Το δάκρυ είναι τεράστιος κίνδυνος στην τέχνη. Η εύκολη συγκίνηση ένθεν κακείθεν. Είτε από τον πομπό, είτε από τον δέκτη. Σκέφτομαι το μεγάλο μάθημα της Julliard Academy:

Δεν εκφράζουμε το συναίσθημα όταν “πρέπει” να εκφράσουμε το συναίσθημα. Αλλά το υποβάλλουμε. Αλλιώς υποκύπτουμε στον πιο αγοραίο συναισθηματισμό.

Το ήξερε κι ο Γκρέκο (αλλά δεν το κατάλαβε ποτέ η, και κάποτε υπουργός πολιτισμού, αιώνια διευθύντρια που άνοιξε μεν την Πινακοθήκη αλλά με τον ίδιο, παλαιομοδίτικο, “συναισθηματικό” τρόπο τον προ μιας εικοσαετίας. Το Μαρινάκι ντε! Που έβγαλε και το θεσμικό τίτλο “Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου” από την Πινακοθήκη. Για να χωρέσει ο Νιάρχος. Τέτοια ξεφτίλα).

Το ήξερε κι ο Μπιθικώτσης όταν ερμήνευσε τον Επιτάφιο. Χωρίς κραυγαλέο συναίσθημα αλλά με υποδόριο πάθος. Με ξύλινη φωνή που έλιωνε όμως τα σίδερα. Απλά πράγματα για τους μεγάλους!

Ιδιαίτερα τώρα στον Γκρέκο το δάκρυ λάμπει σαν διαμάντι αλλά δεν κυλάει. Δεν κατρακυλάει. Ποτέ! Δεν υποκύπτει δηλαδή στο προδιατεταγμένο μελό. Πόσοι ηθοποιοί το καταφέρνουν;