Δημήτρης Κατσούλας

Καλοκαίρι, και είμαστε – εκ φύσεως – σαν τις σβούρες, όχι πως δεν μας «κρατά» ο τόπος τον οποίο επισκεπτόμαστε για να περάσουμε μερικές ημέρες ανασαμού, αλλά είναι στο αίμα μας κάθε λίγο και λιγάκι να σεργιανάμε σε όλο και περισσότερα μέρη μπορούμε, νέες παρέες και φίλους ν’ αποκτούμε, καινούργιες γεύσεις πάσης φύσεως να δοκιμάζουμε, νέους πολιτισμούς, ήθη και έθιμα να γνωρίζουμε, καινούργιες ντοπιολαλιές ν’ ανακαλύπτουμε.

Στις δεκαπέντε ημέρες παραμονής μας στο Αγκίστρι (8-22/7), χορτάσαμε θάλασσα, νύχτες αξημέρωτες, μεσημέρια που τα περάσαμε κάτω από τον ίσκιο των δέντρων έχοντας ως στρώμα μας τις πευκοβελόνες τους, καλοκάγαθους ανθρώπους που δεν τσιγκουνεύονταν την «Καλημέρα», γριούλες αλλά και κοπελιές πρωί-πρωί περνώντας κάτω από το μπαλκόνι μας που έβλεπε θάλασσα, να μας τρατάρουν με ό, τι το καλύτερο η γη τους παρήγαγε: από μέλι και αχλάδια (Αχ, αυτή η ευωδιά τους!) μέχρι κομπόστες σπιτικιές αλλά και ψάρια όπου πριν λίγο είχαν απελευθερωθεί από τα δίχτυα των ψαράδων της περιοχής και σπαρταρούσαν εμπρός στα μάτια μας, φέρνοντας την Μάριον σε αμήχανη θέση, καθότι τα λυπόταν κι έτρεχε να κρυφτεί κάτω από την τεράστια ομπρέλα που δέσποζε στο μπαλκόνι, κλείνοντάς την για να μη τα βλέπει. Αλλά κι εκείνα τα φιστίκια – προ ολίγου μαζεμένα από το απέναντι νησί την Αίγινα, φρεσκομαζεμένα καθώς και τα πεντανόστιμα φραγκόσυκα  που μας φίλευε στο σπίτι της η μικρή Χριστίνα με την ψιψίνα της την Μάγκυ να θηλάζει τα δυο της νεογέννητα στην αυλή, εμπρός στα πόδια μας – πώς να τα ξεχάσουμε όλα αυτά Θε μου! Πώς να ανταποδώσουμε αυτή τους την ζεστασιά με την οποία μας περιέβαλαν, αυτή τους την τεράστια υποχρέωση που έχουμε απέναντι σ’ αυτούς τους καλοσυνάτους ανθρώπους, πώς να την ξεπληρώσουμε; «Μας είναι αρκετή η συντροφιά σας, μας ανταμείβετε με το να κάνουμε μπάνιο πλάι σας είτε με το να σας φιλοξενούμε ένα βράδυ στο σπίτι μας, επειδή σας θεωρούμε πλέον δικούς μας ανθρώπους…», ήταν η αφοπλιστική τους απάντηση! Η δε ημέρα του αποχωρισμού μας από το Αγκίστρι (22/7) με νέο προορισμό αυτή τη φορά την Ύδρα για μερικές ημέρες, ήταν η πιο δύσκολη για ‘μας. Από νωρίς το απόγευμα – μη λογαριάζοντας καύσωνες και ανυπόφορες λάβρες –, την είσοδο του καταλύματός μας είχαν κατακλύσει νιες και μεσόκοπες κυρίες για να μας αποχαιρετήσουν, ζητώντας από την Μάριον να τις… μυήσει στα μυστικά του εξαιρετικά διακριτικού μακιγιάζ και της φυσικότητας, μεταφέροντάς μας και τις βαλίτσες ακόμη έως το λιμάνι του Μεγαλοχωρίου με προορισμό τον Πειραιά, απ’ όπου θα παίρναμε το flying dolphin για τον άλλον μας προορισμό (παραδίδοντας στην εταιρεία και το ενοικιασμένο αυτοκίνητο), κρατώντας στις χούφτες μας σύκα μελιστάλακτα και στης Μάριον τον λαιμό κρεμασμένη κυριολεκτικώς πνίγοντάς την στα φιλιά η μικρή μας φίλη Χριστίνα να είναι, η οποία αρεσκόταν πολύ που την αποκαλούσε «Κριστίνα». Επικειμένης δε της ονομαστικής της εορτής σε δυο ημέρες (24/7, Αγίας Χριστίνης της Μεγαλομάρτυρος), η Μάριον αφιέρωσε τριπλή αγκαλιά στην γλυκύτατή μας φίλη, όπου αδυνατώ να περιγράψω περαιτέρω…

Τα τζιτζίκια, ενώ καθ’ όλη την παραμονή μας στο Αγκίστρι στιγμή δεν έπαψαν να μας υπενθυμίζουν την παρουσία τους με το μελωδικό τους τραγούδι, την στιγμή που αναμέναμε το ταχύπλοο, αυτό «σκεπάστηκε» από το «τάκα-τάκα» των ρακετών και το «Έλα, έλα, κάρφωσέ το στα δίχτυα αγόρι μου…», δυο αντίπαλων ομάδων κοριτσιών και αγοριών που έπαιζαν στην άμμο, αν και το παιχνίδι αυτό έχει σε πολλές παραλίες απαγορευθεί – όπως και στην συγκεκριμένη – και τούτο το τόνιζαν οι πινακίδες που είχαν τοποθετηθεί, το δε πρόστιμο των 1000€ ενέδρευε.

