Συνήθως χωρίζουμε τους ανθρώπους σε έξυπνους και βλάκες. Το λάθος είναι πως είμαστε πεπεισμένοι πως πάντοτε έχουμε την σωστή άποψη. Αν παρατηρήσεις γύρω σου συμπεριφορές ανθρώπων, θα βρεις εκείνους που κορδώνονται και καυχιούνται πόσο σπουδαίοι είναι, γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους σπουδαίους. Επίσης, θα βρεις και εκείνους που είναι χαμηλών τόνων. Κάποιοι από τους δεύτερους επιλέγουν την ήπια εικόνα τους, γιατί θέλουν να δουλεύουν αθόρυβα και κάποιοι άλλοι επειδή δεν μπορούν να είναι κάτι διαφορετικό, περνούν σχεδόν απαρατήρητοι.

Η κομφορμιστική κοινωνία, που μας τοποθετεί σε κουτάκια, θέλει ο έξυπνος να έχει την συμπεριφορά του εξυπνάκια. Αυτοπροβολή, υποτίμηση του άλλου και κυρίως άκαμπτο πνεύμα σε ό,τι πιστεύει. Και φυσικά θέλει να πιστεύει πως είναι ο καλύτερος και πως οι άλλοι είναι μικρούληδες. Ποιους πείθει; Μα μόνο τους ανασφαλείς και αζύμωτους στην ζωή. Ο ψαγμένος, ο περπατημένος, ο φτιαγμένος από υλικό ιδιαίτερο δεν μασάει από τέτοια κόλπα. Και αντιδρά, είτε αδιαφορώντας και γυρνώντας οριστικά την πλάτη, είτε βάζοντας την θέση του τον εξυπνάκια με αυστηρότητα και αποφασιστικότητα. Ποιος από τους δύο θα καταλάβει τι του γίνεται; Μάντεψε! Ο πρώτος απαντά το «πήγαινε στην γωνία για να δεις αν έρχομαι» και ο δεύτερος έχει πάει ήδη παρακάτω για να συλλέξει άλλες εμπειρίες, δίνοντας στην προηγούμενη τον χώρο που της αξίζει. Γιατί ο έξυπνος στην ζωή, δεν παριστάνει ποτέ τον εξυπνάκια. Και κυριότατα… δεν το διατυμπανίζει.