Με φωνάζουν Έλλη. Γεννήθηκα στις 15 Μαρτίου του 2012. Η μητέρα μου είναι ένας κατάμαυρος βελγικός λύκος και ο πατέρας μου ένας επισκέπτης λαμπραντόρ. Είχα άλλα πέντε αδελφάκια. Η κοπέλα με το ασημί αμαξάκι είχε πει πως ήθελε ένα λευκό βελγικό.

Όταν διαπίστωσε ότι το μοναδικό λευκό σκυλάκι που είχε γεννηθεί ήταν αγόρι, το έβαλε στο πορτ-παγκάζ του αυτοκινήτου της και πήγε να φύγει. Σε εκείνο τον κήπο, η κυρία την παρακάλεσε να πάρει και εμένα, γιατί ήμουν όμορφη. Αρνήθηκε, στην αρχή γιατί την περίμεναν στο σπίτι άλλα τρία σκυλιά. Τελικά, μάλλον λύγισε, όταν της είπε ότι θα μείνω μόνη μου. Και μπήκα και εγώ σε εκείνο το πορτ-παγκάζ.

Βρέθηκα σε ένα μπαλκόνι μ’ένα μεγάλο ξύλινο σπιτάκι. Χώθηκα εκεί μέσα γιατί φοβόμουν να βλέπω τα άλλα σκυλάκια. Είχαν πολλές γλάστρες. Ανέβαινα συχνά σε αυτές για να βλέπω από κάτω, όταν δεν ήταν άνθρωπος στο μπαλκόνι. Ξαφνικά, ένα ξημέρωμα καθώς σκαρφάλωσα, έπεσα από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Μάλλον δεν χτύπησα γιατί έσκασα πάνω στον Άρη, τον σκύλο του ισογείου, ένα όμορφο και γεροδεμένο ντόμπερμαν που λειτούργησε ως μαξιλάρι. Έφυγα από αυτόν και με ξαναβρήκαν στο δρόμο. Με ανέβασαν στο σπίτι και απομάκρυναν τις γλάστρες από το μπαλκόνι που με βοηθούσαν να σκαρφαλώνω και να βλέπω τον κόσμο από ψηλά.

Μετά από ένα μήνα ήρθα στο κανονικό μου σπίτι. Και στον κήπο μου. Στην αρχή ζούσα με τον αδελφό μου τον Άξελ, ο οποίος μου έτρωγε όλο το φαγητό. Όταν ο Άξελ πήγε πίσω στην μαμά μας, χάρηκα γιατί χόρτασα φαγητό. Και μεγάλωσα!

Ζω στον κήπο μου από τον Ιούλιο του 2012. Παρατηρώ τα πάντα. Μέρα νύχτα. Τους ανθρώπους, τα πουλιά, τις μύγες, τις γάτες, τα φυτά. Και ακούω πολλά.

Είμαι η Έλλη του Κήπου. Θα σας λέω ιστορίες μέσα από τα δικά μου μάτια. Και την σκυλίσια ψυχή μου. Έτσι όπως τα νοιώθω εγώ. Γιατί σημασία δεν έχει αν έχεις ένα, δύο, τρία ή τέσσερα πόδια, αλλά πώς νοιώθεις την ζωή σου.

Έλλη του Κήπου