Πόσο κάνει μια κονσέρβα; Δύο; Δυόμιση ευρώ; Τρία; Άρα, ταΐζω τα σκυλιά μου και παιδιά λιμοκτονούν; Μακριά, ίσως και κοντά. Τα έψαξα; Νοιάστηκα να τα φροντίσω; Μάλλον όχι.

Τύψεις ξανά. Μεγαλύτερη η αξία της σκυλίσιας ζωής από την ανθρώπινη; Μάλλον όχι… αλλά να… κάθε φορά που δίνω χρόνο στα σκυλιά μου, στο βλέμμα τους διαβάζω την αγάπη. Η φύση απαντά χωρίς φτιασιδώματα και εγωισμούς. Ο άνθρωπος ξεφεύγει. Πάνω που τον εμπιστεύεσαι, σού κάνει την στραβή. Από απερισκεψία. Από χαζομάρα. Από χαζοεγωισμό. Ίσως και από εκδίκηση.

Ο χρόνος μου στον σκύλο μου είναι επένδυση. Ακριβή και μοναδική. Στον άνθρωπο… θα δείξει. Θυμάμαι και εκείνο τον ετοιμοθάνατο πριν δεκαοκτώ χρόνια στον Ευαγγελισμό: «Στην ζωή σου ποτέ μην περιμένεις την δικαίωση. Θα δυστυχήσεις».

Αλλά να πάλι… τούτη η φωτογραφία. Πόσο δικαίωμα στη ζωή έχει τούτο το πλάσμα; Και το χθεσινό… και ο κύκλος δεν κλείνει πουθενά.

Στην ομιλία του στην Σουηδία, ο Σεφέρης έλεγε: «Τούτη η απάντηση χάλασε το τέρας..». Ο άνθρωπος. Ό,τι καλύτερο και χειρότερο μαζί. Και σήμερα; Απομονωτισμός. Θες από φόβο; Θες από βλακεία; Χαθήκαμε στην μοναξιά. Και τούτο το παιδί δεν έχει χρόνο να σκεφτεί, αν είναι πλάσμα ενός κατώτερου θεού, το άλλο στην Ινδία δεν έχει ξαναδεί ποτέ του ένα ταπεινό μπαλόνι και γω ταΐζω και φροντίζω τα σκυλιά μου.

Αλλά μήπως αν δεν τα φροντίσω, θα γίνει ο κόσμος του καλύτερος; Άλλωστε εκείνο ίσως εκεί στην φτώχεια κινδυνεύει η ζωή του μόνο από την πείνα. Η δική μου, η δική σου εδώ από την άρρωστη τροφή. Και η ψυχή μου από την αμφισβήτηση. Τελικά, αφού η ζωή είναι στο μαζί, γιατί επιμένουμε στην φρικτή μοναξιά; Με ή χωρίς σκύλο; Με ή χωρίς λεφτά;

Η απάντηση φοράει ξυλοπόδαρα για να με ξεκουφάνει, σαν του Ρίτσου την Σονάτα… «Ακόμα δεν κατάλαβες ότι η φύση τιμωρεί;».