στον καθένα από μας. Αυτό είναι σκληρό να το παραδεχτούμε. Οι εικόνες που παρακολουθούμε στο σίριαλ δεν είναι αρεστές, αλλά είναι ανθρώπινες. Σε μεγάλο βαθμό ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει τα νεύρα του. Είναι μέρος της φύσης μας και εν δυνάμει μπορούμε να γίνουμε και εμείς εγκληματίες. Και η επιστήμη δυσκολεύεται να λύσει το πρόβλημα. Το 70% των ανθρώπων βρίσκεται σε κατάθλιψη βαριάς, ελαφράς ή μεσαίας μορφής.

Θέλω να γίνω μπαμπάς, όσο περνούν τα χρόνια με απασχολεί περισσότερο. Μάλλον, δεν θα ακολουθήσω την πεπατημένη, που όλοι προτάσσουν την ηθική, δεδομένου πως η ηθική είναι και θέμα αισθητικής. Μακάρι να βρίσκαμε τη δύναμη να αφήσουμε τον νέο άνθρωπο να μεγαλώσει με τον δικό του τρόπο. Το να επιβάλλω τα δικά μου θέλω, τις αξίες και αρετές κ.λπ, είναι άλλο, από το να του μεταφέρω, τι εγώ θεωρώ αξίες και αρετή. Αυτό θα ήταν το ιδανικό, πιστεύω. Ούτως ή άλλως, είμαι διαφορετικός από τους γονείς μου και τα παιδιά μου θα είναι διαφορετικά από εμένα

Οι μνήμες μου: είμαι Θεσσαλονικομεγαλωμένος στις αλάνες, με σημάδια στα πόδια από τους καουμπόηδες και τους αστυνομικούς που παριστάναμε, πατούσα καρφιά στα δεκατρία μου, κουβαλούσα ντενεκέδες στην πλάτη στα δεκατέσσερά μου δουλεύοντας στις οικοδομές, άκουγα πολλές μουσικές και επικοινωνούσα περισσότερο με τον έξω κόσμο. Ακόμα και σήμερα ο χρόνος μου στον υπολογιστή είναι μία ώρα την ημέρα. Ο κόσμος τότε ήταν πιο έντονος, πιο ανυποψίαστος, πιο αυθόρμητος. Τότε νομίζαμε πως υπάρχει ένα ιδανικό, ανεξάρτητα αν ήταν αυταπάτη.

Δεν θα έφευγα πλέον από την Ελλάδα. Αγαπώ τον τόπο. Έχουμε μια πολύ προβληματική κοινωνία, με τα καλά και τα κακά της, έχουμε τον έλληνα πολίτη που είναι πολύ φιλόξενος πολύ αγαπησιάρης, πολύ εξωστρεφής, αλλά και πολύ δολοπλόκος και παρτάκιας. Αλλά και έναν τόπο που δεν μπορώ να φύγω από αυτόν. Πήγα στην ‘Άρτα, μετά από 33 χρόνια, για να μεταφέρω τα οστά του πατέρα μου και είδα έναν τοπίο που δεν το βρίσκεις ούτε στην Ελβετία. Αγαπώ πολύ τη φύση και δένομαι μαζί της. Ο συνδυασμός της Ελλάδας στα τοπία δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Για μένα αξία δεν έχει μόνο με ποιους ανθρώπους μιλώ και με ποιους δένομαι, αλλά σε ποιον τόπο πατώ, ποιον αέρα αναπνέω, ποιο φως με λούζει.

Δεν υπάρχουν μέσα μου ακραία συναισθήματα απέχθειας, ούτε μίσους. Αποστρέφομαι, όμως, τον δόλο, το ψέμα και την έλλειψη δικαιοσύνης. Το να χάνουμε το μέτρο με λυπεί πολύ. Κάποιος φίλος μου Αμερικανός που ζει στην Ελλάδα, μου έλεγε τις προάλλες πως ο Έλληνας είναι surviver. Αποδέχεται να τον ξεγελάσουν, δέχεται να τον κλέψουν, κάνει το κορόιδο, αλλά ο ίδιος όταν έρθει η ώρα, θα κλέψει και θα στο ανταποδώσει. Δεν έχουμε ακόμα δικάσει ή τιμωρήσει όλους αυτούς που έχουν κλέψει και καταστρέψει τη χώρα μας. Βλέπω στην Αθήνα ανθρώπους με κοστούμια να σκαλίζουν τα σκουπίδια για να επιβιώσουν. Αυτό με λυπεί και με θυμώνει.

Παρ’ όλα αυτά, θαυμάζω τη γαλήνη που κουβαλά αυτός ο θεοφώτιστος τόπος, την ομορφιά της φύσης, τη γενναιότητα και την μπέσα που έχουμε, εν δυνάμει, σε διάφορες καταστάσεις, που με κάνει αισιόδοξο να πιστεύω πως, τελικά, θα το σώσουμε το καράβι.».

*Η συζήτηση μεταδόθηκε από τον «Παλμό 99.5» στις 20 Ιουλίου 2013.

 

 

 

 

Τζίνα Δαβιλά

επικοινωνείστε: gina.iporta@gmail.com