Το 1981 η Ελλάδα έγινε πλήρες μέλος της τότε ΕΟΚ.

Η χώρα μας είχε-και έχει- όλες τις προδιαγραφές συν την σημαντική γεωστρατηγική της θέση, ώστε να ήταν στην πάροδο αυτών των σαράντα σχεδόν χρόνων μια από τις ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης, άρα και του πλανήτη.

Γνωρίζετε φυσικά ποιοι κυβέρνησαν και με ποιο τρόπο τις προηγούμενες δεκαετίες.

Σε αγαστή λυκοφιλία και με όπλο τους εκλογικούς νόμους μοιράστηκαν την εξουσία δύο κόμματα και όλα τα ιμάτιά της χώρας, αφήνοντάς την γυμνή και πεινασμένη.

Θέσπισαν και έναν νόμο για να σβήνονται οι αμαρτίες τους και όλα γινόταν νόμιμα και ηθικά.

Σε θεωρητική βάση για να ξέρουμε για τι είδους δημοκρατία μιλάμε, ας προβληματιστούμε, σε αυτό το πρώτο μέρος, με όσα προβλέπει ο εκλογικός νόμος που ισχύει.

Όπως πληροφορούμαστε από τους αναλυτές το κόμμα που θα έρθει πρώτο με 31,1% σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση παίρνοντας ”δωράκι” 50 έδρες (σχεδόν το 17% των εδρών) με την προϋπόθεση ότι τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής

να συγκεντρώσουν αθροιστικά 21% και ως εκ τούτου δεν θα αντιπροσωπεύονται στη Βουλή.

Παραβιάζει δηλαδή κατάφωρα την ισοτιμία των ψήφων που ισχύει σε μια δημοκρατία.

Πρόκειται συνεπώς για έναν ελεεινό και κατ’ επίφαση δημοκρατικό εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στο πνεύμα του διπολισμού που δρούσε επί της ουσίας ανεξέλεγκτος και, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος της χρεοκοπίας, ευθύνεται για την κατάντια της χώρας.

Την ίδια στιγμή που οι περισσότερες ισχυρές χώρες της ΕΕ εδώ και δεκαετίες κυβερνώνται από κυβερνήσεις συνεργασίας.

Αυτό και μόνο φτάνει για να μην ψηφίσουμε ”μεγάλα” κόμματα.

Αυτός είναι και ο λόγος που τα ”μεγάλα” κόμματα βάζουν το εκβιαστικό δίλημμα ότι τάχα η χώρα θα μπει σε περιπέτειες αν δεν έχει ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις.

Όπως επίσης βούτυρο στο ψωμί τους είναι και η μεγάλη αποχή και ας ισχυρίζονται στις διαφημίσεις τους το αντίθετο.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν πιάσει σχεδόν οροφή στη συσπείρωση των οπαδών τους.

Συνεπώς αριθμητικά και όχι ποσοστιαία δεν μπορούν να προσελκύσουν περισσότερους ψηφοφόρους.

Αυτό σημαίνει-με την απλή μέθοδο των τριών- ότι όσο μεγαλύτερη είναι η αποχή, τόσο υψηλότερο είναι το ποσοστό επί τοις εκατό που θα πάρουν.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αν θέλουμε να έχουμε δημοκρατία και όχι ”δημοκρατία” θα πρέπει να καταργήσουμε στην πράξη αυτόν τον κατάπτυστο εκλογικό νόμο.

Αυτό θα γίνει αν πούμε ΌΧΙ στην αποχή και  ΝΑΙ στα μικρά κόμματα.

Ας δούμε ποιά είναι αυτά τα ”μικρά” κόμματα.

Τουλάχιστον αυτά που είναι κοντά στο όριο 3% εισόδου στη Βουλή.

Είναι το ΜεΡΑ 25 του Γιάνη Βαρουφάκη, το ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ του Κυριάκου Βελόπουλου και δευτερευόντως το ΠΛΕΥΣΗ της Ζωής Κωνσταντοπούλου και το ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ του Βασίλη Λεβέντη.

Το μείζον ζητούμενο δεν είναι αν οι ως άνω πολιτικοί μας πείθουν ως προσωπικότητες ή με τα προγράμματά τους, (εδώ γελάνε αν και κατά πόσο μας πείθουν αισθητικά και ουσιαστικά οι υπόλοιποι), αλλά να αναχαιτιστεί, το εγκληματικό για τη δημοκρατία μας, το 21% να μην εκπροσωπείται στη Βουλή.

Στο δεύτερο μέρος που θα ακολουθήσει σε λίγες μέρες, θα καταθέσω ποιο είναι κατά τη γνώμη μου το ιδεατό σενάριο αλλά και το εφικτό.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr