Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

Τυχαία συνάντηση, του Δημήτρη Κατσούλα

Spread the love

Δημήτρης Κατσούλας

Δημήτρης Κατσούλας

 

Χωρίς να έχουν προγραμματίσει τίποτα, χωρίς καμία συνεννόηση, χωρίς ένα τηλέφωνο, έτσι, εντελώς τυχαία, συναντήθηκαν μια μέρα βροχερή στο κέντρο της πόλης. Κανένας δεν μπορούσε να προσδιορίσει πόσα χρόνια είχαν να τα πουν. Ο ένας στην Καβάλα φορτοεκφορτωτής σε μεταφορική εταιρία, ο άλλος στη Θεσσαλονίκη με δική του εκπομπή σε τοπικό κανάλι και σχολιαστής της επικαιρότητας, από την Καλαμάτα ο τρίτος νταλικέρης, στο πιο απόμακρο σημείο του Αιγαίου ο άλλος δάσκαλος. Φίλοι όμως από παλιά. Φίλοι που σκόρπισαν εδώ κι εκεί λες και ζουν όλοι τους ένα Φθινόπωρο αποδημητικών πουλιών. Είναι βλέπεις οι ανάγκες της ζωής τέτοιες που ωθούν τους ανθρώπους στο κυνήγι του χρήματος ή της κοινωνικής καταξίωσης μερικούς, τους περισσότερους όμως στο στρατί της επιβίωσης. Η ζωή δεν υπακούει σε νόμους, καθορίζει τους δικούς της κανόνες σε ρυθμούς φρενιασμένης κούρσας που είσαι αναγκασμένος να τους ακολουθείς. Μια παραγωγική μηχανή ο άνθρωπος ενταγμένη μέσα σε ρήματα όπως: γεννιέμαι, μορφώνομαι, εργάζομαι, πολλαπλασιάζομαι, αγοράζω, πωλώ, θνήσκω. Κι όμως, πιο παλιά υπήρξαν κι άλλα ρήματα: αναπολώ, συνδιαλέγομαι, συνομιλώ, εκφράζομαι, συζητώ, ονειρεύομαι.

Είναι φορές όπου οι άνθρωποι εξαφανίζονται από τα μάτια μας αν και είναι τόσο κοντά μας. Άλλες πάλι χανόμαστε ή εξαφανιζόμαστε οι ίδιοι. Κι όλα αυτά, διότι ένα καθήκον εδώ, μια υποχρέωση παραπέρα, κάτι το απρόσμενο που η ζωή ανυπολόγιστα και χωρίς να ερωτηθούμε μας το φέρνει κατακούτελα, να σε σφίγγουν, να σε σφίγγουν σαν πένσα.

Πολλά είπαν οι φίλοι, «πέταξαν» τις καρδιές τους πάνω στο τραπέζι για όλα όσα κρύβουμε συνήθως και τα αποσιωπούμε, για να μη βγουν στη φόρα και καταστούν γνωστά στον περίγυρο, στην μικρή μας και μεγάλη κοινωνία, μέτρησαν απόντες, αντάλλαξαν γνώμες και συμβουλές, ήρθε στον νου τους η εποχή όπου οι πολυτέλειες υπήρξαν για ολίγους μετρημένους στα δάχτυλα αλλά περίσσευαν τα νιάτα, η ψυχική δύναμη και ορμή να δώσουν τα πάντα στον αγώνα, να σκοντάψουν και να σηκωθούν κι όλα να τα αρχίσουν από το μηδέν. Κι ύστερα τους τύλιξε μια σιωπή παρηγοριάς. Αναλογίστηκαν πόσο μόνοι και ξέμακροι είμαστε μέχρι να μοιραστούμε μια κουβέντα, μια φράση, πέντε λόγια με αυτόν που είναι δίπλα μας.

Η βροχή έξω σιγάλιασε ή μάλλον σταμάτησε εντελώς. Ενθουσιασμένοι γι αυτή τους την τυχαία συνάντηση έδωσαν υπόσχεση, ένωσαν τα χέρια ωσάν τους ποδοσφαιριστές πριν την έναρξη του παιχνιδιού ότι σίγουρα σύντομα θα τα ξαναπούν και διασκορπίστηκαν στα γύρω στενά βιαστικά. Ο χρόνος είναι λίγος, δεν περισσεύει, δεν επαρκεί, πρέπει να αρκεστούν σε αυτό και μόνο. Πρέπει να γνωρίζεις ότι ο άλλος, ο φίλος, πάντα είναι εκεί και σημασία καμία δεν έχει αν δεν βλέπεστε συχνά. Μερικές φορές οι άνθρωποι έχουν ανάγκη μόνο αυτό. Να ξέρουν.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

SHARE
RELATED POSTS
Τα λούλουδα του Πάσχα, του Δημήτρη Κατσούλα
Τα κρέμασα τα τρίγωνα…, του Δημήτρη Κατσούλα
Ίρις και πάσης Ελλάδος (μέρος 2ο), του Αλέξανδρου Μπέμπη

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.