Ζει στην Αθήνα από το 1974, είναι βραβευμένος συγγραφέας, σεναριογράφος, μεταφραστής και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, κινηματογράφου, θεάτρου και τηλεόρασης. Και το κυριότερο: ένας απλός, σεμνός άνθρωπος.

«Πολιτισμός είναι η ανάγκη των ανθρώπων να πάνε παραπέρα. Είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι τα καταφέρνουμε, συγκριτικά με τα 100 ή 200 χρόνια πίσω. Έχουμε κάνουμε βήματα μπρος, ακόμα και έχοντας τα λαμόγια που σε κάθε ευκαιρία μπαίνουν μέσα και χαλάνε το φαγητό προσωρινά. Η ιστορία προχωρά ερήμην μας και αυτό είναι το κακό.

Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου ως συμβολισμός: Μας θυμίζει τους περιορισμούς και τις βλακείες μας. Ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει πολλά περισσότερα, καθυστερεί η μεγάλη πρόοδος και απελευθέρωση από τους εαυτούς μας. Πχ. Η Μελίνα αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Πολιτισμού, θέλησε να βοηθήσει το Θέατρο. Μέσα στη συνθήκη της χρηματοδότησης των θεάτρων από το Κράτος – γιατί ήταν φυσικό να υπήρχε στην προσπάθεια αρωγής για τον Πολιτισμό – για την προσπάθεια βρέθηκαν τα λαμόγια που ήρθαν και μαγάρισαν την προσπάθεια. Αποτέλεσμα να έχουμε θιάσους ανθρώπων όπου παίρνουν τα χρήματα και κάνουν πάρα πολλές ανοησίες. Αυτό ξεκίνησε από μια υπέροχη πρόθεση. Κάπως έτσι ξεκινούν και οι πόλεμοι. Τα λαμόγια μας φέρνουν σε αδιέξοδα, όταν απέναντι στις υψηλές και ευγενικές προσθέσεις μπαίνει μπροστά το κέρδος, είτε το εγωϊκό, είτε το οικονομικό, είτε το κέρδος της εξουσίας, ”χαλάει το φαγητό”. Σε αυτό το αδιέξοδο βρίσκεται και η χώρα μας.

Το αδιέξοδο είναι μια διορθωτική συνθήκη που έρχεται να μας αλλάξει τα κακώς κείμενα. Αυτό δε συμβαίνει μόνο στους ανθρώπους, συμβαίνει και στη φύση. Δείτε το σ’ ένα δέντρο όπου ένα κλαρί μεγαλώνει και κάποια στιγμή σταματάει και φτιάχνει άλλο κλαρί και άλλο. Έτσι προχωρά το δέντρο, έτσι θα προχωρήσουμε και μείς. Το θέμα είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και τη συνείδηση μας ανοιχτή να τα χωρέσει όλα.

Ένα είναι το μεγάλο λάθος και το έχει πει ο παππούς ο Σωκράτης: η άγνοια! Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε πλούσιο αυτόν που έχει πράγματα. Μέγα λάθος. Ο θείος Σκρούτζ που είναι 85 χρόνων, είναι άρρωστος και η φιλοδοξία του είναι τις 75 πλάκες χρυσού να τις κάνει 76, είναι ντενεκές, ηλίθιος! Η ηλιθιότητα γύρω μας είναι τεράστια. Αν θέλουμε να είμαστε και πιο δίκαιοι θα λέγαμε ότι είναι άγνοια. Αν ήξερε ο άνθρωπος ότι θα περνούσε καλύτερα με μισή πλάκα χρυσού και όλα τα άλλα αποφάσιζε να τα έδινε και να τα χάριζε, θα ήταν πολύ πιο πλούσιος. Ακόμα και το μπέρδεμα, το βραχυκύκλωμα και το αυτοτρικλοπόδιασμα με τον εαυτό μας είναι αποτέλεσμα της άγνοιάς μας. Ό,τι κάνει κάποιος το κάνει για να αγγίξει, να αγγιχτεί και να επικοινωνήσει με το κοινό του.

Μεγάλη κουβέντα να πει κάποιος ότι έχει ξεπεράσει τον εγωισμό του. Έρχονται στιγμές που είμαι πιο ντενεκές και από τους ντενεκέδες! Είμαι πια κάποιας ηλικίας και ο χρόνος βοηθά.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πιστεύει στο Θεό με κάποια έννοια. Βεβαίως και πιστεύω στο Θεό. Όλη αυτή η σοφία του σύμπαντος δεν μπορεί να έχει προκύψει ματαίως, ούτε έχει προκύψει για το τίποτα. Υπάρχει λόγος, που δεν είναι οι λέξεις, όπως κάποιοι ποιητές νομίζουν ”ότι εν αρχή είναι ο λόγος, δηλαδή οι λέξεις”. Ο Λόγος σημαίνει αιτία. Στα μαθηματικά ο λόγος σημαίνει σχέση.

