Θα ήθελα να ήμουν μες το μυαλό τους και να γνωρίζω: γιατί λυπούνται; Για τον δολοφονημένο Φύσσα; Για την εμπιστοσύνη που ίσως έδειξαν για ιδιοτελείς λόγους στην χ.α; Για την ψήφο που ίσως τους χαλάλισαν; Για την πιθανή στήριξή τους στο κόμμα που διοργάνωνε τα συσσίτια και τις εκδηλώσεις τάχα πατριωτικού χαρακτήρα; Για το φόβο ίσως που νοιώθουν μήπως την πατήσουν και οι ίδιες ούσες ελληνίδες από αυτούς τους ανθρώπους; Ή για την προδοσία που ίσως διέπραξαν προς τα πρόσωπα των δικών τους παιδιών; Γιατί έτσι είναι τελικά. Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα. Έστω κι α ντύνουμε τις κινήσεις μας με την κοινότοπη φράση “για το καλό σου, παιδί μου’. Η μόνη φράση πραγματικά για το καλό ενός νέου ανθρώπου είναι: “μην κάνεις ποτέ ,αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν”.

Η ώρα του απολογισμού, για το πώς αποφασίζουμε ως πολίτες, είναι εδώ. Ποιοι θαρραλέα θα παραδεχτούν πως έσφαλαν και ποιοι θα κρυφτούν πίσω από τον εγωισμό ή την χαζομάρα τους. Άλλωστε οι κοινωνίες δεν καταστράφηκαν μόνο από τους απατεώνες, αλλά και από τους βλάκες. Θυμήσου τον Αϊνστάϊν.

Διευκρίνιση: η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο και απετέλεσε την αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις. Τα εικονιζόμενα πρόσωπα δεν στοχεύονται ούτε θετικά, ούτε και αρνητικά από την αρθογράφο. 

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author iPorta.gr

Βιβλίο: ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΔΕΚΑ ΠΡΑΞΕΙΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