Το καλοκαίρι που μας πέρασε, όταν είχε αρχίσει να γίνεται «σούσουρο» περί του βιβλίου αυτού, μια φίλη της μητέρας μου, το είχε μαζί της στην παραλία. Την παρατηρούσα πως την «απορροφούσε» από οτιδήποτε γινόταν γύρω της, που και που χαμογελώντας και σταματώντας την ανάγνωση, μας κοιτούσε με μια ιδιαίτερη ματιά, σαν να μας έλεγε «καλά, που να ξέρατε τι διαβάζω τώρα»… που να πάει το μυαλό μου τότε.

 

Αφού την ρώτησα από περιέργεια, «τι μπορεί να έχει αυτό το βιβλίο πια που έχει γίνει χαμός», μου απάντησε με σιγουριά και τόλμη πως είναι ένα μοντέρνο Βίπερ Νόρα, σαν αυτά που διάβαζε η γιαγιά μου, με μια δόση ερωτικού, αισθησιακού δράματος. Αυτόματα πήγε το μυαλό μου σε συναρπαστικές σκηνές με πρωταγωνιστές δυο εραστές στην δίνη του πάθους και του έρωτα, να ζουν κάτι το απαγορευμένο, κάτι σαν τα «Πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας». Η φαντασία μου οργίασε για λίγο, αλλά δεν έδωσα παραπάνω σημασία τελικά…ήμουν περισσότερο απασχολημένη με την θαλασσίτσα μπροστά μου, που μου είχε λείψει τόσο.

 

Το καλοκαιράκι τελείωσε και ο χειμώνας έχει έρθει πια. Σε έναν φευγαλέο περίπατο για να συνοδεύσουμε την πεθερά μου στον κεντρικό σταθμό τρένων στην Βιέννη, στον ανακαινισμένο Westbahnhof, είπαμε να κάνουμε μια επίσκεψη στα μαγαζιά τριγύρω. Κάπου εκεί σε ένα βιβλιοπωλείο με περιοδικά, αναμνηστικά και διάφορα βιβλία, από λεξικά μέχρι πιο εξειδικευμένα πράγματα, λέω στον εαυτό μου, καιρός να διαβάσεις κανένα βιβλίο που να σου αρέσει πραγματικά, να το αγαπήσεις, να μην θες να το αφήσεις από το χέρι σου… και το βρήκα, μπροστά μου αυτό το «ιδιαίτερο» βιβλίο, ανάμνηση από το καλοκαίρι στα χέρια της Αθηνάς μας. Οι «50 αποχρώσεις του Γκρι» με περιμένουν! 

 

Από την πρώτη σελίδα κιόλας, κατάλαβα πως έχω να κάνω με κάτι «διαφορετικό». Οι λέξεις σύγχρονες, γρήγορες, οι ρυθμοί της εποχής μας, οι διάλογοι άκρως ρεαλιστικοί. Μετά το πρώτο κεφάλαιο, διψώντας να διαβάσω την συνέχεια, αρχίζω να μπαίνω στο όλο νόημα… και εκεί με διαπερνά το πρώτο «σοκ»… τέτοια λεπτομέρεια στην περιγραφή, λες και βλέπω (να με συγχωρέσετε για την έκφρασή μου) τσόντα, ζωντανά, εκεί σε μια γωνία, δίπλα στους πρωταγωνιστές. Θυμάμαι πως κούνησα ενστικτωδώς το κεφάλι μου, και έκανα και τον Μάρκους να σαστίσει κοιτώντας με με απορία. Συνεχίζω να διαβάζω και το πράγμα αρχίζει να «σκληραίνει».. σαδομαζοχιστικές περιπέτειες, περιέργεια με διαπερνά και δεν θέλω να αφήσω ούτε σελίδα κάτω. Τι κόσμος και αυτός… πόσες ιστορίες, σκέφτομαι, έχουμε ακούσει, ειδικά εδώ στην Βιέννη, για τέτοια Κλαμπ και πάρτι. Τι ωραία που μπορείς να «παίρνεις μάτι» σε έναν κόσμο που δεν σε αφορά αλλά να σε κάνει να αισθάνεσαι πως αποκτάς την δική σου εμπειρία διαβάζοντας μόνο.

 

Και το βιβλίο αυτό το κάνει.. σε μεταφέρει πραγματικά εκεί, χωρίς να το πολυκαταλάβεις και εθίζεσαι. Θες να μάθεις και άλλα.. όπως οι γάτες, με την περιέργεια να χτυπάει κόκκινο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…

 

Τα σπάει όλα τα ταμπού η συγγραφέας κυρία Ε.Λ. Τζέιμς. Τα παρουσιάζει όλα στο «πιάτο», αποκωδικοποιεί τα δεδομένα και διεισδ και ανυπομοτοια Κλαμπ και πάρτι Τα παρουσιύει στις προσωπικές σχέσεις, στα άδυτα του «βίτσιου», όπως και αν το αντιλαμβάνεται κανείς. Εξάλλου ότι κάνει κανείς στο κρεβάτι του, είναι δικό του θέμα…

 

Χθες το πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι, τελείωσα το πρώτο βιβλίο. Μου άρεσε πολύ και ανυπομονώ να διαβάσω τα άλλα δυο. Ακόμη και αν δεν σας αρέσουν τα Βίπερ Νόρα, ακόμη και αν δεν πιστεύετε στον έρωτα που «πονάει», είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στις σύγχρονες παθιασμένες σχέσεις, με ρεαλιστικές σκηνές και αληθινά συναισθήματα… τώρα, αν θέλετε να διαβάσετε υψηλή λογοτεχνία.. αυτό δεν μπορώ να σας το εγγυηθώ. «Πιάστε» έναν Παπαδιαμάντη καλύτερα!

 

νες, ﷽﷽﷽﷽﷽υχ