GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

Αναστασία Φωκά

Συνήθιζε τα τελευταία χρόνια να βγαίνει μέσα στην εβδομάδα. Ήταν τα μικρά του διαλείμματα, οι ενέσεις για να αλλάζουν την ροή της καθημερινότητας.
Μέρες ήταν περίεργα. Εκείνη την Τρίτη είχε ζοριστεί πολύ. Έντεκα παρά τα κλείνει όλα, βάζει μπουφάν και φεύγει. Δεν χρειαζόταν να σκεφτεί που θα πάει. Το στέκι του είναι εκεί, με ή χωρίς παρέα.
Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο. Η θέση του στο μπαρ τον περίμενε. Του άρεσε να κάθετε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Ήταν η γωνία του, με θέα όλο το μαγαζί και φυσικά αμεσότητα με το μπαρ.
Παρήγγειλε το ποτό του. Το πρώτο το ήπιε σαν νερό. Ήταν η δίψα της ψυχής. Να χαλαρώσει το μέσα του, να ξεμουδιάσει το μυαλό από τις σκέψεις και τις σκοτούρες που τον βαραίνουν. Δεν πρόλαβε καν να πει στο μπάρμπαν να ετοιμάσει το επόμενο ποτό, ήταν ήδη μπροστά του. Κερασμένο από τον κ Γιάννη. Θαμώνας του μαγαζιού κι αυτός. Εκεί γνωρίστηκαν κι εκεί συναντιούνται. Έχουν πει πολλά. Ώρες και μέρες πολλές έχουν “γράψει” σε αυτό το μαγαζί. Έτσι είναι τα στέκια. Γνωρίζεις ανθρώπους που δεν θα γνώριζες υπό άλλες συνθήκες και κανείς όμορφες κουβέντες μαζί τους.
Οι πρώτες κουβέντες ξεκινάνε, τα γέλια δεν αργούν να έρθουν. Οι σκοτούρες και οι θολές σκέψεις όμως δεν έχουν σβήσει ακόμα. Οι ερινύες  του μυαλού είναι εκεί. Από το ηχείο ακούγεται εκείνο το τραγούδι. Το τραγούδι του. Χωρίς καμία σκέψη σηκώνεται να χορέψει. Ανοίγει τα χέρια. Τα βήματα βαρειά, σταθερά αλλά και αέρινα μαζί, ακολουθούν τον ρυθμό της μουσικής. Οι στίχοι στοιχειώνουν το μέσα του. Κλείνει τον χορό με μία τελευταία στροφή. Παίρνει μια ανάσα…
Αυτό χρειαζόταν. Αυτόν τον τελευταίο χορό.

Αναστασία Φωκά