Η παλικαριά για μένα να ελέγχεις τον εαυτό σου, να βλέπεις τη ζημιά που έχεις κάνει, να την παραδέχεσαι και να προσπαθείς να τη διορθώσεις».

Έχω την εντύπωση ότι ως ανθρωπότητα επάνω στον πλανήτη ότι είμαστε ακόμα νέοι, είμαστε ακόμα παιδιά. Αν κρίνει κάποιος από τα λεγόμενα των επιστημόνων το χρόνο ύπαρξης του πλανήτη γη και το πότε- πάλι σύμφωνα με τα λεγόμενα των επιστημόνων – πότε θα τελειώσει, είμαστε όλοι μας 11χρόνα παιδιά. Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά λένε ” αυτό είναι δικός μου, δε στο δίνω”. Έτσι συμπεριφερόμαστε και μείς, όπως τα παιδιά που μεγαλώνουν. Δεν είμαι ηθικός, ουσιαστικός προσπαθώ να είμαι και δίκαιος. Στα 11 μου, ήμουν εκατό τοις εκατό εγωιστικό πλάσμα. Στα 65 μου είμαι πολύ λιγότερο εγωϊκό πλάσμα. Αυτό υποψιάζομαι ότι συμβαίνει και στους γύρω μου, γινόμαστε όλο και καλύτεροι. Είναι μεγάλο λάθος να κλεινόμαστε και να περιοριζόμαστε στην άρνηση και στην γκρίνια. Υπάρχει απέραντος ηρωισμός γύρω μας, ας το δούμε επιτέλους. Ήμουν στην Αϊτή , συγκινήθηκα πολύ όταν είδα να αφήνει κάποιος το δικός του τραύμα για να φροντίσει του διπλανού του το τραύμα που ήταν μεγαλύτερο και χωρίς αν έχουν κάποια σχέση, όντας άγνωστοι. Αυτά δεν είναι τυχαία, ανήκουν στο μεγαλείο της ψυχής της ανθρώπινης φυλής. Υπάρχει σαφώς απέραντη άρνηση και τη χτυπάμε όπου μπορούμε, αλλά ας μην κλεινόμαστε μόνο σ’ αυτήν.

Από τη στιγμή που υπάρχει ο έρωτας δεν έχουμε δικαίωμα να λέμε ότι όλα ‘έχουν διαλυθεί. Γινόμαστε άδικοι και μέρος του προβλήματος.

Συμβιβασμός είναι η πυξίδα σου να σου λέει να πας ανατολικά και επειδή έρχεται κάποιος σατανάκος λέγοντας σου να πας δυτικά που θα έχεις κάποιο κέρδος, συμβιβάζεσαι. Επίσης, είναι η έννοια της δειλίας. Μια φυλακή που φτιάχνουμε μόνοι μας. Έχω συναντήσει ανθρώπους που ζουν κάτω από τα γκρεμίδια ενός σεισμού και είναι ελεύθεροι και άλλους που έχουν τα πάντα και είναι εγκλωβισμένοι μέσα στις αλυσίδες του μυαλού τους. Η αυτοκριτική πρέπει να γίνει από τη συνείδηση μας πάντα για να βρούμε το δρόμο μας.

Πολλά πράγματα με φοβίζουν: όπως ας πούμε, οι ανοησίες που μπορεί να κάνω την επόμενη στιγμή.

Η Ελλάδα έβγαλε μια σειρά κινηματογραφιστών, αλλά δεν έκανε συντονισμένη και συγκροτημένη κίνηση και σχολή και αυτό το χρωστάει. Αφήστε με να ταξιδέψω λίγο και να παραμείνω αισιόδοξος και ποιητικός, λοιπόν, πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή αυτό θα προκύψει. Βέβαια, ο κινηματογράφος είναι υπόθεση αμερικάνικη, από κει κάποιος παίρνει σταθερές, με αυτά τα πρότυπα λειτουργεί. Παρ’ όλα αυτά όλες οι άλλες χώρες υποχρεώνονται να βρουν λύσεις για να επιβιώσουν στο διεθνές κινηματογραφικό κύκλωμα δημιουργώντας τις σχολές. και παράλληλα προσπαθούν να βρουν λύσεις για να εκπέμψουν όλα όσα κουβαλούν μέσα τους.

