Οι μικρές τοπικές αγορές έχουν εορταστικό ωράριο και προσπαθούν να ικανοποιήσουν τους κατοίκους των γύρω περιοχών με την χριστουγεννιάτική τους ποικιλία προιόντων. Μικρά γραφικά μαγαζάκια προτείνουν για δώρο από πανέμορφα διακοσμητικά για το σπίτι, ζεστά αξεσουάρ για τον χειμώνα, βιολογικά προιόντα από τους ντόπιους αγρότες και κοσμήματα. Όπως κι εμείς, έτσι και αυτοί τρέχουν να κάνουν τελευταία στιγμή τα ψώνια τους στα σούπερ μάρκετ, όπου επικρατεί το αδιαχώρητο. Βέβαια, ευγενέστατοι πάντα, εξυπηρετούν με το χαμόγελο στα χείλη.

 

Το χωριό των πεθερικών μου, όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενό μου άρθρο, είναι πραγματικά ένα χωριό «μικρογραφία». Χτισμένο αραιά, στους πρόποδες της οροσειράς Ράξ, θεωρείται θέρετρο για ξεκούραση, μιας και έχει από λίγο έως καθόλου θόρυβο, υπέροχη θέα, κρυστάλλινο νερό που τρέχει κατευθείαν από το βουνό και μονοπάτια για ατελείωτο περπάτημα για τους λάτρεις της φύσης, ανάμεσα στα έλατα, «τίγκα» στο οξυγόνο.

 

Κάνοντας λοιπόν τα ψώνια μας στο διπλανό χωριό, κατευθυνόμενοι προς το σπίτι, εκεί στην μέση του πουθενά, μεταξύ των τριών χωριών στην διαδρομή μας, ξεπροβάλλει ένα «συγκρότημα» σπιτιών, με την επιγραφή Laufhaus ( σπίτι που τρέχουν είναι η ακριβής μετάφραση αυτής της λέξης ). Χμμμ…αναρωτιέμαι τι μπορεί να σημαίνει αυτό και ρωτάω τον άντρα μου και την κουνιάδα μου με απορημένο ύφος. Ξεσπούν και οι δύο στα γέλια… τώρα μπερδεύτηκα… Μου δείχνουν και μία επιγραφή πιο αριστερά που έχει την σκιαγραφημένη εικόνα ενός σέξι κοριτσιού, όπου δίπλα γράφει «νέα (παραλαβή) κοριτσιών, από σκληρά μέχρι μαλακά».

 

Εντάξει, τώρα κατάλαβα! Και φέτος τα Χριστούγεννα είμαστε ανοιχτά και σας περιμένουμε. Το σπίτι που όλοι τρέχουν είναι ένας «παραδοσιακός», τοπικός οίκος ανοχής, ένα ωραιότατο γραφικό μπορντέλο, που οι ντόπιοι μπορούν να διαλέξουν πίνοντας το καφεδάκι τους ή το ποτό τους. Αυτές οι κυρίες νοικιάζουν ένα δωμάτιο της αρεσκείας τους και έτσι οι υποψήφιοι πελάτες, περπατούν στο διάδρομο * εξού και σπίτι που τρέχουν, και διαλέγουν με ποια κυρία θα περάσουν τις γιορτινές (και όχι μόνο) αυτές ώρες μαζί της.

 

Προχωρημένα πράγματα δηλαδή. Τόσο ανάγκη για «εκτόνωση» δεν περίμενα να έχει η περιοχή… Με το δικό το μυαλό σκεφτόμουν, ως την σημερινή ημέρα, τι μπορεί να λείπει από αυτούς τους ανθρώπους που φαινομενικά τα έχουν όλα. Ελεύθερο χρόνο, τακτοποιημένες δουλειές, σπίτια ευρύχωρα με κήπο και γκαράζ, καθαρό αέρα, χιονοδρομικά κέντρα για το χειμώνα και λίμνες το καλοκαίρι, οικογένεια, εστιατόρια και καφέ, εμπορικά κέντρα, νοσοκομεία που λειτουργούν ρολόι… ουφ, η λίστα είναι ατελείωτη….

 

Όμως τι να λέμε, το σεξ πουλάει και ειδικά όταν είναι «ξένο». Σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρεθεί κανείς τελικά, θα βρει τον αντίστοιχο «Οίκο», εκεί, την μέση του πουθενά να προσφέρει σαρκική χαρά σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, να ξεφύγουν από την τόσο «τακτική» ζωή τους.

 

Μπράβο πάντως στο αυστριακό κράτος, που τους υποχρεώνει να διατηρούν την «αισθητική» της περιοχής… Άν δεν μου το έλεγαν οι δικοί μου άνθρωποι εδώ, δεν θα το είχα πάρει χαμπάρι. Πιο πολύ για πανδοχείο μου έμοιαζε παρά για σπιτάκι με κυρίες που περιμένουν τον επόμενο…

 

Το αρχαιότερο επάγγελμα δεν θα πεθάνει ποτέ!