Δημήτρης Μπρούχος 

Επιχειρώντας , κάτι λευκές νύχτες, να διαφεντέψω τη μνήμη, γυρίζει ο νους σε στιγμές και σε μέρες που… «μοιράστηκαν σε χαρά και σε λύπη κι ενέδωσαν στη μελαγχολία»

(Αθώρητες πολιτείες,1981). Σε εικόνες που αποτυπώθηκαν για πάντα στο σκληρό δίσκο της καρδιάς, όπως οι χαροκαμένες με τη φωτογραφία του παλληκαριού στα χέρια, βαλαντωμένες από το αναφιλητό της απόγνωσης. Σπαραγμένες από την αδικία της αναίτιας -σε μια νύχτα- ανατροπής μιας ζωής…
Από τον κατακερματισμό των ονείρων. Από τον ακρωτηριασμό της ψυχής. Από το ξεπέτσωμα των αισθημάτων…

Προσφυγιά στον τόπο σου: Το ακρότατο σημείο του πιο φριχτού εφιάλτη.

41 χρόνια, μανάδες που μείναν δίχως γιούς, γυναίκες δίχως άντρες, παιδιά που δεν προλάβανε καλά-καλά να δούνε και να πουν: Πατέρα!…
Μεγάλωσαν με τον καημό τους κάρβουνο στα στήθια, ψάχνοντας χαντακωμένα σώματα, ρωτώντας τον αέρα που αποτύπωσε τα ονόματα, καθείς για τον δικό του άνθρωπο, δείχνοντας τη φωτογραφία: « Τον είδε κανείς;…»

Η πιο ψυχρή σύνθεση έντεκα γραμμάτων σε μια λέξη: Α Γ Ν Ο Ο Υ Μ Ε Ν Ο Σ…

1619 αρχικά και σήμερα 1532, καθώς με τη μέθοδο του DNA, έχουν ταυτοποιηθεί κάποια λείψανα. Την ίδια στιγμή, που η Οργάνωση για τους Αγνοούμενους της τουρκικής εισβολής, του «πολέμου», όπως αποκαλούν τα γεγονότα στο νησί, συντηρεί ακόμα ελπίδες στους συγγενείς, που κάποιοι τις προσδιορίζουν επιθετικά ως «ψηφοθηρικές».

41 χρόνια…Οι 20άρηδες θα ’ ναι σήμερα εξηντάρηδες, οι 30άρηδες εβδομηντάρηδες, οι 40άρηδες ογδοντάρηδες. Μακάρι! Αν ζουν και όσοι ζουν ακόμα.
Ενίοτε, σεργιανώντας, βλέπω σε κάποιον τοίχο ένα ξεθωριασμένο αυτοκόλλητο, μ’ ένα ματωμένο νησί κομμένο στη μέση : ΚΥΠΡΟΣ 1974-ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ…
Δεν ξεχνώ τα κλαμένα μάτια, τα ροζιασμένα χέρια, τα σκαμμένα πρόσωπα, τους ξεριζωμένους και τους άστεγους, που απ’ τη μικρή τους Εδέμ τους εκδίωξε το μίσος και η βαρβαρότητα και ο καλά σχεδιασμένος αποδεκατισμός ενός λαού, από αυτούς που ορίζουν τη μοίρα του κόσμου, βρίσκοντας πάντα ανδρείκελα-πειθήνια όργανα, προκειμένου να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους.

Ο περίφημος «Φάκελος Κύπρος», ακόμα αναζητείται για να ανοίξει. Και δεν πρόκειται να ανοίξει ποτέ, για να μάθουμε ποιοι ήταν οι προδότες και ποιοι οι πατριώτες.

