Από την εποχή του Όθωνα, η περιοχή του κέντρου της Αθήνας, που ονομάζουμε Εξάρχεια ήταν πάντα το κέντρο των φοιτητών, των διανοουμένων, των καλλιτεχνών αλλά προπάντων των ανθρώπων του βιβλίου. Ουσιαστικά, ακόμη και σήμερα, το 90% του ελληνικού βιβλίου παράγεται στα Εξάρχεια, διότι εκεί εδρεύουν οι περισσότεροι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι.

Το βιβλίο ωστόσο ξυπνάει τα μυαλά. Το βιβλίο παρέχει πληροφορίες που ενοχλούν το εκάστοτε κατεστημένο. Το βιβλίο διαμορφώνει ανθρώπους που δεν ξεγελιούνται εύκολα από τα τερτίπια της όποιας εξουσίας. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι των Εξαρχείων είναι ενοχλητικοί για την όποια εξουσία, και προπάντων για τις συμμορίες των κυβερνώντων που θεωρούν “κληρονομικό” τους δικαίωμα να θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενοι την αγραμματοσύνη, την άγνοια και την αφέλεια των πολλών. Είναι τυχαίο άραγε που η Ελλάδα αποτελεί μοναδικό παράδειγμα χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που αρνήθηκε να απορροφήσει κονδύλια για 2.500 σχολικές βιβλίοθήκες, ενώ τα λεφτά υπήρχαν και προσφέρονταν; Είναι τυχαίο άραγε που στην Ελλάδα ακόμη και οι λίγες υπάρχουσες βιβλιοθήκες υπολειτουργούν; Είναι τυχαίο άραγε ότι ένα βιβλίο, το οποίο κατατίθεται σήμερα από τον εκδότη του στην Εθνική Βιβλιοθήκη, χρειάζεται κάπου τρία χρόνια για να τεθεί στη διάθεση του αναγνωστικού κοινού;

Το βιβλίο, με άλλα λόγια, βρίσκεται υπό διωγμό στη χώρα όπου κυβερνούν οι άρπαγες του δημόσιου χρήματος, οι θαλασσοπνίχτες εφοπλιστές και οι ρασοφόροι καταπατητές, και κατά συνέπεια, δεν είναι τυχαία η κατασυκοφάντηση από τους μηχανισμούς της εξουσίας, το τόπου όπου παράγεται το ελληνικό βιβλίο, τα Εξάρχεια.

Η οδός Μεσολογγίου είναι ένας μικρός δρόμος προς την νοτιοανατολική πλευρά των Εξαρχείων. Αν δεν την έκλεινε μια πολυκατοικία θα ξεκινούσε από την πασίγνωστη οδό Σόλωνος. Αλλά ξεκινά από την μικροσκοπική οδό Λόντου, στο ύψος περίπου της διασταύρωσης της οδού Σόλωνος με την οδό Ζωοδόχου Πηγής, και εκτείνεται σε μήκος τριών μόλις τετραγώνων, για να τελειώσει στην οδό Ανδρέα Μεταξά.

Η οδός Μεσολογγίου είναι πεζόδρομος. Φιλοξενεί τέσσερις καφετέριες, περισσότερους από δέκα εκδοτικούς οίκους, άλλα τόσα φροντιστήρια, αρκετά γραφεία διαφόρων εμπορικών δραστηριοτήτων, μερικές πολυκατοικίες με διαμερίσματα, δυο ψιλικατζίδικα και ένα-δυο τυπογραφεία.

Από τη μια πλευρά, στη μέση της οδού Μεσολογγίου, υπήρχε μέχρι το 2008 ένα άκτιστο οικόπεδο, όπου συνηθίζαν να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους οι περίοικοι. Στην άκρη αυτού του οικοπέδου, και συγκεκριμένα στη διασταύρωση της οδού Μεσολογγίου με την οδό Τζαβέλα, έγινε στις 6 Δεκεμβρίου το κακό.

Στη διασταύρωση αυτή συνηθίζαν εδώ κι αρκετό καιρό, κυρίως τις Παρασκευές και τα Σάββατα, να μαζεύονται μετά τις 8 το βράδυ, νέα παιδιά, έφηβοι και των δύο φύλων, και να λένε τα δικά τους. Στέκονταν όρθια, ανταλλάσσαν αστεία, ανέκδοτα και πειράγματα, πίναν αναψυκτικά, γελάγαν, διασκεδάζαν. Μάλλον δεν τους περισσεύαν λεφτά για να κάτσουν στις γειτονικές καφετέριες. Συναντιώνταν σ’ αυτό το σημείο προερχόμενοι από πολλά μέρη της Αθήνας, κι αφού τα λέγαν μεταξύ τους, διαλύονταν πολύ πριν τα μεσάνυχτα. Ήταν νέα, πολύ νέα, αυτά τα παιδιά. Από 14 έως 17 χρονών. Και λίγα. Δέκα, είκοσι το πολύ. Και δεν ενοχλούσαν κανέναν απολύτως.