Υπάρχουν στιγμές που είμαι στα χαμηλά μου και λέω ρε γαμώτο… και υπάρχουν άλλες που είμαι στα ψηλά μου που βλέπω τα εγγόνια μου να παίζουν και εγώ να τους φτιάχνω τα παιχνίδια τους νοιώθω πάνω από την όπα δικαίωση και τη μη δικαίωση.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος είναι από τα πιο σπουδαία μυαλά και σκέψεις που έχω συναντήσει στη ζωή μου, ανάμεσα στους 3-4, που ο ένας ήταν νομπελίστας και ο άλλος, δάσκαλός μου, που ήταν μεγαλειώδης. Είχε μια σκέψη που ήταν ξυραφένια ως σκέψη, μια ευαισθησία που δεν έχω συναντήσει γύρω μου ξανά από τότε, και αυτό τον έκανε και πολύ ευάλωτο. Κουβαλούσε μια ποιότητα που είναι δύσκολο να τη βρούμε στον καιρό μας, ήταν γνήσιος, όπως ήταν γνήσιοι και άλλοι που έφυγαν περίεργα. Βέβαια ο Παύλος δεν ήταν μόνο γνήσιος είχε και μια σκέψη πολύ προχωρημένη, ήταν μορφωμένος, ήταν μαθηματικός, διάβαζε πολύ, τον έκαιγαν τα κοινά.

Στον Παύλο βλέπω έναν άνθρωπο που έχει κάνει το μεγαλύτερο καλό στον πολιτισμό. Ο Παύλος ήταν ασυνείδητος δάσκαλος, όπως είναι όλοι οι σπουδαίοι. Είχε ένα χάρισμα που ήταν πολύ βαρύ για αυτόν. Άκουγε ένα τραγούδι μια φορά και το έπαιζε αμέσως. Στη συνθήκη, την τραγουδιστική, εκείνης της εποχής, και μάλιστα τη ροκ και μάλιστα την ψευτο-ροκ, αυτά τα πράγματα δεν χωρούσαν, δεν μπορούσαν να προκύψουν και να αναπτυχθούν. Φανταστείτε ένα ιδιαίτερο λουλούδι, ένα ιδιαίτερο δέντρο που φυτρώνει αρχίζει να αναπτύσσεται , αλλά δίπλα του υπάρχουν ένας πλάτανος, ένα κυπαρίσσι, που του κρύβουν τον ήλιο…πώς να πάει, πώς να αναπτυχθεί … αυτό ήταν ο Παύλος.

Αποφεύγοντας να πέσει από τις τρικλοποδιές, απομονώθηκε, διάλεξε μια γωνιά στη γήπεδο της μουσικής, όπως κάνουν όλοι οι σπουδαίοι, βρήκε τους ”συγγενείς” του- που μπορεί να είναι λίγοι και ιδιαίτεροι και ακραίοι κάποιες φορές- και συνυπήρχε με αυτούς. Ο Παύλος πλήρωνε πρώτα τους μουσικούς του και αν περίσσευε κάτι, έπαιρνε ο ίδιος. Αυτός είναι αληθινός πλούτος. Δεν κυνηγούσε το κέδρος, ήταν ένας ιερέας της Θεάς Μουσικής, που μάλιστα όταν βρίσκεται στο ιερό και στη στιγμή των αχράντων μυστηρίων και μάλιστα όταν τραγουδάει, αν δεν είναι δήθεν, δε σκέφτεται το προσωπικό του κέρδος, σκέφτεται μόνο αυτό που εκπέμπει. Αυτό ήταν και η δύναμη του Παύλου, ό,τι έλεγε το εννοούσε, δεν το έλεγε για να εντυπωσιάσει , δεν τον αφορούσε αυτό. Ο Παύλος ζούσε για τις Αξίες, χωρίς το ”του”, όχι τις προσωπικές του αξίες, ζούσε για την ανθρωπότητα. Ήταν από αυτούς που όταν άκουγε κάτι διαφορετικό από αυτό που έλεγε, τ’ άρπαζε, δεν έκανε όπως κάνουμε όλοι μας όταν μας στριμώχνει μια συνθήκη. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν ευγενής στην καρδιά, στη συνείδηση και στην ψυχή. Ήταν σπουδαίος. Οι συνθήκες δεν τον άφησαν να είναι εκεί θα έπρεπε να είναι.

Θαυμάζω την ανάγκη του να δίνει και απεχθάνομαι τη λύσσα του να παίρνει».

Εύχομαι να μειώνεται η αγνοία και να αυξάνεται η γνώση μέσα μας!”

Ακολουθεί η προβολή της ταινίας “ο Ασυμβίβαστος”, σενάριο-σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος. Παίζουν Παύλος Σιδηρόπουλος, Μπέττυ Λιβανού, Βέρα Κρούσκα, Κώστας Βρεττός, Σταύρος Ξενίδης, Κωνσταντίνος Τζούμας