Πού να σκαλίσεις δεκάδες χιλιάδες απορρήτων εγγράφων, άλλωστε εννέα χρόνια απομένουν ακόμη μέχρι να συμπληρωθούν πενήντα (αν ισχύει στοιχειωδώς αυτός ο αριθμός των ετών, για να αποχαρακτηριστούν τα απόρρητα) και μετά, που να βρεις μαντήλια για να βουλώσεις στόματα…

Ωστόσο ο τύμβος της Μακεδονίτισσας, πλάι στο παλιό αεροδρόμιο της Λευκωσίας, σκεπάζει μαζί με το κουφάρι του ριγμένου από «φίλια πυρά» ελληνικού Νοράτλας, τα λεβέντικα κορμιά των 39 Λοκατζήδων, των δύο πιλότων και του ναυτίλου, που δεν πρόλαβαν να θυσιαστούν πολεμώντας για το υπέρτατο αγαθό στο οποίο ορκίστηκαν, την Ελευθερία της Πατρίδας…

Στέκουν εκεί, σταυροί στο χώμα, ονόματα, βαθμοί και ηλικίες, μ’ ένα «γιατί» αναπάντητο στον αέρα…

Η Κύπρος Ελλάδα είναι, χώμα ελληνικό, αίμα και δέρμα και συνήθειες, γλώσσα, θρησκεία, παραδόσεις, όλα ίδια. Κι ας λένε κάποιοι άλλα κι άλλα.
Ενας μονάχα επέζησε από θαύμα, ο Θανάσης Ζαφειρίου. Σαλονικιός…

Τσακισμένος από τα 22 του χρόνια, έμεινε στο 401 ΓΣΝ 3 χρόνια και 7 ημέρες.

Ο Θανάσης ο κομάντο, ο σακάτης του πολέμου της Κύπρου, άνεργος ήρωας μέχρι το 1982 κι από τότε, με μια τρύπα προποτζίδικο στη Θεσσαλονίκη να μη βγάζει καλά-καλά το νοίκι και με τέσσερα παιδιά, χαρακτηρισμένος ανάπηρος πολέμου του ’40 κι ας γεννήθηκε μετά το ’50 και μ’ ένα παράσημο (για τα μάτια), που έπαψε να απονέμεται από το 1973…

«Η Ελλάς Ευγνωμονούσα ή μάλλον Αγνωμονούσα…»

Μα ο Θανάσης ο κομάντο, λαβωμένος αετός πετάει ακόμα περήφανα στις κορφές του Χρέους, εκεί που τάχθηκε – όπως κι όλα τα κομάντο-να μας θυμίζει το γιατί η Ελλάδα δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ.

Γιατί πάντα την τελευταία στιγμή, όταν το Νοράτλας θα πέφτει τυλιγμένο στις φλόγες και τ’ αδέλφια γύρω θα καρβουνιάζονται, ένα ψυχωμένο κομάντο θα ανοίγει την πόρτα και θα πέφτει στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο από τα 75 μέτρα και θα σώζεται, γιατί ο Θεός της Ελλάδος θα Προνοεί η λεβεντιά να κληροδοτείται στον Αιώνα.

Σήμερα, ο κάθε Ελληνας, απ’ αφορμή την Επέτειο του πολέμου της Κύπρου, της τουρκικής εισβολής , της απόβασης των τουρκικών στρατευμάτων με το πρόσχημα της « εγγυήτριας δύναμης», ας ανάψει ένα λιανοκέρι στην ιερή μνήμη όλων των αδικοχαμένων Ολων των πολέμων, των αγνοούμενων, των προσφύγων που ξεπατρίστηκαν για ένα τίποτα…Ας κρατήσει ενός λεπτού σιγή, μέσα του, για όλα τα σβησμένα χαμόγελα, για όλα τα «σ’ αγαπώ» που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν, για όλα τα χάδια που δεν πρόλαβαν ν’ αγγιχτούν, για όλα τα φιλιά που δεν χάρηκαν να δοθούν…

Το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, να το κάνει πράξη.

Να μην ξεχάσει ποτέ, ότι η μητέρα της προδοσίας είναι η διχόνοια και πατέρας ο φθόνος.

Κι ας αναπέμψει μια ευχή, η Λευκωσία, να είναι η τελευταία πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους , κομμένη στα δύο…