Το βράδυ της 6 Δεκεμβρίου, φαίνεται, πως πάλι είχαν μαζευτεί στο ίδιο σημείο, για να βρεθούν εκεί και να τα πουν. Εκείνη την ώρα, δεν κυκλοφορούσε κανένας άλλος στην οδό Μεσολογγίου. Οι εκδοτικοί οίκοι όλοι κλειστοί. Οι καφετέριες ανοιχτές αλλά με ελάχιστους πελάτες.

Το τι έγινε ακριβώς, το έχουν πει οι αυτόπτες μάρτυρες. Φαίνεται πως πέρασε κάποιο περιπολικό της αστυνομίας, φαίνεται πως οι πιτσιρικάδες (αυτοί ή άλλοι) εκτόξευσαν κάποιες βρισιές, φαίνεται πως οι δυο αστυνομικοί του περιπολικού παράτησαν το όχημα λίγο παραπάνω, στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, κατέβηκαν με τα πόδια την οδό Τζαβέλα, και ο ένας από αυτούς, έβγαλε το πιστόλι, πυροβόλησε και σκότωσε, ένα από τα παιδιά, τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Το σίγουρο είναι πως το παιδί έπεσε αιμόφυρτο στην οδό Μεσολογγίου. Το σίγουρο είναι πως οι δυο αστυνομικοί αποχώρησαν χωρίς να βοηθήσουν το θύμα. Το σίγουρο είναι πως δυο τρεις ώρες αργότερα η Αθήνα καιγόταν.

Συμμορίες νεαρών, που συνηθίζουν να φορούν στο κεφάλι τους κουκούλα, ώστε να μην αναγνωρίζονται, έσπασαν βιτρίνες καταστημάτων και τραπεζών, έβαλαν φωτιά σε κάδους απορριμμάτων, μαγαζιά και αυτοκίνητα, πέταξαν πέτρες, ξύλα, σίδερα προς κάθε κατεύθυνση, έκαναν πλιάτσικο σε σπασμένα καταστήματα.

Ουκ ολίγοι αυτόπτες μάρτυρες έχουν πει ότι πρόκειται για αμόρφωτους φανατισμένους νεαρούς, στρατολογημένους στα γήπεδα, που αγανακτισμένοι από προσωπικά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα, χρησιμοποιούνται από την εξουσία για να αμαυρώνουν με τους βανδαλισμούς τους τις ειρηνικές διαδηλώσεις των εργαζομένων, των φοιτητών, των μαθητών.

Άλλοι πάλι έχουν δηλώσει ότι πρόκειται για γόνους εύπορων οικογενειών, που καταστρέφοντας ό,τι βρουν στο πέρασμά τους, διασκεδάζουν, σίγουροι για την ατιμωρησία τους, εφόσον εάν ποτέ τους συλλάβουν, θα τη γλυτώσουν χάρη στις ισχυρές γνωριμίες των μπαμπάδων τους.

Άλλοι ακόμη έχουν πει – κυρίως δημοσιογράφοι – ότι πρόκειται για νεαρούς “αντεξουσιαστές”, δηλαδή νέους πολίτες που αντιτίθενται πολιτικά σε κάθε εξουσία και αποβλέπουν με τη δράση αυτή στην κατάλυση του αστικού κράτους.

Άλλοι επίσης έχουν εκτιμήσει ότι είναι περιθωριοποιημένοι αλλοδαποί οικονομικοί μετανάστες, που αναζητούν ευκαιρίες, αφενός να εκδικηθούν τη χώρα που – άθελά της – τους φιλοξενεί, κι αφετέρου να βγάλουν κάποιο κέρδος αρπάζοντας ό,τι βρεθεί μπροστά τους.

Και τέλος, ουκ ολίγοι αυτόπτες μάρτυρες έχουν κατά καιρούς καταγγείλει ότι κάποιοι κουκουλοφόροι είναι μυστικοί αστυνομικοί, που βγαίνουν από τα περιπολικά, φορούν τις κουκούλες και προβαίνουν σε βανδαλισμούς, κατ’ εντολήν της υπηρεσίας τους, είτε για να συλλάβουν με αυτό τον τρόπο τους αληθινούς κουκουλοφόρους, είτε για να εξυπηρετήσουν – ενδεχομένως χωρίς καν να το γνωρίζουν – συγκεκριμένα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Διότι με μια εκτεταμένη καταστροφή στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, ή σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, η προσοχή της κοινής γνώμης, χάρη στους αργυρώνητους εν πολλοίς δημοσιογράφους στρέφεται προς τα εκεί και λησμονούνται τα σκάνδαλα, οι λοβιτούρες, οι μεγαλοαπάτες και οι κομπίνες των κυβερνώντων και των συνεργατών τους.

