Το Δείπνο

Πάντα το πιάτο σου απέναντι στο δικό μου . Χρόνια τώρα. Σβήνω το φως για να σε βλέπω καλύτερα. Ανέγγιχτη όμως η σούπα σου
όπως κάθε βράδυ και κανένα ψίχουλο.
Το ξέρω, το βλέπω. Δεν πεινάς πια …

Ο Ακάλυπτος

Τα λίγα, ψωραλέα δέντρα του ακάλυπτου και η αφρόντιστη του βλάστηση με τα σκουριασμένα εργαλεία είναι η ζούγκλα μου. Με φωνές αγριμιών μέσα στην τροπική νύχτα και ήχους παράξενους ραδιοφώνων που ξεχάστηκαν ανοιχτά. Με τους καυγάδες ή τους ερωτικούς αναστεναγμούς γάτων και ανθρώπων. Με τις δεκαοχτούρες να κλαψουρίζουν το μεσημέρι και με τα νυχτοπούλια το βράδυ. Με τα σπουργίτια να φλυαρούν το χάραμα. Με το κλάμα ενός μωρού μέσα στην πιο βαθιά νύχτα.
Μ’ ένα ξυπνητήρι που χτυπάει μάταια επί ώρες χωρίς να ξυπνάει κανέναν…
Σαν μουσική από τον κάτω κόσμο.
Σκέφτομαι τρυφερά την μέρα που δεν θα έχει καμιά σημασία ο βόμβος της αφύπνισης. Που δεν θα χρειάζομαι ούτε κι εγώ μια τέτοια μουσική …
Ή, πως μια μουσική ανάλογη θα πει κάποτε με χαμηλόφωνη ακρίβεια όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς πια για μένα.

Του Βυθού

Τα μαλλιά της έτσι όπως φύτρωναν πυκνά πάνω στο μικρό και τρυφερό κρανίο ευωδιάζοντας, έμοιαζαν με κήπο άγριο…

Τα μαλλιά της φάνταζαν σαν το όριο ανάμεσα στο επιθετικό ζώο και το κατευναστικό φυτό. Την κίνηση και τη στάση. Την καταιγίδα και την άμπωτη. Πριν ακόμα διαχωριστούν τα είδη, πριν ξεκόψουν από την μήτρα της θάλασσας.

Θ’ άξιζε να σπαταλήσει όλη την υπόλοιπη ζωή του μιλώντας για τα μαλλιά της. Ως τα βαθιά του γεράματα. Όταν θα έχανε την όραση ή την ακοή και θα τού απέμενε μόνο η αφή. Τότε θα ξανάγγιζε τα μαλλιά της όπως τη γη ο Ανταίος. Και θα έπαιρνε πίσω όλη του τη χαμένη δύναμη. Τα μαλλιά της! Αυτή την χαίτη του μυστικού αγριμιού που εκείνη ήταν.

Κι όταν βύθιζε μέσα τους το πρόσωπο του, έβλεπε ξεκάθαρα, με την ανάσα κομμένη, ν’ αργοσαλεύουν κοράλλια σε ωκεάνιο βυθό. Πνιγόταν τότε από ευτυχία και ήθελε να κρατήσει την εικόνα αυτή για πάντα …
Δεν τα κατάφερε.

ΥΓ. Περί νεφέλης που θα πει για ένα λευκό πουκάμισο αδειανό που πλαταγίζει στον αέρα στεγνωμένο απ’τους χυμούς του…Για μιαν Ελένη που θα έλεγε κι ο άλλος. Δηλαδή για καμιάν Ελένη. Για κανένα…

Φωτογραφία: Πίνακας του Μόραλη για την ποιητική συλλογή της Ιωάννας Τσάτσου “Χρόνος”. Φιλοτεχνήθηκε το 1981 και δωρήθηκε στον Βασίλη Φωτόπουλο.