Εκείνο το απόγευμα, η γνησιότητα της λέξης “μαμά”  σφραγίστηκε με ανεξίτηλο μελάνι. Το δικό μου είχε χρώμα κόκκινο, σαν τον έρωτα, την αγάπη, σαν των ονείρων και των φλογερών φιλιών τη γεύση. Το δικό της είχε χρώμα μαύρο, σαν της απουσίας, της ανασφάλειας, της απάρνησης και του ξεριζωμού.

Αφιερωμένο στη φίλη μου τη Νίκη και στο μεγαλείο της ψυχής της να ζει και να μεγαλώνει χωρίς τη μητέρα της, νομίζοντας πως εκείνη την εγκατέλειψε, όπως κάποιοι ήθελαν να πιστεύει. Αφιερωμένο στις ευλογημένες στιγμές που μου χαρίστηκαν από τη Θεία Δικαιοσύνη και έσμιξα ξανά τις αγκαλιές τους μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Αφιερωμένο στην άσβεστη πυράδα της ψυχής, στο ακούραστο μυαλό που αναζητάει.

Σε όλες τις μαμάδες του κόσμου.

Νίκη

Αν έπρεπε το Βλέμμα να ανατείλεις
εσύ δεν όρισες.
Στην άγρυπνη ζωή σου έδωσες φως
μόνη προχώρησες
μπαλκόνι κρεμασμένο η καρδιά
το μοσχοβόλησες
κι έγινε ο αγέρας του νησιού Θεός
που αγκυροβόλησες.Αν έπρεπε στα χείλη να αγαπάς
λέξη δε δώσανε,
ζυγιάσανε το βάρος της σιωπής και έξω κλειδώσανε
το πιο ζεστό χαμόγελο της γης
και το παγώσανε…
περπάτησες σ’ατέλειωτα γιατί
που σε κυκλώσανε.

Αν έπρεπε στα δάση τα πυκνά
μέσα να ζήσεις
και τις σκιές του φεγγαριού
μόνη ν΄ακολουθήσεις
διάλεξες ένα αέρινο χορό
για να βυθίσεις
στο σώμα σου χιλιάδες γιασεμιά
και να ανθίσεις.

Αν έπρεπε να τρέξεις να σωθείς
ξένα τα χέρια
που σε καρφώσανε σε θόλο αδειανό
χωρίς αστέρια,
ρούφηξες θλίψης αίμα από πληγές
μα τα μαχαίρια
κανείς δεν τα΄βγαλε να βάλει γιατρικό.

Αν πρέπει η αυγή για σε να μείνει
αναμμένη
στα Βάθη της τα γιορτινά
πάντα θα περιμένει
του κόσμου ολάκαιρο το φως
φιλί που σε προσμένει.
Βλέμμα καθάριο γαλανό
στο νου μορφή θεριεύει.

Αν πρέπει τη ζωή σου ν΄αγαπώ
θα σε φυλάξω
μοβέ κρινάκι στην αυλή
και θα σου τάξω
να σου χαρίσω έναν παράδεισο μικρό
κρυφά θα ράψω
στους ώμους σου ολόχρυσα φτερά
μαζί σου να πετάξω.

Κι αν είναι η προσευχή μισή για σε
μισή για μένα
θα μας ενώσουνε τα λόγια της ψυχής
τα κεντημένα
στ΄άσπιλα χέρια του Χριστού
τα εσταυρωμένα!

Κοίτα! Επάνω μας μονάχα στέκει ένας Θεός,
κι άλλος κανένας
ίσως οι δρόμοι της αγάπης μας να σμίξουν
ένας ένας…
τότε μονάχα πόσο μοιάζουνε οι ανθρώποι
θα φανεί!

Στη Νίκη μου,

Ελένη

 

 

Η Ελένη Χατζηπέτρου είναι επίτιμο μέλος της ΔΕΕΛ καθώς και επίτιμο μέλος της Ακαδημίας της Φλωρεντίας. Ενδιαφέροντα: Ποιητικές συλλογές, πεζά κείμενα, λογοτεχνικά κείμενα, ζωγραφική. Ζει και δραστηριοποιείται στη Ρόδο.