Ο Αλέξανδρος Μπέμπης (Κανταρτζής) είναι επιχειρηματίας

Πριν λίγες μέρες ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε τις ΗΠΑ, όπου συναντήθηκε με τον Αμερικανό πρόεδρο και σύμφωνα με τα ρεπορτάζ που παρακολουθήσαμε στις τηλεοράσεις μας έτυχε θερμής, αδελφικής θα λέγαμε, υποδοχής.

Μίλησε -πρώτη φορά για Έλληνα πρωθυπουργό- και στο Κογκρέσο, όπου και εκεί η ανταπόκριση των Αμερικανών εθνοπατέρων ήταν μοναδική, αν κρίνουμε από τα συχνά και παρατεταμένα χειροκροτήματα που ακολουθούσαν κάθε πρόταση του λόγου του.

Αυτά μπροστά από τις κάμερες. Ας ελπίσουμε ότι πίσω από αυτές συζητήθηκαν και θέματα ουσίας και όχι μόνο φιλοφρονήσεις.

Ανάμεσα στα ζητήματα που συζητήθηκαν, προφανώς ήταν και η καταδικαστέα εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, με τα ενεργειακά, πολιτικά και θέματα άμυνας προβλήματα που προέκυψαν και που ουδείς από εμάς τους κοινούς θνητούς μπορεί να προβλέψει πού θα καταλήξει η αλυσιδωτή αυτή αντίδραση.

Κάποιοι μιλούν ήδη ότι το νέο παγκόσμιο δίπολο είναι γεγονός.

Από την μία πλευρά η ”δύση” που στην πράξη σημαίνει ότι όσοι συμμετέχουν -κυρίως η ΕΕ- στην ουσία είναι ουραγοί των ΗΠΑ και από την άλλη η Ρωσία, η Κίνα και μερικές ακόμη χώρες ενώ κάποιες άλλες π.χ. Ινδία προς το παρόν παραμένουν ουδέτερες.

Ήταν πολλοί αυτοί, μεταξύ τους και ο πρωθυπουργός μας, που με αφορμή την ενέργεια της Ρωσίας αναφέρθηκαν με στόμφο και θριαμβευτικό ύφος στην επιλογή για ”την σωστή πλευρά της ιστορίας”.

Ομολογώ ότι αυτή η θέση μου προκάλεσε θυμηδία και ταυτόχρονα θλίψη.

Αν ανατρέξουμε στα τελευταία εκατό χρόνια της σύγχρονης Ελλάδας, θα θυμηθούμε ότι τρεις φορές που η χώρα μας επέλεξε αυτή τη σωστή πλευρά, συμπεριφέρθηκε στην ιστορία με υστερία και τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.

Κατά το κοινώς λεγόμενο, κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα και αντί να επωφεληθεί και να μεγεθυνθεί, συρρικνώθηκε εδαφικά είτε οικονομικά.

Επιγραμματικά να αναφέρουμε ότι την πρώτη φορά, από την ”Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών” της Συνθήκης των Σεβρών μετά τον Α’ΠΠ, αυτοπυροβολήθηκε με τον εθνικό διχασμό και τρία χρόνια μετά βίωσε μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές της ιστορίας της.

Το σκηνικό επαναλήφθηκε δεύτερη φορά, δυόμιση δεκαετίες μετά, όταν από θριαμβευτική νικήτρια του Β’ΠΠ και του ”οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες”, αντί να διδαχθεί από το πρώτο λάθος ώστε να μη το επαναλάβει, ανιστόρητες και ολίγιστες ηγεσίες ένθεν κακείθεν, οδήγησαν τη χώρα σε έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο διάρκειας πέντε χρόνων, που κράτησε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές.

Τρίτη και φαρμακερή θα λέγαμε, αφ’ ότου από το 1980 που έγινε πλήρες μέλος της τότε ΕΟΚ, αντί να αξιοποιήσει με περίσκεψη και αιδώ τα τεράστια οικονομικά οφέλη και να καταστεί μια από τις ισχυρότερες χώρες, κατασπατάλησε κάθε παροχή και έφτασε τριάντα χρόνια μετά να χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής πολλών επερχόμενων γενεών, δεμένη χειροπόδαρα.

Ερχόμενοι στο σήμερα και στον ακήρυχτο πόλεμο με την Τουρκία αφ’ ενός και την νέα διεθνή συγκυρία όπως διαμορφώνεται με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αφ’ ετέρου, το να μιλάμε γενικά και αόριστα για ”σωστή πλευρά” είναι άνευ περιεχομένου.

Η χώρα μας στον χάρτη είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της ”δύσης”, αυτό όμως δεν μπορεί μείνει χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα.

Οι φιλοφρονήσεις, τα χειροκροτήματα και τα φιλικά χτυπήματα κατανόησης στη πλάτη είναι για το θεαθήναι.

Τώρα είναι η μοναδική ευκαιρία που μας παρουσιάζεται να οχυρωθούμε και να κατοχυρωθούμε έναντι κάθε απειλής και να απαιτήσουμε από τους συμμάχους μας, αν πραγματικά δίνουν το σωστό περιεχόμενο στη λέξη ”δύση”, να ξεχάσουν τα ”ήξεις αφήξεις” και να καταδικάσουν με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο την συμπεριφορά της Τουρκίας.

Να την προειδοποιήσουν ότι αν διανοηθεί να πειράξει έστω και ένα βότσαλο από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κύπρο, θα βρει όλους τους ”δυτικούς” σύσσωμους και ενωμένους εναντίον της.

Να απαιτήσουμε χρησιμοποιώντας κάθε διπλωματικό μέσο, μαζί με τις φιλοφρονήσεις αλλά και τους αιματηρούς εξοπλισμούς που μας επιβάλλουν, να εγκαταλείψουν την ρητορική των ίσων αποστάσεων του ”βρείτε τα”.

Το ”βρείτε τα” σημαίνει συνυπαιτιότητα και όσοι επιμένουν σε αυτή τη θέση ας μας πουν πρώτα που και πως ευθύνεται η χώρα μας.

Είτε μεμονωμένες χώρες είτε οργανισμοί.

Στην αντίθετη περίπτωση ρίχνουν νερό στον μύλο της Τουρκίας του Ερντογάν ή όποιας διάδοχης κατάστασης, που επιδίωξή της είναι να μας σύρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την ρετσινιά του φταίχτη ώστε να επιβάλλει τη δική της αναθεωρητική ατζέντα.

Επειδή όμως συν Αθηνά και χείρα κίνει, η Ελληνική κυβέρνηση, σύσσωμη η Αντιπολίτευση μηδέ του ΚΚΕ εξαιρουμένου και όλοι οι ανώνυμοι πολίτες, αυτή την εθνική στάση οφείλουμε να κρατήσουμε αναλογιζόμενοι τα κελεύσματα των καιρών.

[Αναφερθήκαμε στο ΚΚΕ διότι ”οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν”, όταν το επιθυμούν όμως και οι δύο.

Λυπάμαι αλλά δεν έχω πεισθεί ότι ο τουρκικός λαός γελάει όταν ακούει τα παραμύθια για ”γαλάζιες πατρίδες”].

Εκτός από όλα αυτά, έχουμε ιερό χρέος πρώτιστη θέση στη σκέψη και τη μνήμη μας επιβάλλεται να έχει και αυτό, ως ελάχιστο φόρο τιμής:

http://www.pasoipa.org.gr/lefkoma/