Κωστής Α.Μακρής: Είναι ζωγράφος-γραφίστας και συγγραφέας και ασχολείται με το έντυπο, το κείμενο, τη διαφήμιση και την οπτική και λεκτική επικοινωνία.

Κωστής Μακρής

«Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε.

Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε.»

Oliver Wendell Holmes, 1809-1894

[Αμερικανός συγγραφέας, γιατρός, ποιητής, νομικός, φιλόσοφος και εφευρέτης. Για την εποχή του ήταν ο κορυφαίος λογοτέχνης και ο πιο μορφωμένος άνθρωπος.]

Όταν διάβαζα για το σχολείο, είτε στο Δημοτικό είτε στο Γυμνάσιο αλλά και μετά, πολλές φορές βαριόμουνα. Κατέφευγα τότε στο παιχνίδι. Με τέτοιον όμως τρόπο που να φαίνεται ―κυρίως στη μαμά μου, που με ήξερα αρκετά καλά― ότι συνεχίζω να διαβάζω· εγώ όμως έπαιζα. 

Είχα διάφορα παιχνίδια κρυμένα στο συρτάρι κι αν δεν είχα, έφτιαχνα. Έξυνα, ας πούμε, πολύ καλά ένα μολύβι, κάρφωνα μ’ αυτό μια γόμα και έχοντας φτιάξει ένα κάτι-τι σαν αυτό με το οποίο χτυπάνε οι τυμπανιστές τα τύμπανά τους, έπαιζα τύμπανο κοπανώντας ρυθμικά, όχι πολύ δυνατά, ένα παχύ βιβλίο ―έναν τόμο εγκυκλοπαίδειας ας πούμε που είχα πάρει, δήθεν να για να βρω κάτι― που έβγαζε έναν καλό ξυλινοτυμπανιστό ήχο που πολύ μου άρεσε. 

Ή μασούσα κάμποσα κουφετάκια μαστίχας Χίου, από την οποία είχαμε άφθονες στο σπίτι επειδή ο μπαμπάς μου είχε σχεδιάσει τα (παλιά) κουτάκια για την ΕΛΜΑ (Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου) και αφού μάσαγα τη μαστίχα έφτιαχνα μετά διάφορα μικρογλυπτά που τα έβαζα κρυφά στο ψυγείο για να κοκαλώσουν. Άλλες φορές έπαιρνα ψαλίδι και χαρτόνια και έκοβα διάφορα σχήματα και τα ζωγράφιζα με μαρκαδόρους ή κραγιόνια. Αφού λοιπόν εκτονωνόμουνα με τέτοιες μικροπαιχνιδιάρικες απασχολήσεις, ξαναγύριζα με νέα ορμή και θάρρος στα μαθήματά μου. 

Και τώρα, καθώς πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, θυμάμαι το πόσο μου άρεσε και μου αρέσει το παιχνίδι. Σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα και τη δουλειά μου την κάνω (και την έκανα) σαν παιχνίδι. Έλεγα και λέω σε συγγενείς και φίλους ότι «παίζω γραφιστική» ή «παίζω γράψιμο» ή «παίζω ξυλουργική», «μαγείρεμα» και «τακτοποίηση». Γιατί δηλαδή; Μόνο οι ηθοποιοί και οι μουσικοί θα λένε ότι «παίζουν»;

Έτσι, όταν πριν από κάμποσο καιρό διάβασα κάπου το απόφθεγμα του Όλιβερ Γουέντελ Χολμς που λέει ότι «Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε.» πολύ το χάρηκα και αποφάσισα να το ενστερνιστώ και να το διαδώσω όσο μπορώ. 

Και επειδή προτιμώ το παιχνίδι από το δασκαλίκι, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για την αξία του αποφθέγματος ή του παιχνιδιού στη ζωή μας. Εξ απαλών ονύχων (δηλαδή από μικρά παιδιά) μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, αν αξιωθούμε να τα προσεγγίσουμε, νομίζω ότι το παιχνίδι μάς δίνει πολλές χαρές και υγεία. Ακόμα και κάποια από τα λεγόμενα «τυχερά παιχνίδια», αν καταφέρνουμε να διατηρούμε τον έλεγχο και να μην γινόμαστε δεσμώτες μιας καταστροφικής εξάρτησης. Αν το αποδέχεστε αυτό, έχει καλώς. Αν πάλι διαφωνείτε, ποιος είμαι εγώ που θα σας αλλάξω γνώμη; Οπότε, σταματώ να γράφω επειδή θέλω να πάω να παίξω. Βρήκα στο υπόγειο κάτι σκουριασμένα πέταλα που τα είχα βρει παλιά και σκέφτομαι να τα καθαρίσω, να τα τρίψω, να τα βερνικώσω και μετά έχω σκεφτεί έναν τρόπο να φτιάξω ένα ιδιότυπο μουσικό αυτόφωνο όργανο για να λέμε τα κάλαντα τις παραμονές των γιορτών. 

Καλές γιορτές να έχουμε απαξάπαντες και απαξάπασες με υγεία και άφθονα παιχνίδια!

Κωστής Α. Μακρής

04 Δεκεβρίου 2023

Σημ. ΚΑΜ: Στη φωτογραφία, που συνοδεύει το κείmενο αυτό, μπορείτε να δείτε ένα Ολυμπιακό Θορυβόνιο από αυτά που έφτιαξα με τενεκεδάκια από γάλα εβαπορέ και έβαλα ροδέλες μέσα τους, τα έβαψα με τα πέντε ολυμπιακά χρώματα (μπλε, μαύρο, κόκκινο, χρυσό αντί για κίτρινο και πράσινο) και τα κρέμασα σε ραβδιά που έφτιαξα από “σκουπιδόξυλα” (υπολείμματα από κλαδέματα στη γειτονιά) γι’ αυτόν τον σκοπό. Κουνάμε το ραβδί πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, και τα τενεκεδάκια κάνουν έναν δυνατό (σχεδόν ανυπόφορο!) θόρυβο· σαν κουδουνίστρες αλλά πολύ πιο βροντερές από τις συνηθισμένες που είναι για τα μωρά. Γι’ αυτό και τα έχω ονομάσει Θορυβόνια αυτά τα όργανα. Αυτό το έκανα επειδή το 2024 θα είναι Ολυμπιακή Χρονιά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα γίνουν το καλοκαίρι στο Παρίσι της Γαλλίας. Οπότε, αν πάρει κάποιος δικός μας αθλητής ή αθλήτρια κάποιο μετάλλιο και το βλέπουμε στην τηλεόραση, θα πιάσουμε από ένα Ολυμπιακό Θορυβόνιο και θα το κοπανάμε μέχρι να μάθουν όλες και όλοι στη γειτονιά το χαρμόσυνο γεγονός! Εμ, τι; Παίζουμε;