Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Πώς είναι να σου γυρίζουν την πλάτη; Πώς είναι να σε απορρίπτουν και να συνεχίζουν να πιστεύουν πως ήταν το σωστό αυτό που έγινε, πως ήταν η τιμωρία που άξιζες, το χτύπημα της μοίρας που ήταν γραφτό να ζήσεις; Με τόση σιγουριά. Πώς γίνεται να τα έχει κάποιος τόσο καλά με τον εαυτό του, όταν έχει μόλις ποδοπατήσει μια ψυχή; Πώς κοιμάται τα βράδια; Τι χρώμα έχουν τα δάκρυά του; Τι βλέπει όταν κοιτάζει στον καθρέφτη;

Είναι πολλά τα είδη των ανθρώπων, πολλοί ξεχωριστοί, διαφορετικοί χαρακτήρες, ψεύτικοι, αληθινοί, δυνατοί και αδύναμοι που ανακατεύουν την τράπουλα της ζωής. Να κόβεις, να διαλέγεις φύλλο και να πέφτεις στο μαγικό 21. Σε κάτι που είναι τόσο μαγικό στην αρχή, που σου κόβει την ανάσα από τον ενθουσιασμό και την λάμψη, που μόνο κερδισμένος μπορείς να αισθάνεσαι.. προς το παρόν. Στην στιγμή. Σε αυτή που δεν σου λέει κανείς πως απλά είναι μια στιγμή και θα περάσει.

Γρήγοροι καιροί, γρήγορες κινήσεις, γρήγορες αγάπες. Σαν να λείπει αυτό το μαγικό συστατικό, κάπου εκεί έξω, που πρέπει απλά να το πάρεις απόφαση πως θα ξεκινήσεις ένα κυνήγι χαμένου θησαυρού. Για να κερδίσεις; Για να ζήσεις; Για να μπεις σε ένα “τριπάκι” και να ταιριάξεις απόλυτα με ότι έχεις ακούσει πως “έτσι πρέπει να είναι για να είναι αληθινό, για να αντέξει στον χρόνο”…

Προλαβαίνεις να τα χωρέσεις όλα σε μια ζωή; Σε αυτήν, σε κάποια άλλη, σε αυτή που έχεις φανταστεί αλλά δεν την ζεις ποτέ τελικά; Δεν την ζεις, γιατί φοβάσαι να εκπληρώσεις αυτό που σου προστάζει η μικρή φωνή που ακούς όταν όλα γύρω σου σωπαίνουν. Γιατί δεν σου αρκεί να αρέσεις στον εαυτό σου πιο πολύ, αλλά σε όλους τους άλλους. Γιατί ο χαρακτήρας σου δεν είναι αρκετός, αφού πρέπει να ξεκλέψεις λόγια και ατάκες, για να ικανοποιήσεις και να χαιδέψεις “τα αυτιά” των γύρω σου, από φόβο πάλι να τους χάσεις, να τους παραμερίσεις άθελά σου. Πόση αλήθεια μπορείς να αντέξεις;

Και γιατί να σε πειράξει ένα αθώο ψέμα. Γιατί να κοπιάσεις για κάτι αληθινό, για κάτι που αξίζει και μια και εκατό και χίλιες ζωές. Γιατί να βάλεις τον εαυτό σου σε μια τόσο επώδυνη και μοναχική διαδικασία, αφού μπορείς απλά να μοιράζεις ασταμάτητα στορι στα κοινωνικά δίκτυα και να νομίζεις πως πετάς υπονοούμενα ευγενικά εκεί που πρέπει. Τσάμπα μάθημα.

Αν η σύγχρονη ανθρώπινη “ζούγκλα” οφείλει να σε διδάξει το πιο σημαντικό μάθημα της επιβίωσης, τότε είναι σίγουρα αυτό της αυθεντικότητας. Στο τέλος επιβιώνει αυτός που λέει τις περισσότερες αλήθειες στον εαυτό του. Αυτός που δεν φοβήθηκε να κάνει λάθη, ακόμη και όταν όλοι οι άλλοι του λένε πως είναι πια αργά. Γιατί έτσι μας έμαθαν.. να μην έχουμε περιθώρια εξέλιξης και όλα να έχουν μια ημερομηνία λήξης, ένα κουτάκι τόσο δημοφιλές, που ότι έξω από αυτό, αποτυγχάνει, αφορίζεται.

Δεν έχει σημασία αν τα τίναξες όλα στον αέρα χωρίς προειδοποίηση, αν απλά αγάπησες κάτι που ήξερες πως δεν άξιζε από την πρώτη χειραψία, αν πίστεψες πως μπορείς να σώσεις μια χαμένη υπόθεση, αν άπλωσες το χέρι χωρίς ανταμοιβή, αν απλά απέτυχες. Η ζωή σου κλείνει το μάτι πολλές φορές εκεί που το περιμένεις λιγότερο.

Εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τι θέλεις, πως το θέλεις και γιατί το θέλεις. Και να πέσεις πολλές φορές στα πατώματα, να συρθείς, να κλάψεις, να πονέσεις, να γίνεις ένα με όλα σου τα σκοτάδια. Πως θα λάμψει το φως αν δεν υπάρχει σκοτάδι; Πως θα λαμπυρίσουν περήφανα όλα τα αστέρια του ουρανού και του γαλαξία; Πως θα νιώσεις πόσο μικρός είσαι μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.

Σε μια άλλη ζωή, μπορεί απλά να είναι πραγματικά αργά… σε αυτήν, σίγουρα όχι.