Tα χρόνια πέρασαν όμορφα και δύσκολα, κυρίως όμως όμορφα.

Ήταν πολύ ωραίο “όλο αυτό”. Ήταν αυτό το όμορφο που θέλει κάθε πατέρας κατά βάθος για το γιο του, επιμελή αλλά και αλήτη, αλήτη με την καλή έννοια, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε άλλωστε. Το έχουμε συνηθίσει τόσο που μάλλον έχουμε ξεχάσει πια, ποια είναι η καλή και ποια η κακή.

Αυτοί όμως, ήταν με την καλή!

Τα πιτσιρίκια μεγάλωσαν, έγιναν παιδιά, παιδιά ελεύθερα αλλά όχι κακομαθημένα. Παιδιά που είχαν μάθει από την πρώτη στιγμή να μοιράζονται, να δίνουν, να παίρνουν, να υπερασπίζονται. Κάτι πολύ καλό είχε αρχίσει να γίνεται χωρίς να το καταλάβει κανένας, κάτι πολύ βαθύ και ουσιαστικό.

Τα παιδιά μεγάλωσαν, έγιναν νέοι, έγιναν 17. Τα πρώτα προβλήματα ήρθαν. Λογικό. Μια φορά στο τόσο πρέπει να πλένεσαι για να φεύγει ό,τι είναι περιττό από πάνω σου.

Ο καιρός περνούσε, οι αδυναμίες, οι ικανότητες, οι σκέψεις άρχιζαν να ξεχωρίζουν. Το μόνο ίδιο, ο τρόπος σκέψης και η φλόγα μέσα τους. Η φλόγα που τους ένωνε. Όλοι το γνώριζαν, κανένας τους δεν το έλεγε. Ίσως φοβόταν, ίσως… δεν ήταν έτοιμοι ακόμη να το πουν. Ξενύχτια, ποτά, πολλά ποτά, διακοπές, κορίτσια….. που καιρός για σκέψεις. Ήταν 17.

Οι νέοι μεγάλωσαν, έγιναν ενήλικες. Δεν έγιναν άντρες, άντρες ήταν πάντα. Ετών 24 πλέον, ο καθ’ένας έχει πάρει το δικό του δρόμο, ο καθ’ένας έχει αρχίσει να πετυχαίνει πράγματα για τον εαυτό του, προσωπικές νίκες. Ο ένας εδώ, ο άλλος εκεί ένας πιο πάνω, πιο κάτω.

Αλλά πάντα βρισκόταν στη μέση.

Τότε είναι που όλα αποκτούν ξανά νόημα και ενώνονται. Τότε είναι που η κάθε προσωπική νίκη, ο προσωπικός πόνος γίνεται πόνος της παρέας, νίκη της παρέας. 

Πιo δυνατοί και συνειδητοποιημένοι από κάθε άλλη φορά, συζητάν για το μέλλον, όπως έκαναν πάντα. Μόνο που τώρα το παιχνίδι έχει αλλάξει. Οι μάρκες έγιναν μεγαλύτερες. Το μέλλον είναι αβέβαιο.

Το σίγουρο είναι πως αυτοί πάντα θα βρίσκονται στη μέση και πως πάντα θα δίνουν και θα παίρνουν.