Ο Ιπποκράτης, ονόμασε έτσι, αυτό το αίσθημα. 

Μαύρη χολή, μαύρη όψη της λύπης, που υπάρχει χωρίς αιτία…

Δεν είναι αιτία η επιθυμία ν’ασπαστώ το δάκρυ τ’ουρανού;

Ν’αναζητήσω κάγκελα φυλακής στη νιότη που φεύγει;

Ν’αντέχω τη μοναξιά κοιτάζοντας τις καλογυαλισμένες κορνίζες

με τ’ αγαπημένα πρόσωπα;

Είναι ασθένεια η μελαγχολία;

Εγώ, δηλαδή είμαι τρελή, μαζοχίστρια, που μερικές φορές αναζητώ

μια ήρεμη,θλιμένη μοναξιά;

Είμαι παράλογη, που βρίσκω μια κρυφή γοητεία στη μελαγχολία

της χειμωνιάτικης βροχής…

στον τριγμό των ξύλων, που καίνε στο τζάκι…

στον υπαινιγμό του Ντύρερ, με τη “Mελαγχολία” του να τραμπαλίζεται

ανάμεσα σε σοφία και ποιητική έμπνευση …

μια αλληγορική φιγούρα, που αναπολεί, στοχάζεται, φιλοσοφεί, φαντασιώνεται,

ποτίζει κισσούς όνειρα να αναρριχηθούν…

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ!

Η τρυφερή, κρυφή της γοητεία είναι, που μ’οδηγεί στην εξιδανίκευσή της…

Γυρνώ την πλάτη και κοιτάζω τον τοίχο…

Μια προστασία ζητώ απ’τον άγριο καιρό του έξω κόσμου…

στη “μέλαινα χολή” βρίσκω την άγνωστη πτυχή της ευτυχίας!

Τις στιγμές, που σπαρταράς στα σεντόνια

κι οι εμμονές, άμυνες στη λαίλαπα του καθημερινού,

η μελαγχολία είναι εκείνη, που βοηθάει τις σκέψεις μου να ταξινομηθούν

στο λαβύρινθο του μυαλού μου…

Είναι εκείνη, που με βοηθά να νοιώσω καλύτερα την οσμή

των χειμωνιάτικων λουλουδιών,

το βουβό λόγο του πιάνου στη μελαγχολία του νεαρού Kiselev…,

που μόλις συνάντησα στου διαδικτύου το σύμπαν…