Α. Περί κλίσεως αρχαίων ελληνικών ονομάτων

Εξωτερικό Γαστρεντερολογικό Ιατρείο. Ανοίγει δειλά η πόρτα, τόσο όσο να χωράει ένα κεφάλι, και εμφανίζεται το πρόσωπο μίας καταπονημένης γυναίκας, κυριευμένο από μία αγωνιώδη έκφραση, πιθανότατα λόγω της ταλαιπωρίας που υπέστη μέχρι να βρει το ζητούμενο ιατρείο στο δαιδαλώδες νοσοκομείο, η οποία ρωτάει: «Γιατρέ μου είστε ο γαστρεντερολόγος;».

Μετά την καταφατική μου απάντηση, βγάζει το κεφάλι της έξω, στον διάδρομο, και φωνάζει θριαμβευτικά: «Έλα, Ξενοφέ, εδώ είναι ο γιατρός!»

Ούτε η Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος,
Ούτε το λαμπρό μας παρελθόν,
Ούτε η παράδοσή μας,
Ούτε η, από τις αρχαιότερες στον κόσμο, γλώσσα μας,
Ούτε η δομή του συντακτικού της,
Ούτε η αυστηρή της γραμματική,
Ούτε τίποτε απ’ όλα αυτά τα ένδοξα.
Απλώς, ο Ξενοφός, του Ξενοφού, τον Ξενοφό, ώ Ξενοφέ!

Β. Της φθειροκτονίας

Νησιωτική Ελλάδα. Η Πολιτεία μ’ έχει εξαπολύσει εναντίον μερίδος τινός των Ελλήνων νησιωτών, υπό την ιδιότητα του αγροτικού ιατρού.

Έρχεται στο ιατρείο η μπακάλισσα και μου λέει:

«Γιατρέ μ’, η γριά μ’, έχει πιάσει ψείρες. Λέω να την ταπώσω την μούρη τ’ς μ’ ένα μαντήλ’ και να την περάσω απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια με ‘Μπαϊγκουόν’!»

Κι αμέσως, χωρίς ενδιάμεση ανάσα, έρχεται καπάκι η οξυδερκής και εύστοχη διευκρινιστική ερώτηση: «Π’ράζ’;»

Έσπευσα να της πω: «Π’ράζ’ κυρά Μαρία μου (τυχαίο όνομα), π’ράζ’ και παραπ’ράζ’!»

Ξανασκεπτόμενος, βέβαια, το ζήτημα ψυχραιμότερα κατέληξα ότι ίσως η κυρά Μαρία να είχε δίκιο: ο μόνος εγγυημένος και αποτελεσματικός τρόπος να εξοντώσεις τα ενοχλητικά παράσιτα, θα ήταν να σκοτώσεις τον ξενιστή τους, που στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν άλλος από την καημένη την γριά τ’ς, η οποία, ευτυχώς, «την σκαπούλαρε» την τελευταία στιγμή, χάρη στην έγκαιρη, ψύχραιμη και αποφασιστική αρνητική μου απάντηση!