“Εκείνο που έλειπε τώρα ήταν ένα κατάλληλο κτήριο. Ελλείψει αυτού νοικιάστηκε το σπίτι του φίλου μου Σάουμπερτ, που το έχω αναφέρει συχνά. Ήταν ανάμεσα στο ύψωμα του Πάνα και της Αγραύλου. Η μεγαλύτερή του αίθουσα, με ευρεία θέα της πόλεως και της πεδιάδας και παραπέρα ως την Πάρνηθα, εκεί όπου τον πρώτο χειμώνα της τούρκικης διοίκησης συχνά πίναμε πώντς, έγινε η προσωρινή «Αουλα», χωρίς, όμως, μια πανηγυρική θρησκευτική τελετή το πράγμα δεν μπορούσε να γίνει. Ο ιδρυτής του Πανεπιστημίου, που είχε δώσει το βασιλικό του όνομα, καθόρισε την ημέρα των εγκαινίων. Ανάμεσα στους συναδέλφους μας υπήρχε και ένας ικανότατος γερο-γιατρός, πολύ εύστροφος, αν και όχι και πολύ ικανός ελληνιστής, ο Δόκτωρ Γεωργιάδης Λευκίας, που είχε ζήσει πολλά χρόνια στο Βουκουρέστι,τη Βιέννη και το Παρίσι, με τις συνήθειες της Δυτικής Ευρώπης.

Έπρεπε να πει τον πανηγυρικό της ημέρας και το θεώρησε απαραίτητο, όσο αταίριαστο κι αν φαινόταν αυτό για την Αθήνα, να εμφανιστεί μέσα στην παραδοσιακή ακαδημαϊκή στολή του περασμένου αιώνα: γόβες και μεταξωτές κάλτσες, ένα σπαθί στο πλευρό και ένα τρίκοχο καπέλο κάτω από το μπράτσο.

Ο βασιλιάς που ήταν σε μια γωνιά της αίθουσας, ανεβασμένος σε ένα σκαλοπάτι για να υπερέχει του πλήθους, έμεινε ορθός.

Ο Λευκίας μιλούσε κατά τον τρόπο του- με μεγάλο πάθος. Σε ένα σημείο της προσφώνησής του, όπου έκανε έκκληση σε μας τους συναδέλφους του να σχηματίσουμε έναν συνασπισμό ( «συνασπισμόν ποιησάμενοι») εναντίον της βαρβαρότητας και της αμάθειας, έχοντας το αριστερό του μπράτσο το καπέλο του, τέντωσε επικίνδυνα το κορμί του πάνω από το αναλόγιο και έπεσε οκλαδόν.