Έφτασα μην έχοντας γνώση τι να περιμένω.
H μία δεν αρκούσε, ήθελα βλέπεις να τα βάλω σε φθίνουσα εναπομείνουσα σειρά.
Και ξαναγύρισα πεπεισμένος πως η εντύπωση της πρώτης θα με γέλαγε.
Φήμες.
Τηλεφωνικά χαλασμένες.
Είχα να κάνω με χρώματα και άναρχα υλικά, όχι αναρχικά, σαν μαύρα κράνη, καλύπτρες, μοτοσυκλετιστών που ληστεύουν και δια- φεύγουν
Μα σα χαρτιά προσγειωμένα ανάκατα στο χώμα μετά από νέα χαρμόσυνα.
Σαν πρόωρη γέννα, μια διαδοχή υγειή κι αρτιμελή. Γέλα.
Είχα μπόλικο κόκκινο, σίδερα στηλωμένα, περικυκλωμένα πλαστικά και έναν παρατρεχάμενο μαύρο κύκλο. Στην κυριολεξία.
Όλα σε μικρές ποσότητες, μονάχα το κόκκινο περίσσευε.
Αυτό νικά πάντα.
1)Κόκκινο
2)σίδερο
3) πλαστικό
4)κύκλος
Bιαστικός εκ γεννετής.
Είχα να κάνω και με ένα άρωμα ένα γύρω…
Το ξέχασα πριν.
Δεν το μετρώ.
Δες γιατί.
Aν ξαναπερνούσα θα ήμουν συνένοχος.
Θα χαλούσα την ασυμμετρία των τεσσάρων στο χώμα.
Aφόρετο και αξεθύμαστο δε το μετρώ ούτε τώρα, μα το θυμάμαι.
Όταν κατάφερα να τα βάλω από το μεγαλύτερο στο μικρότερο ήταν αργά.
Ηττημένος στασιώτης σε πλήρη απραξία.
Το άρωμα του κόκκινου, δυσμέτρητο και ανίκητο εξ αρχής, θα το θυμάμαι πάντα.
Γι’ αυτό.
Φεύγω γνώστης.
Τροχαίο περιγράφω.
Όχι αναρχικό. Άναρχο!
Ο Νάσος Αθανασίου παρουσιάζεται: “Γεννήθηκα το 1982 στην Αθήνα. Πέρασα ξυστά από σχολεία, γήπεδα και πανεπιστήμια. Καλός μόνο σε ό,τι με κέρδιζε. Με κέρδισαν, λοιπόν, τα μαθηματικά και τα παιδιά και έτσι έγινα καθηγητής. Οι φίλοι λένε πως έχω εμμονές. Τους πιστεύω. Λάτρης του Nietzsche και του Βάρναλη. Κυνικός, μα και δοτικός σε ό,τι θεωρώ πως είναι αληθινό.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
