Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

 

Όποιος με γνωρίζει, με γνωρίζει.

Για αυτούς που δεν με γνωρίζουν, το πρώτο που θα τους πουν, αν ρωτήσουν για μένα, είναι: « A! o φαλακρός!»

Πρέπει να σας θυμίσω, βέβαια, ότι δεν γεννήθηκα φαλακρός. Ίσα-ίσα, γεννήθηκα δασύτριχος, και μάλιστα, σε όλα τα σημεία που θα μπορούσαν να φυτρώσουν τρίχες!

Μέχρι τα 18 μου, το τριχωτό της κεφαλής μου, (όπως συνηθίζουν να λένε οι γιατροί), παρέπεμπε σε κάτι, ανάμεσα σε «τζίβα», (χόρτο με ινώδη σύσταση, που παλιά γέμιζαν στρώματα, μαξιλάρια κ.λπ.), και σε σύρμα για τα πιάτα, η χαρά του Αφρο-ράστα, (βράστα κι άστα) !

Έκτοτε, βαθμιαία μεν, αλλά όχι και με τόσο αργούς ρυθμούς, το πεδίο του εν λόγω τριχωτού άρχισε να αλλάζει, ενώ από πολύ νωρίς, σταθεροποιήθηκε στην γνωστή τωρινή κατάσταση του αυγού στρουθοκαμήλου, πλαισιωμένου από αραιά, περιφερικά ξέφτια!

Σε όσους σπεύσουν να με χλευάσουν, αντιπαραθέτω το αγγλικό ρητό “grass never grows on busy roads !”, ελληνιστί, «το χορτάρι ποτέ δεν φυτρώνει σε πολυσύχναστους δρόμους !», που σημαίνει ότι, αν με το «πολυσύχναστος» εννοούν το πόσο χρησιμοποιεί κάποιος το μυαλό του, έχετε αμέσως τις απαραίτητες πληροφορίες για την ευφυΐα μου αλλά και την μετριοφροσύνη μου !

Μετά το παραπάνω παραλήρημα περιαυτολογίας, συνεχίζω με τις περιπέτειές μου που σχετίζονται με την (ανύπαρκτη) κόμη μου!

Ανύπαρκτη; Ε, όχι και ανύπαρκτη!

Εδώ και έναν χρόνο, τρέφω με περισσή φροντίδα, (μέχρι και conditioner της βάζω), μίαν ατροφική μεν, αλλά άτακτη, βοστρυχοειδή αλογοουρίτσα, που ενίοτε φέρνει και προς γουρουνοουρίτσα και που λειτουργεί με τους εξής ποικίλους τρόπους:

α) Σημειολογικό εργαλείο διευκόλυνσης της επικοινωνίας μου με τις νεότερες γενιές, ειδικά με τους Βενιαμίν της οικογένειας και τους Τζαζίστες!

β) Σύμβολο ταπεινό όσων ελάχιστων στοιχείων της ατίθασης ύπαρξής μου επέζησαν, αντιστεκόμενα στην διαπαιδαγώγησή μου που, σαν λαίλαπα, πέρασε από πάνω μου για να με χαλιναγωγήσει και να με μετατρέψει σε σοβαροφανή ενήλικα!

γ) Όπλο στα χέρια όσων με αντιπαθούν: «Να μωρέ, ο κοτσιδάκιας !», ακούσθηκε να λέει ένας άσπονδος συνάδελφός μου!

δ) Άκανθα αμφισβήτησης της σοβαρότητάς μου, κυρίως λόγω της πληγείσας σοβαροφάνειάς μου!

Τέλος πάντων, λεπτομέρειες!

Για άλλον λόγο ξεκίνησα αυτήν την κουβέντα περί των τριχών μου:

Όλα μου τα παιδιά με γνώρισαν σαν φαλακρό. Θέλω να πω ότι δεν φαλάκρυνα στην πορεία της κοινής μας ζωής!

Γι αυτά, μπαμπάς ίσον γλόμπος!

“No problem”, θα μου πείτε.

“Ο.Κ., no problem”, θα σας πω κι εγώ, μέχρις, όμως, εκείνη την αποφράδα στιγμή που, κατά την διάρκεια των σκανταλο-παιχνιδο-χαδιών μας, κάποιο από τα μεγάλα μου, τυχαίως, πέρασε το χέρι του πάνω στην φαλάκρα μου από πίσω προς τα εμπρός – έχει σημασία – επαναλαμβάνω, από πίσω προς τα εμπρός!

Αυτόματα, αντανακλαστικά, έβαλα το χέρι μου στο μέτωπο, μάλιστα, έβαλα και τα δύο μου χέρια στο μέτωπο και τα πέρασα, από εμπρός προς τα πίσω, όπως ακριβώς θα έκανε κάποιος, μη φαλακρός, για να «φτιάξει» τα ανακατεμένα μαλλιά του επαναφέροντάς τα εις την τάξιν!