Σε 50 περίπου λεπτά, καταφθάσαμε στον Πειραιά, με την αύρα της θάλασσας και τις πιτσιλιές του νερού στα πρόσωπά μας να μας δροσίζουν. Εδώ επικρατούσε άλλο κλίμα, άλλες συνθήκες διαβίωσης με τους εναπομείναντες κατοίκους του να κυκλοφορούν σαν ζαβλακωμένοι από το λιοπύρι και το τσιμέντο να βράζει. Ο χρόνος που μας απέμενε μέχρι την επιβίβασή μας στο Ιπτάμενο Δελφίνι για Ύδρα ήταν κάτι τι ολιγότερος από 2 ώρες, η δε απόσταση καλύφθηκε σε περίπου 1 ώρα και 30 λεπτά, έχοντας ως συνοδεία την μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου στα ηχεία από τον δίσκο «Ορίζοντες».

Εδώ οι άνθρωποι σου ομιλούσαν εκτός πληκτρολογίου και στα ίσια – κάτι το οποίο ήταν πρωτόγνωρο για νησί – εν αντιθέσει με κάποια άλλα στα οποία τον κυρίαρχο ρόλο είχε το χρήμα, οι Celebrities με τα καλλίγραμμα κορμιά τους να μοστράρουν φωτογραφίες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με τα λουκούλλεια γεύματα σε gurmet  εστιατόρια, τα σκάφη και τα catamaran, η επίδειξη πλούτου και χλιδής, την στιγμή όπου ένας στους δύο Έλληνες αδυνατεί να κάνει διακοπές έστω και μια εβδομάδα. Εδώ θα συναντούσαμε γαϊδουράκια στην παραλία να μας αναμένουν, πρόθυμα να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες μας αλλά και να μας πάνε βόλτα εάν το απαιτούσαμε στα πλακόστρωτα, ασβεστωμένα και ανηφορικά δρομάκια της, διότι τα τετράτροχα είναι απαγορευμένα.

Συγκρατούμε στην μνήμη μας: Το πρωινό φρέσκο κι αχνιστό από τις κατσίκες της γάλα που μας άφηνε σε κανάτα έξω από την πόρτα μας για να μη μας ξυπνούσε η κυρία Μαργαρίτα, τις απογευματινές τηγανίτες με πετιμέζι και κανέλα δίπλα στο κύμα γλείφοντας τα πόδια μας η θάλασσα, τις νυχτερινές μας βόλτες πιασμένη από τους ώμους η τρελοπαρέα τραγουδώντας με «μαέστρο» την Μάριον, προσπαθώντας να μας συντονίσει αλλά ματαίως, διότι ο καθείς έκανε ό, τι η γκλάβα του εκείνη τη στιγμή κατέβαζε, μ’ εμένα ν’ ανακοινώνω στην «μαέστρο» ότι: δεν τραγουδώ για να μη χαλάσω το τραγούδι, καθότι φάλτσος. Από τον ενθουσιασμό τους τότε οι «καλλίφωνοι», με άρπαξαν από τις μασχάλες και χωρίς να υπολογίσουν επιπτώσεις με πέταξαν στην θάλασσα, με την Μάριον να ξεκαρδίζεται στα γέλια, εγκαταλείποντας έτσι και την «διεύθυνση της ορχήστρας» στο έλεός της. Ομιλούμε για σκέτη αποθέωση, στιγμές και σκηνές που θα μείνουν για πάρα πολλά χρόνια χαραγμένες βαθειά στη μνήμη μας!

Στο Υ.Γ. του φετινού Καλοκαιριού, να υπενθυμίσω ότι το www.iporta.gr βρίσκεται στο διαδίκτυο επί εντεκάμισι συνεχή έτη, έχοντας ανταποκριθεί επαξίως στην αποστολή του και μάλιστα σε ζόρικους και πιεστικούς για την δημοσιογραφία καιρούς, και τούτο επιτυγχάνεται χάρις στις επίπονες αλλά και επίμονες προσπάθειες της Αρχισυνταξίας του και των Συνεργατών του με την δυναμική τους γραφή, χωρίς καμία επιχορήγηση από πουθενά και από κανέναν, σε πείσμα των «αρίστων» καιρών κι εκείνων που μας θέλουν άτολμους και ρηχούς. Εμείς, απεναντίας προχωρούμε βήμα-βήμα μεν αλλά με μαστοριά περίτεχνη κάθε φορά στην ύλη του ηλεκτρονικού μας Περιοδικού, βαστώντας ακλόνητους τους τέλεια ρεγουλαρισμένους ρεζέδες του, διατηρώντας δε ταυτόχρονα αδιάσπαστη και την ανθρώπινη αλυσίδα γύρω μας, μέσα από τα κείμενά του, κοιτώντας μόνον εμπρός.

Απευθυνόμενος προς τον αναγνώστη, έχω να σημειώσω ότι η προσοχή του, σωστό θα ήταν να ενταθεί έτι περισσότερο διότι συντόμως επέρχονται και οι μεγάλες «ψύχρες» της Πολιτειακής και Πολιτικής Σκηνής στις οποίες δεν θα πρέπει να παραμείνει αμέτοχος, έχοντας ως στήριγμά του την αρθρογραφία μας και όλα εκείνα που διακινούμε  μέσω των αναρτήσεών μας και των σχολίων σε αυτές.

Καλό αποκαλόκαιρο σε όλες και όλους εύχομαι και ο επιβεβλημένος για τη ζωή έρωτας να διακατέχει άπαντας!

Σκίτσο Vangelis Pavlidis