Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ξεκίνησα να γράψω ένα ποίημα. Λέω μέσα μου, άντε, ας είναι και  τραγούδι, κομμάτια να γίνει.  Μετά την εντός μου έκπτωση άρχισα να μαστορεύω τις λέξεις. Αδύνατον.  Μωρέ τί δύσκολο πράγμα είναι τούτο; Με μετρημένες λέξεις να βάλεις τον αναγνώστη στον κόσμο σου, στην στιγμή σου.  Δεν το μπορώ, δεν τα καταφέρνω … Εμένα οι λέξεις αυθαδιάζουν, κρύβονται  και χοροπηδάνε σαν παιδάκια νηπιαγωγείου σε διάλειμμα, έρχονται μαζί σαν τις μέλισσες που βγήκαν από το μελίσσι τους διψασμένες για γύρη.

Ο αποχυμωτής της σκέψης  είναι που βγάζει τα ποιήματα και φαίνεται πως ο δικός μου είναι χαλασμένος. Αλλά και το μεγάλο κείμενο πάλι κάπου έχει σφηνώσει…σε κάποια χαράδρα του μυαλού μου πιθανότατα. Γιατί και οι σκέψεις, μην νομίζετε,  πάνε κι αυτές για βόλτα μερικές φορές. Κι αφού είδα κι απόειδα κατέβηκα στο κηπάκι να φυτέψω δυο γλάστρες να ξεχορταριάσω , έτσι για να ξεχαστώ. Κάτι όμορφα πανσεδάκια με περίμεναν σε κάτι μικρά μαύρα γλαστράκια από το φυτώριο κι ένα γεράνι με κατακκόκινα άνθη. Τα γεράνια πάντα  μου θύμιζαν τα καλοκαίρια μου. Οι πανσέδες το εφήμερο της ζωής. Δεν αντέχουν πολύ αυτά.

  Κι εκεί που ήμουν,  γονατιστή  μέσα στα χώματα και τα πεσμένα φύλλα, τα πανσεδάκια και τις γλάστρες μεταφύτευσης το μάτι μου έπεσε σε  κάτι  χαμομηλάκια που  είχαν ξεπεταχτεί  από όλες τις γωνιές  του κήπου. Και κάτι μωβ ανθάκια και πρασινάδες και τριφύλια. Σταμάτησα να ασχολούμαι με τα σκλαβωμένα λουλούδια και άρχισα να παρατηρώ τα πλουμιστά χορταράκια.  Κι όσο  κοιτούσα έβλεπα όλο και πιο πολλά  χρωματιστά  λεπτεπίλετα ανθάκια κίτρινα και λευκά  σαν κρινάκια και μαργαρίτες κίτρινες κι άλλα πανέμορφα λουλουδάκια που κρύβονταν μέσα στις πρασινάδες  που δεν είχα ιδέα πως τα λένε. Ή μάλλον ήξερα. Ήξερα πως τα έλεγαν Ανοιξη.

Τί ευχάριστη έκπληξη τα απρόσκλητα αγριολούλουδα! Και μετά σκέφτηκα πως και η ζωή είναι γεμάτη απρόσκλητα πράγματα, γεγονότα, ανθρώπους… Και πως όσο εσύ σχεδιάζεις τα πάντα τόσο οι καταστάσεις σε πάνε αλλού.  Πως όσο προσπαθείς να τα βάλεις όλα σε μιά σειρά τόσο αυτά ξεστρατίζουν και μερικές φορές αυτή η αναστάτωση είναι πολύ ωραιότερη από την απόλυτη τάξη. Σαν την ομορφιά του χαμομηλιού δίπλα σε μιά τέλεια τουλίπα που μπορεί και να μην ανθίσει ποτέ κι ας την έχεις στην καλύτερη γλάστρα και στο ακριβότερο χώμα. Και μετά σκέφτηκα κι άλλα πολλά και από το ένα στο άλλο, κατέληξα να σκέφτομαι παιδιά να μαζεύουν λουλούδια και  χωρίς να το θέλω βρέθηκα βαθιά σε αυτό από το οποίο προσπαθούσα να ξεφύγω  όλη μέρα σήμερα, αλλά και χθες και προχθές…από την φρίκη, από τον πόνο, από τα χαμένα παιδιά, από τα παιδιά του πολέμου,  από το αδιανόητο που μας τυλίγει αυτόν τον καιρό σαν ομίχλη. Σας ορκίζομαι πως δεν το ήθελα. Σας ορκίζομαι πως προσπάθησα πολύ να ξεφύγω από την σκέψη. Ξανακοίταξα τριγύρω μου τα αγριολούλουδα και τα χορταράκια που ξεπετάγονταν από παντού και που είχα σαν αρχικό σκοπό να τα ξεριζώσω και τότε άρχισα να κλαίω γοερά. 

«Σιωπή». Αυτός ήταν ο τίτλος από το ποίημα που δεν κατάφερα να γράψω και η μόνη λέξη που δεν χοροπηδάει στο μυαλό μου παρά κάθεται μονάχη της και με κοιτάζει ίσια στα μάτια.