Δύο πρεζάκια. Εκείνος της κρατά το χέρι και τη λέει «μωρό μου». Εκείνη τον φιλά με χείλη σφιχτά και μαύρα. Στο δρόμο, δεν πατάνε, μόνο ο τοίχος που ακουμπάνε τους κρατά στον κόσμο, όχι τα πόδια. Κρεβάτι τους λοιπόν ο τοίχος. Τον βαραίνουν. Αν έπεφτε, το Μουσείο πίσω θα γινότανε υπαίθριο, με κρότο, και ο έφηβος των Αντικυθήρων –σε όλη του τη συγκλονιστική ομορφιά– δημόσιο θέαμα. Δε θα ‘ταν λίγο!
Μάλιστα, λίγο πιο πέρα, άλλη μέρα, όχι μακρινή, νεαροί θα εκτελούνταν κι εκείνοι δημόσια και με χαριστική βολή. Ξέρεις, η δημόσια εκτέλεση είναι μια διαστρεβλωμένη πράξη αγάπης. Μια μεσημεριανή επίσκεψη σε οδοντιατρείο. Είπα «οδοντιατρείο» και μου ξανάρθε πόσο σε θέλω μέσα σ΄αυτή την ακαταστασία και πόσο πολύ ξεδιάντροπα με νοιάζει να αποσπάσω ένα ακόμα χάδι σου, κι άλλο ένα. Κι ας μη μου ανήκεις. Κι ας λείπεις. Πάλι.
(στη φωτογραφία “ο έφηβος των Αντικυθήρων”, 40×30εκ. λάδι σε καμβά)
Ο Άγγελος Σπάρταλης κινηματογραφιστής και ζωγράφος. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Ε.Μ.Π.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