Προς στιγμήν, freeze! Στοπ τα παιχνίδια!

Έμειναν, να χάσκουν, μικρά και μεγάλα, με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια γουρλωμένα, ενώ σιγά-σιγά άρχισε να σχηματίζεται μία, βαθύτατα ειρωνική, έκφραση στα μουτράκια τους!

Ε, ρε γέλια!

Πω, πω, καζούρα που έφαγα! «Καλά, μπαμπά, τι έκανες εκεί; Αφού εσύ δεν έχεις μαλλιά!»

Αφού συνειδητοποίησα πόσο πολύ είχα εκτεθεί, ξεφτιλιζόμενος με τα, αυτόματα, αντανακλαστικά καμώματά μου, ξεπέρασα την αμηχανία μου και προέβην στην εξής, λεπτομερή, επεξηγηματική εξομολόγηση :

“Μπορεί, όπως πολύ σωστά είπατε, να μην έχω μαλλιά, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.

Κι αν θέλετε να ξέρετε, δεν έχω μαλλιά που να φαίνονται!

Κάτι μικρές τριχίτσες όμως, που δεν φαίνονται, τις έχω, και μάλιστα, αυτές τις τριχίτσες, αλλά και τις ριζούλες τους, εγώ τις αισθάνομαι, και όχι μόνον, αλλά αισθάνομαι και την θέση τους και την φορά τους στο χώρο, πάνω στο, φαινομενικά γυμνό, δέρμα μου ! Γι αυτό, μην μου τις γυρνάτε προς τα κάτω με το χέρι σας, διότι με ενοχλεί τόσο, όσο μ’ ενοχλούσε και όταν είχα μαλλιά, με αποτέλεσμα, όπως είδατε, ν’ αναγκάζομαι να τις ξαναγυρίσω με το χέρι μου προς τα πάνω!

Χα! σας καράφλιασα τώρα, ε!”

Γελάσαμε όσο γελάσαμε, τελείωσαν τα παιχνίδια και οι σκανταλιές μας, κι επιστρέψαμε, άπαντες, στους κανονικούς μας ρυθμούς…

Νόμιζα λοιπόν κι εγώ ότι, με τις εξηγήσεις μου, το θέμα είχε λήξει !

Αμ’ δε!

Σε μία παιδική γιορτή, αφού έλαβαν χώρα όλα τα προβλεπόμενα, βρέθηκα σε κάποια στιγμή απέναντι σε μιαν ομάδα πιτσιρικιών, των παιδιών μου και των φίλων τους, που με παρατηρούσαν ερευνητικά, μ’ ένα συνωμοτικό χαμόγελο. Αφού έπεσε ένα ανεπαίσθητο βλέμμα-σύνθημα μεταξύ τους, έρχεται η, αθεόφοβη, η μεγάλη μου και, βζιίτ, (!), μού “κατεβάζει” με μια γρήγορη κίνηση τις δυσδιάκριτες τριχούλες της φαλάκρας μου προς το μέτωπο, οπότε εγώ, χωρίς να χάσω χρόνο, βάζω τα χέρια μου, με τον γνωστό, προπεριγραφέντα, αυτόματο, αντανακλαστικό τρόπο και, χραπ, (!), τις “στρώνω” προς τα πάνω!

Η ομήγυρη ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια, δείχνοντάς με ο ένας στον άλλον, ενώ ανάμεσα στα ξεκαρδίσματά τους, έπιασα και κάτι σχόλια του τύπου «..καλά, δεν το πίστευα…!», «…πολλή πλάκα ο μπαμπάς σου… ! », «…φάση, ε… ! », «…πολύ γρήγορος ο δικός σου…!» και άλλα, συναφή!

Εννοείται ότι, έκτοτε, λόγω της τεράστιας επιτυχίας του, το show επανελήφθη πλειστάκις ενώπιον τρίτων, άσε που παραμένει ένα από τα αγαπημένα και πιο συχνά πειράγματα των παιδιών μου, ανεξαρτήτως ηλικίας!

Τελικά, δεν ξέρεις ποτέ από πού μπορεί να σού ‘ρθει!

…’μώ τον πατέρα που σας έκαμε, βρωμόπαιδα, σιχαμένα, ελεεινά και τρισάθλια!

Μην σοκάρεστε!

Όταν ακούν αυτά τα «κοσμητικά», βεβαιώνονται για την αγάπη μου και χαμογελούν κολακευμένα, γνωρίζοντας πολύ καλά τι θα πει “κατ’ ευφημισμόν”, απ’ την ανάποδη!

Μην το ψάχνετε, είμαστε μια παράξενη οικογένεια, όμως, μ’ αυτά και μ’ αυτά, στο σπίτι μας δεν βαριόμαστε, (σχεδόν), ποτέ!

Φεβρουάριος 2014