Ύστερ’ από αυτά θα μπορούσε να πει κανείς πως το αποτέλεσμα της δουλειάς της Έλλης θα ήταν για μένα κάτι το δεδομένο: αναμενόμενα άριστο, χωρίς ίσως εκπλήξεις, καθώς θα πατάει σ’ έναν δρόμο γνώριμο, καλοστρωμένο και πολυπερπατημένο. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι, ε.

Κι όμως! Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη δουλειά της Έλλης που πάντα βρίσκει τρόπους να μας εκπλήσσει και ν΄ανεβάζει κάθε φορά ψηλότερα την ήδη τόσο ψηλή ποιότητά της. Βρίσκει πάντα τους τρόπους να πρωτοπορεί με τις χορογραφίες, τα θέματα, τις μουσικές της επιλογές και ν’ ανοίγει νέους δρόμους για όσους αντέχουν να την ακολουθήσουν και να παραμένει πάντα νέα, φρέσκια, μέσα στο πνεύμα των καιρών.

Ξέρω πως η Έλλη, σεμνή καθώς είναι, δεν θα συμφωνήσει με πολλά απ’ αυτά που λέω. Θα τα θεωρήσει υπερβολικά και παραπανίσια. Μα εγώ έτσι τα νοιώθω. Τυχερή η πόλη που τα παιδιά της έχουν τέτοιους δασκάλους: που στον εγωιστικό και ακαλαίσθητο κόσμο μας διδάσκουν αρμονία, ρυθμό, καλαισθησία, την σημασία της συλλογικής δουλειάς, της συνεργασίας με τους άλλους.

Θα ήμουν άδικος αν δεν αναγνώριζα εδώ την τεράστια συμβολή των συνεργάτιδων της Έλλης. Βγαλμένες απ’ τα χέρια της, μεγάλωσαν για να γίνουν κι αυτές δασκάλες πανάξιες. Τα όσα είπα παραπάνω ισχύουν και γι αυτές.

Παραθέτω δυο σκίτσα μου από τη γιορτή για τα 40 χρόνια της Σχολής. Υποθέτω πως δεν χρειάζονται εξηγήσεις.