Άρα για την εξουσία, την όποια εξουσία, η οποία καρπώνεται τα κέρδη της από τις παλιανθρωπιές, η παρουσία και η δράση των κουκουλοφόρων συμφέρει. Γι’ αυτό ενδεχομένως καλλιεργείται και ευδοκιμεί αυτό το ιδιαίτερο φρούτο τόσα χρόνια στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.

Όπως συμφέρει και η καλλιέργεια του μύθου περί του δήθεν αυτόνομου “κράτους των Εξαρχείων”, όπου οι δήθεν αντεξουσιαστές λύνουν και δένουν, κι όπου δήθεν επίσης δεν τολμούν να πλησιάσουν οι αστυνομικές δυνάμεις, ενώ στην πραγματικότητα ούτε ένας “αντεξουσιαστής” δεν κυκλοφορεί τις κανονικές ημέρες στα Εξάρχεια και η αστυνομία είναι πανταχού παρούσα στη δύσμοιρη γειτονιά των φοιτητών, των διανοουμένων, των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του βιβλίου. Τη γειτονιά όπου οι περισσότεροι άνθρωποι λένε ακόμη «καλημέρα».

Λογικά, τόσο ο μύθος του “κράτους των Εξαρχείων”, όσο και η βανδαλιστική δράση των κουκουλοφόρων συμφέρει. Αν είσαι για παράδειγμα υπουργός και έχεις συμμαχήσει με κάποιον βρομερό καλόγερο προκειμένου να κατακλέψεις εκατομμύρια από τα δημόσια ταμεία, σε συμφέρει, τη στιγμή που σε ανακαλύπτουν, να αμολήσεις τους κουκουλοφόρους να τα σπάσουν όλα στην Αθήνα, προκειμένου να λησμονηθούν οι παλιανθρωπιές σου. Εάν επίσης είσαι μέλος της κυβέρνησης και κάποιοι διαδηλώνουν με δίκαια αιτήματα κι εσύ δεν θέλεις να ακουστούν, για να μην υποχρεωθείς να τα ικανοποιήσεις – έστω κι αν προεκλογικά είχες υποσχεθεί το ακριβώς αντίθετο – εξαπολύεις δίπλα στους κανονικούς διαδηλωτές τούς κουκουλοφόρους, και είσαι ήσυχος πως οι φακοί των τηλεοπτικών σταθμών θα στραφούν προς τα σπασμένα τζάμια και τα καμμένα αυτοκίνητα, και όχι προς τα πανώ με τα αιτήματα των διαδηλωτών. Κι επειδή στην Ελλάδα δεν λείπουν ούτε οι απατεώνες υπουργοί, ούτε οι φιλάργυροι ρασοφόροι, ούτε οι διπρόσωπες κυβερνήσεις, οι κουκουλοφόροι δυστυχώς θα συνεχίσουν να τα σπάνε όλα με την κάθε ευκαιρία, εφόσον η ύπαρξη και η δράση τους συμφέρει απόλυτα την κάθε εξουσία.

Εντάξει οι βανδαλισμοί, οι εμπρησμοί, το πλιάτσικο. Αλλά τα φονικά;

Δυστυχώς τούτα τα εγκληματικά παιχνίδια γίνονται πειστικότερα όταν χυθεί και αίμα. Όπως φαίνεται, διεστραμμένοι εγκέφαλοι γράφουν και σκηνοθετούν εις βάρος της κοινής γνώμης φονικότατα σενάρια.

Ο φόνος του δεκαπεντάχρονου μαθητή δεν ήταν, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ένα μεμονωμένο περιστατικό. Λίγες μέρες αργότερα, άλλος νεαρός μαθητής, πυροβολήθηκε στο Περιστέρι, στο χέρι ευτυχώς χωρίς θανατηφόρες συνέπειες. Και μετά εκδηλώθηκε η “αντεπίθεση”. Κάποιοι πυροβόλησαν μια κλούβα της αστυνομίας από την πανεπιστημιούπολη. Και λίγες μέρες αργότερα έπεσε αιμόφυρτος από πυροβολισμούς ένας νεαρός αστυνομικός, πίσω από το Εθνικό Μουσείο, πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο, και φυσικά μέσα στα Εξάρχεια. Ήδη στήθηκε το σκηνικό για να συνεχιστεί ο ακήρυχτος ψευτοπόλεμος μεταξύ “αντεξουσιαστών” και αστυνομικών. Πόλεμος που θα συνεχίζεται από τους μηχανισμούς της εξουσίας για να συνεχίσουν να κλέβουν ανενόχλητοι οι μεγαλοκλέφτες. Πόλεμος της πλάκας, με αίμα και φιλολογία περί τρομοκρατίας, για να συσπειρώνει γύρω από τον πρώτο νεκρό τους «προοδευτικούς» και γύρω από τον βαριά τραυματισμένο αστυνομικό τους «συντηρητικούς», ώστε να ψηφίσουν αντίστοιχα και να πάψουν να αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα αλλά και την χρησιμότητα των κομμάτων τους.

