Έχει αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς και ο σύζυγός μου με αφήνει μπροστά από το θέατρο, 10 λεπτά μόλις πριν ξεκινήσει η παράσταση. Τρέχω. Δεν ξέρω πραγματικά τι θα αντικρίσω και η περιέργειά μου αυξάνεται από λεπτό προς λεπτό. Πληρώνω το εισιτήριό μου, χαιρετώ γνωστούς και φίλους που έχουν έρθει (με την ίδια περιέργεια) και ψάχνω να βρω μια θέση, σε αυτό το πολύ όμορφο, αρκετά μαζεμένο με τραπεζάκια θέατρο. Παρατηρώ την σκηνή και βλέπω τοποθετημένες καρέκλες οριζόντια… χωρισμένες σε δυο σειρές, αριστερά και δεξιά… περιμένω…Καθώς σβήνουν τα φώτα ακούγεται από τα ηχεία ο μαγνητοφωνημένος ήχος της θάλασσας… μας ταξιδεύει…πόσο Ελλάδα μύρισε ξαφνικά. Ένας-ένας ξεκινούν να έρχονται στην θέση τους και ξεκινάει ένας συνδυασμός θεάτρου, μουσικής και τραγουδιού. Έξω να ρίχνει ο θεός με τον θεό, να αστράφτει και να βροντά σε τέτοιο βαθμό, που στην αρχή δεν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε, αν ήταν εσκεμμένο θεατρικό «κόλπο», μαγικό ή απλά μια «κοσμική» σύμπτωση. Ένα έχω να πω: η φωνή των παιδιών που ακούγονταν στεντόρεια καθώς αφηγούνταν ματωμένες πολιτικές στιγμές της Ελλάδας, που τόσο ενέπνευσαν τον Γιάννη Ρίτσο σε συνδυασμό με αποσπάσματα από την μοναδική ποίησή του, η φωνή της Όλγας που χρωμάτιζε τις λέξεις, το πιάνο και ο ήχος του μαντολίνου, όλα αυτά μαζί, μου προκάλεσαν μια συγκίνηση που δεν ήμουν προετοιμασμένη να νοιώσω. «Επιτάφιος», «Ρωμιοσύνη», «Το τραγούδι της αδελφής μου», «Τρακτέρ», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» και τόσα άλλα εμπνευσμένα ποιήματα. Στο διάλειμμα συζητούσα με μια φίλη, πόσα δεν γνωρίζουμε τελικά για αυτές τις σπουδαίες ελληνικές προσωπικότητες.