Εκατόν ενενήντα τρία σκαλιά. Μου βγαίνει η γλώσσα!

Έτσι, πάντα κοντοστέκομαι να ξελαχανιάσω για να συνεχίσω.

Και πάντα το ξαπόστασμα αυτό συνοδεύεται με μια στροφή 180 μοιρών ν’αγναντέψω τη θάλασσα από ψηλά.

Να στενάξω στη θέα της, ν’αποβληθεί ο κάματος της ανηφόρας!

Μόνο που σήμερα η θάλασσα ήτανε ανταριασμένη, πολυτάραχη και πολυκίνητη.

Πολύφλοισβη, όπως τη λέει και ο Όμηρος.

 

Θύμιζε τη θαλασσογραφία του Ρενουάρ… ουρανός και θάλασσα σε μια αδιαχώριστη συνέχεια, που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τις νεφέλες απ’ τα κύματα!

 

Κάπως έτσι και η ζωή μας, σκέφτηκα…Μέσα στην αναταραχή, την αναμπουμπούλα.

 

Κύμα πανύψηλο έτοιμο να σε πνίξει δεν είναι η αμφιβολία;

 

Δίνη, που σε ρουφά με δύναμη, η αβεβαιότητα;

Κλείνεις τα μάτια, σταυροκοπιέσαι κι εύχεσαι να’χεις την τύχη με το μέρος σου!

Πόσες φορές το τελευταίο διάστημα,αλήθεια επικαλούμαι την τυφλή θεά!

Ως μαύρη και άσχημη,περιγράφεται στη λαογραφία μας.

 

“Κάθεται συχνά στο δρόμο μόνη και από κει οδηγάει καλά ή κακά τον άνθρωπο. Είναι στραβή ή έχει δεμένα τα μάτια της με μαντήλι και περπατάει άσκοπα σαν ανόητη και σε όποιον πέσει επάνω του τον κάνει ευτυχισμένο”, καταγράφει ο Ν. Πολίτης.

 

Τύχη, η επιθυμία όλων μας! Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι για τον σκοπό αυτό, έχουμε επιστρατεύσει άπειρους τρόπους (γούρια,ξόρκια)προκειμένου να εξασφαλίσουμε την πολυπόθητη εύνοια της τύχης…της Φορτούνα των Ρωμαίων.

 

Τυφλή και η Ρωμαία Fortuna.

 

Ξεκίνησε από μια ιταλική θεότητα της ευφορίας και της γονιμότητας, που συχνά λειτουργούσε και ως θεά-μάντισσα, που προλέγει το μέλλον. Στην Πρανέστα βρισκόταν το ιερό της, που ήταν και το πολύ γνωστό μαντείο .

 

Παρουσιάζεται να κρατά στο ένα χέρι το κέρας της Αμάλθειας, σύμβολο της αφθονίας και στο άλλο, πηδάλιο ως κυβερνήτρια της μοίρας. Πολλές φορές στέκεται πάνω σε μπάλα ώστε να δηλώνεται η αβεβαιότητα της τύχης.

 

“Ω τύχη! σαν το φεγγάρι άστατη

πρώτα μεγαλώνεις κι ύστερα μικραίνεις.

πότε μας βαραίνεις, πότε μας ξαλαφρώνεις.

Αδυσώπητη και κενή, στρίβεις κατά πώς θέλεις …

Είσαι στη σκιά φορώντας πέπλο

και πλακώνεις κι εμένα

αφού στα παιχνίδια σου είμαι απροστάτευτος

 

Έτσι την υμνούν οι βενεδικτίνοι μοναχοί στα μεσαιωνικά ποιήματα CARMINA BURANA.

 

Μοναχοί του Αβαείου του Μπέουερν (απ’όπου και το λατινικό τους όνομα).

Κοιτάζω μακριά. Έχω ξεχαστεί στη μελωδία, που έρχεται στο νου βλέποντας την ανταριασμένη θάλασσα. Η ανθρώπινη μοίρα να παλεύει με τα κύματα της ζωής.

Η “Φορτούνα” σε μια ανελέητη μάχη με τις “φουρτούνες…”

Τα κρουστά διαπερνούν το τύμπανο, η μουσική δίνει μια πομπώδη,σχεδόν επική διάσταση, η δε χορωδιακή απόδοση, μία κραυγή.

Αναταραχή, αφηνιασμένα και θρασύτατα τα υδάτινα ύψη.

Ο Καρλ Ορφ ζωγραφίζει με τα ηχητικά του πινέλα την απελπισμένη φωνή,που πνίγεται.

Επίκληση μιας Φορτούνα να δαμάσει τις καθημερινές μας φουρτούνες!