Πολλές φορές έχω σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή μου εάν στα 18 είχα το μυαλό που έχω σήμερα (αστείο το ξέρω). Τη γνώση και την εμπειρία της ζωής που μου έδωσαν τα χρόνια. Την κρίση και το μειωμένο εγωισμό. Την απελευθέρωση του μυαλού. Γιατί ναι, σήμερα νιώθω ότι το μυαλό είναι πιο ελεύθερο από ότι σε μικρότερη ηλικία. Ίσως, ο φόβος για το άγνωστο, ίσως οι επιρροές από το στενό περιβάλλον δεν άφηναν και πολλά περιθώρια. Κι ένα ελεύθερο μυαλό μπορεί για κάποιους να είναι επικίνδυνο, για άλλους είναι απλά εξέλιξη δημιουργία. Κι εγώ έτσι το νιώθω.

 

Δεν ξέρω πραγματικά τι θα άλλαζα αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω στο παρελθόν. Ίσως και τίποτα. Κι αυτό όχι από εγωισμό. Όχι, επειδή όλα ήταν τέλεια κι όλες οι επιλογές ήταν σωστές. Δεν υπάρχουν άλλωστε σωστές ή λάθος επιλογές. Υπάρχουν μόνο επιλογές με τις εκάστοτε συνέπειες τους. Κι αυτό μάλλον είναι η ζωή. Ο ίδιος άνθρωπος θα ήμουν και προφανώς την ίδια εξέλιξη θα είχα. Γιατί απλά καταλήγω ότι το μέσα του ανθρώπου δεν αλλάζει. Είναι απλά αυτό που χαρακτηρίζει την κάθε προσωπικότητα και την κάνει ξεχωριστή από κάθε άλλη.

 

Ίσως όμως να άλλαζα τις στιγμές. Αυτές που πολλές φορές τις αφήνουμε να φύγουν. Αυτές που νιώθουμε ότι δεν έχουν και τόση σημασία, γιατί υπάρχει το δεδομένο. Και το δεδομένο είναι δυνατό όπως και η συνήθεια. Θα άλλαζα λοιπόν, μία αγκαλιά στην μάνα μου, που τη στέρησα, γιατί εκείνη την ώρα βιαζόμουν. Έναν περίπατο στον πατέρα μου, κάποιο απόγευμα, που εγώ βαριόμουν. Ένα κυριακάτικο τραπέζι από τα χέρια της γιαγιάς, που δεν πήγα ποτέ και ήταν το τελευταίο, επειδή δεν σήκωνε το τηλέφωνο ο φίλος μου και ήμουν μέσα στα νεύρα. Θα άλλαζα τη στιγμή που δεν ήμουν δίπλα στην φίλη μου, επειδή… δεν θυμάμαι τώρα το λόγο… Αλλά σίγουρα θα υπήρχε. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος. Ναι, αυτές τις στιγμές θα τις άλλαζα. Παρότι είναι στιγμές που τις έχω ζήσει πολλές φορές και θα τις ζήσω και ακόμα. Απλά αυτές οι στιγμές είναι που μένουν, ακόμα κι αν δε τις θυμάσαι μετά από χρόνια… Υπάρχουν όμως, μέσα σου και φωτίζουν την καθημερινότητα.

 

Όσον αφορά τώρα το ερώτημα στην αρχή, για να είμαι δίκαιη θα πω, πως ναι, ο άνθρωπος αλλάζει, όταν το θέλει. Συνηθίζει ωστόσο, κι όταν δεν το θέλει. Τόσο απλά. Γιατί μάλλον εκεί είναι το μυστικό.