Πόρτα στον Πολιτισμό

Τα δάκρυα μου είναι καυτά…, του Μάνου Στεφανίδη

Spread the love

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.

Διαβάστε τα άρθρα του Μάνου Στεφανίδη ΕΔΩ

Το δάκρυ είναι τεράστιος κίνδυνος στην τέχνη. Η εύκολη συγκίνηση ένθεν κακείθεν. Είτε από τον πομπό, είτε από τον δέκτη. Σκέφτομαι το μεγάλο μάθημα της Julliard Academy:

Δεν εκφράζουμε το συναίσθημα όταν “πρέπει” να εκφράσουμε το συναίσθημα. Αλλά το υποβάλλουμε. Αλλιώς υποκύπτουμε στον πιο αγοραίο συναισθηματισμό.

Το ήξερε κι ο Γκρέκο (αλλά δεν το κατάλαβε ποτέ η, και κάποτε υπουργός πολιτισμού, αιώνια διευθύντρια που άνοιξε μεν την Πινακοθήκη αλλά με τον ίδιο, παλαιομοδίτικο, “συναισθηματικό” τρόπο τον προ μιας εικοσαετίας. Το Μαρινάκι ντε! Που έβγαλε και το θεσμικό τίτλο “Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου” από την Πινακοθήκη. Για να χωρέσει ο Νιάρχος. Τέτοια ξεφτίλα).

Το ήξερε κι ο Μπιθικώτσης όταν ερμήνευσε τον Επιτάφιο. Χωρίς κραυγαλέο συναίσθημα αλλά με υποδόριο πάθος. Με ξύλινη φωνή που έλιωνε όμως τα σίδερα. Απλά πράγματα για τους μεγάλους!

Ιδιαίτερα τώρα στον Γκρέκο το δάκρυ λάμπει σαν διαμάντι αλλά δεν κυλάει. Δεν κατρακυλάει. Ποτέ! Δεν υποκύπτει δηλαδή στο προδιατεταγμένο μελό. Πόσοι ηθοποιοί το καταφέρνουν;

SHARE
RELATED POSTS
“Κουίζ για δυνατούς λύτες. Τί βλέπουμε εδώ;”. Η απάντηση, του Μάνου Στεφανίδη
05-19080517651884s.jpg
Θεατρική παράσταση «Σχέσεις 2 επί 3» για τα παιδικά χωριά SOS
Το διαχρονικό και το εφήμερο, του Μάνου Στεφανίδη

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.