Πιστεύω ότι κάνουν λάθος. Δεν τους ανήκει η Ελλάδα, αποτελούν απλά μια γενιά στις αμέτρητες που πέρασαν από τον τόπο αυτό. Είναι απλά ένοικοι ενός ιερού χώρου, όπως ήταν κάθε γενιά. Το πώς θα φερθούν οι ένοικοι κάποιας γενιάς είναι θέμα της ιστορίας. Άλλες γενιές φέρθηκαν αντάξια και πάλεψαν γι’ αυτό το χώρο, άλλοι υποτάχτηκαν πότε για 400 πότε για 500 χρόνια. Αλλες γενιές, όπως η τωρινή, φέρθηκαν όχι σα νάταν ένοικοι, αλλά σαν στρατός κατοχής: την ξεπούλησαν, την κατάστρεψαν, την εξευτέλισαν. 

Από την άλλη μεριά η Ελλάδα δεν είναι απλά γεωγραφική έννοια. Είναι μια ιδέα πάνω από τόπους και χρόνο, είναι η αιώνια Ελλάδα που θα ζει όσο και αν οι ένοικοι κάποιας εποχής δεν αξίζουν καν να είναι ένοικοι. Είναι η Ελλάδα που σκλαβωμένη κατάκτησε το Λάτιο, που σκλαβωμένη ξεκίνησε το Διαφωτισμό, που στόλισε με τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς της κάθε σημείο του πλανήτη και με τη γλώσσα της πλούτισε την ανθρώπινη έκφραση και φωνή. Είναι η πρώτη παγκόσμια πολιτιστική υπερδύναμη, όσο νάνοι και αν είναι αυτοί που την κατοικούν κάποια δεδομένη χρονική στιγμή. 

Ελλάδα είναι ακόμα και η Διασπορά, όπου από τον Α’ Αποικισμό ως σήμερα οι μισοί Έλληνες ζούσαν έξω από τον εδαφικό της χώρο. Πόσοι αρχαίοι σοφοί δε γεννήθηκαν στις αποικίες; Πόσοι Έλληνες των ευρωπαϊκών παροικιών δε βοήθησαν την Ελληνική Επανάσταση; Και πόσοι λαμπροί σημερινοί επιστήμονες δεν έχουν διακριθεί σ΄ όλο τον πλανήτη. Αν φτιάξετε μια λίστα μπορεί να εκπλαγείτε από τον αριθμό. 

Φρονεί ο σημερινός ένοικος της Ελλάδας ότι επειδή έχει κάποια χωράφια ή βίλες ότι είναι δικά του. Απλά ένοικος είναι, άλλοι τα είχαν πιο πριν και σε άλλους θα πάνε στο μέλλον, έστω μετά από μερικές γενιές. 

Δε νιώθω καθόλου κατώτερος από το σημερινό Ελλαδίτη. Ένοικος είμαι κι εδώ, ένοικος θα ήμουν και στην Ελλάδα, με το προγονικό χωριατόσπιτο που έχω εδώ και 1-2 γενιές. Όπως δε νιώθουν λιγότερο Έλληνες τα 350,000 παιδιά τους που πέταξαν στην ξένη μέσα σε λίγα χρόνια, -απλά ένας ακόμα κύκλος στην αιώνια Οδύσσεια του Ελληνισμού. 

Όσο για το σχόλιο ότι έφυγα για να γλιτώσω τα σκάγια, ας το πω κι εγώ χιουμοριστικά: ναι -αγωνιζόμενοι υπέρ πάτρης- γέμισαν από σκάγια τα παράθυρα και οι καρέκλες των καφενείων στην Ελλάδα τα 30 τελευταία χρόνια.