Ο κύκλος των εραστών. Ίσως από εκείνους που δεν κλείνουν εύκολα. Ξέρεις πως δεν έχει νόημα να κλείσει. Όταν συναντιούνται οι εραστές, μιλούν σε γλώσσα σιωπηλή. Τρυφερότητα, στοργή, θαυμασμός, αποδοχή, εξάρτηση και αυτονομία μαζί, λύπη για τις στιγμές που δεν ζουν σε διάρκεια. Ίσως αυτό είναι και το μυστικό του κύκλου που δεν κλείνει. Η διάρκεια είναι τόση, όση χρειάζεται για να μην μπλέξουν την καθημερινότητά τους με το υψηλό του συναισθήματος. Δεν είναι συνάντηση σαρκική. Είναι βαθιά ερωτική. Έστω και αν ο χρόνος προορίζεται για να συναντηθούν βιαστικά τα σώματα. Δυο φιλιά, πολύς πόθος, τεράστια προσμονή και γεμάτη ψυχούλα. Έτσι πας, καλύτερα φεύγεις. Μάτια κλειστά, βλέμματα καυτά, ερωτισμός που κάνει μπαμ από χιλιόμετρα. Νοιώθουν. Οι εραστές και οι άλλοι, που δεν είναι εραστές. Που θα ήθελαν να είναι εραστές.

Στιγμές τόσο γεμάτες σαν πηγάδι που ξεχειλίζει από νερό. «Υπάρχει;», θα μου πεις. Στην σφαίρα του ιδανικού. Έτσι είναι η σχέση τους. Πολύτιμή, σεβάσμια, ακριβή. Για τους λίγους και καλούς. Σκάβεις, σκάβεις, σκάβεις μέσα σου και αναρωτιέσαι γιατί κολλάς. Αφού σου λείπει η καθημερινότητα, το χάδι, το βλέμμα. Γιατί τότε; Γιατί κάθε φορά που μπαίνεις στην καθημερινότητα και ζεις στην συμβίωση, όλα οδηγούν στο κλείσιμο του κύκλου. Αυτό είναι οι σχέσεις. Κύκλοι που κλείνουν, άλλοτε γρηγορότερα, άλλοτε αργότερα. Πάντως κλείνουν. Ο άλλος δεν προφταίνει να κλείσει. Αν σου πάει, αν του πας, δεν μπορεί να κλείσει. Υπάρχει και ανοίγει. Μέχρι να σε καταπιεί. Από την πίκρα, το παράπονο, την έλλειψη, το ψέμα που αγάπησες σαν την πιο ακριβή σου αλήθεια. Ο κύκλος των εραστών παραμυθιαζόμαστε πως είναι κύκλος. Είναι ένα καρδιογράφημα που γίνεται ατελείωτη ευθεία που ανεβοκατεβαίνει, άλλοτε στην απόγνωση και άλλοτε στην ανύψωσή σου. Καταργεί το απωθημένο σου, σε κυκλώνει χωρίς να σε δεσμεύει. Κυκλώνει και κλειδώνει τα ακριβότερα. Όσα οι πολλοί δεν μπορούν να ζήσουν.

Ναι, έχει ρομαντισμό. Έχει και αισθησιασμό, αγάπη, διάρκεια, γενναιότητα, ελευθερία, αυτονομία. Κυρίως αυτήν. Οι κλασσικές σχέσεις είναι εγκλωβισμένες. Οι σπουδαίες είναι έξω από τον κόσμο τούτο. Εξαρτώνται από τον άλλο, αλλά δεν θυσιάζουν την αυτονομία τους. Τι πιο όμορφο! Να συναντιέσαι, να μιλάς, να γεύεσαι τα ακριβότερα του συνταξιδιώτη σου χωρίς τον φόβο της ρουτίνας, της άρρωστης εξάρτησης.

Κουβέντες λίγες ή πολλές καλύπτουν το κενό. Ένα τηλεφώνημα γεμίζει με χίλιες καλημέρες την μέρα. Μια καληνύχτα εξασφαλίζει τον ελαφρύτερο ύπνο. Δεν είναι για όλους αυτό. Δεν την παλεύουν όλοι με αυτό. Δεν μπορούν να το ζήσουν. Θέλει κότσια, ανοιχτό μυαλό, ψυχή πούπουλο. Για να το νοιώσεις χωρίς να σε καταπιεί. Κι αν αξίζει κάτι στην ζωή, είναι να το βρεις και να το ζήσεις. Να το κρατήσεις. Για πόσο; Ο χρόνος πάντα δείχνει τον δρόμο. Παίρνεις το μικροσκόπιο και ζουμάρεις. Τον αφήνεις να ερμηνεύσει τα λεπτά, τις ώρες, τους μήνες. Να παλέψει με τους δείκτες του ρολογιού κάνοντας τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ, όπως οι χτύποι της ερωτευμένης καρδιάς.