“Όταν διάβασα το έργο “Δεσποινίς Μαργαρίτα” είπα μέσα μου:

Θα το παίξω, ακριβώς για τα ρήματα που λέει.

Το ρήμα: Υπομένω-Πειθαρχώ-Αγαπάω-Χάνω-Ξεχνάω!

Τι σέρνω από κάτω τους;

Μέσα στις λέξεις αυτές είναι όλη μου η ζωή!

Αγαπάω!

Xάνω!

Ξεχνάω – για να επιζήσω…

Είναι τρομερό. Είχα έναν δίδυμο αδελφό. Έφυγε.

Μια μέρα σκούπιζα τα χιόνια. Πόναγε η ψυχή μου.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ άλλο, φώναξα.

Έπειτα σκέφτηκα αυτό που λένε ότι κάποτε ξεχνάς.

Και ζήτησα το κάποτε να ‘ρθει γρήγορα.

Ταυτόχρονα ένοιωσα φρίκη. Ξεχνάω! Είναι τρομερή έννοια.

Το ρήμα ζω-υπάρχω!

Σκέψου ότι μπορώ να λέω τώρα, πέρασα ό,τι πέρασα, «αλλά ζω!»

(‘Ελλη Λαμπέτη)

Στις 13 Απριλίου του 1926 γεννήθηκε η Έλλη Λαμπέτη ή Λούκου όπως ήταν και το πραγματικό της όνομα.

“Η Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο”, λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946 μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.

Ήταν μια σκηνή στον “Γυάλινο κόσμο” όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της:

“Μια ποιητική στιγμή!” Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά:

“Τελικά βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο – η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μιαν ανάσα”.

Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε, όμως, τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός – περίπου τυχαία.

Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές:

“Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό” λέει ο Σικελιανός. “Είναι το πιο ποιητικό πράμα που είδα ποτέ μου”.

Ένας από τους μεγαλύτερους και ανεκπλήρωτους έρωτες του Μιχάλη Κακογιάννη ήταν με την Έλλη Λαμπέτη. Ο βραβευμένος σκηνοθέτης, λίγο πριν πεθάνει, περιέγραψε τον έρωτά του, αλλά και τον κυνισμό με τον οποίο η Λαμπέτη χώρισε τον Μάριο Πλωρίτη.

Μιχάλης Κακογιάννης: Την Έλλη την είχα γνωρίσει στην πλατεία Συντάγματος, όπου αυτό το κοριτσάκι περπατούσε με τον τότε άντρα της, τον Μάριο Πλωρίτη, που μου τη σύστησε. Εγώ την ερωτεύτηκα αμέσως. Ήταν τότε τόσο γοητευτική. Χ. Βασιλόπουλος: Και τη χάσατε; Μιχάλης Κακογιάννης: Δεν την απέκτησα και ποτέ.

Χ. Βασιλόπουλος: Η Λαμπέτη έμαθε ποτέ αυτόν τον έρωτα ;

Μιχάλης Κακογιάννης: Κοίταξε, ήταν παντρεμένη με τον καλύτερό μου φίλο… Χώρισε τον Πλωρίτη ένα χρόνο μετά και τα έφτιαξε με το Χορν, κατά το γύρισμα της ταινίας μου «Κυριακάτικο Ξύπνημα», στην Αίγυπτο που είχαμε πάει για να κάνουμε τα εξωτερικά. Γυρίζοντας από την Αίγυπτο, πήγε ο Πλωρίτης να την παραλάβει στο αεροδρόμιο και αμέσως του είπε: «Μάριε, πρέπει να σου πω ότι τελειώσαμε και ότι είμαι ερωτευμένη με τον Δημήτρη τον Χορν».

O Μάριος το έφερε πολύ βαρέως για ένα διάστημα και δεν έγραψε και καλή κριτική για την ταινία ως εκ τούτου….

Πηγή: Μηχανή του Χρόνου

Χρήστος Βασιλόπουλος