Μη σας τρομάζει λοιπόν το αίμα που χύνεται στους δρόμους των Εξαρχείων. Είναι μέρος του σεναρίου. Όσο περισσότερα τα φονικά, όσο πιο έντονη η βανδαλιστική δράση των κουκουλοφόρων, τόσο περισσότερα τα κουκουλωμένα οικονομικά σκάνδαλα.

Ζούμε σε έναν κόσμο που λατρεύει το χρήμα και κάνει κάθε τι για να το αποκτήσει, πιστεύοντας ότι με το χρήμα θα εξαγοράσει το ψυχικό του κενό και τον υπαρξιακό του φόβο. Οι καθημερινοί μικροεγκληματίες συλλαμβάνονται βέβαια από την αστυνομία. Οι μεγαλοεγκληματίες ωστόσο εγκληματούν χρησιμοποιώντας την αστυνομία. Κι έτσι, το ένα παιδί πυροβολείται από κάποιον αστυνομικό, το άλλο παδί πυροβολείται από κάποιον άγνωστο, το τρίτο – ένστολο αυτή τη φορά – παιδί, πυροβολείται από αγνώστους, στα Εξάρχεια κ.ο.κ.. Κι όλο αυτό το αίμα χύνεται για να ξεχαστούν τα σκάνδαλα της Ζίμενς, των αδειασμένων ασφαλιστικών ταμείων, των υποκλοπών, των χαριστικών κονδυλίων, των άστεγων και απλήρωτων πυροπαθών και πλημμυροπαθών, του σκανδάλου του Βατοπεδίου, του Τοπλού, τα μνημόνια, η απάνθρωπη φορολογία, η καθημερινή δια νόμου καταλήστευση του ελληνικού λαού…

Στην οδό Μεσολογγίου, στο σημείο όπου έπεσε ο μικρός Αλέξανδρος, στήθηκε ένα αυτοσχέδιο κενοτάφιο. Λουλούδια, φωτογραφίες, συνθήματα, σημειώματα με συλλυπητήρια για το αδικοχαμένο παλικάρι. Καθημερινά περνούν περαστικοί, κοντοστέκονται με σεβασμό, με συγκίνηση, καμιά φορά δακρύζουν, κι έπειτα προσπερνούν…

Κάθε τόσο, δυνάμεις των ΜΑΤ στήνουν διατεταγμένα μπλόκα. Για μυστηριώδεις λόγους… Εύκολα διακρίνονται τα νεανικά πρόσωπα κάτω από τα κράνη. Σχεδόν παιδιά κι αυτοί.

Πόσο νεανικό αίμα χρειάζεται ακόμη για να χορτάσουν οι διεστραμένοι εγκέφαλοι της εξουσίας; Ως πότε θα πείθει το παραμύθι περί του αυτόνομου «δήθεν» κράτους των Εξαρχείων;

Εάν πιστέψουμε τους άθλιους δημοσιογράφους η περιοχή των Εξαρχείων εξακολουθεί να αποτελεί «κέντρο αντεξουσιαστών».

Εάν όμως αψηφήσουμε τις συκοφαντίες των ΜΜΕ, και κάνουμε μια βόλτα στην περιοχή θα διαπιστώσουμε ότι τα Εξάρχεια παραμένουν η γειτονιά των φοιτητών, των διανοουμένων, των καλλιτεχνών, των ανθρώπων του βιβλίου.

Των ανθρώπων του βιβλίου που μοχθούν για να ξυπνήσουν τον βαθιά νυχτωμένο ελληνικό λαό. Των ανθρώπων του βιβλίου που ενοχλούν με τα προϊόντα τους την κάθε εξουσία…

Δυο-τρεις μέρες μετά το φονικό του μικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, οι επαγγελματίες και οι κάτοικοι της οδού Μεσολογγίου, μετά από λαϊκή συνέλευση, της άλλαξαν το όνομα και την είπανε «Οδός Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου».