Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Για την γλυπτική εγκατάσταση του Παπαγιάννη στο Τζαμί των Χανίων,
Τετάρτη, 3 Ιουλίου, στις 8 το βράδυ

Στη γλυπτική του Θόδωρου Παπαγιάννη συνδυάζονται πολλά και ετερόκλητα στοιχεία: Αξιοποίηση της παράδοσης, λαϊκής και λόγιας, αλλά και πειραματισμός που αναφέρεται στο μοντέρνο κίνημα και τις μεγάλες κατακτήσεις του 20ού αιώνα, αίσθηση του μνημειώδους, δωρικότητα και, πολύ συχνά, συνείδηση εκείνου του σιωπηλού δράματος που αποτελεί και το βαθύτερο περιεχομένο της τέχνης. Θα το αποκαλούσα δράμα και συγχρόνως συνείδηση της ιστορίας.

Στην έκθεση αυτή ο καλλιτέχνης σκηνοθετεί πάλι ένα υπαινικτικό, θεατρικό περιβάλλον χωρίς λόγια, με τον κύκλιο χορό των επιβλητικών ξοάνων και προσωπίδων να πρωταγωνιστεί όπως ακριβώς και στην αττική τραγωδία. Με μια πεσμένη – ηττημένη; – φιγούρα στο κέντρο – την πατρίδα, ίσως, που απόκαμε; – και δώδεκα παραστάτες – θεούς, ήρωες, μάντεις, θρηνωδούς ή προφήτες – γύρω της να συλλογίζονται τη Μοίρα της, τη μοίρα μας.

Lamentum, Pietà και Requiem μέσω της ύλης και των μορφών. Μέσα από το ξύλο, το μέταλλο, τον πηλό. Μέσα απ’τα χωμάτινα πρόσωπα των κεκοιμημένων προγόνων, μέσα από τις μάσκες των ξεχασμένων πια Ατρειδών που άλλοτε μάς σκέπουν κι άλλοτε μάς μέμφονται ή και μάς οικτίρουν για την αδυναμία και την κάμψη του όποιου αντιστασιακού φρονήματος.

Ο Παπαγιάννης ήξερε ανέκαθεν να συνδυάζει στη δουλειά του το επικαιρικό με το διαχρονικό, την ιστορία με τον μύθο, το πολιτικό με το συμβολικό χωρίς να καταφεύγει σ’ εύκολα συνθήματα ή μπανάλ εικόνες. Οι μορφές του επειδή έρχονται από πολύ παλιά και προχωρούν γενναία εμπρός, προς το μέλλον δεν κρύβουν, δεν αποκαλύπτουν αλλά, πρωτίστως, σημαίνουν. Η υποβολή και το αίνιγμα είναι η προστασία τους. Η άμυνα τους σ’ εύκολες ερμηνείες.
Πρόκειται για ιδέες που τον απασχολούν από παλιά και τις μορφοποιεί συχνά με διαφορετικά πρόσωπα – προσωπεία, διαφορετικά περιεχόμενα αλλά την ίδια πάντα αγωνία για τον τόπο και την τύχη του.

Κολοφώνας αυτών των προτάσεων εκ μέρους του γλύπτη στάθηκε το πολυθέαμα ” Τα Φαντάσματα μου” που παρουσιάστηκε το 2012 στο Μουσείο Μπενάκη με την θερμή υποστήριξη τότε του αείμνηστου Άγγελου Δεληβοριά. Έκτοτε διοργανώθηκαν πολλές άλλες, σχετικές εκθέσεις με τελευταία την παρούσα, το “Ρέκβιεμ για μια πατρίδα” στο Τζαμί των Χανίων που συμπυκνώνει, νομίζω, τον προβληματισμό και τα έργα σχεδόν μίας τριακονταετίας. Αλλά όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τον χαλκέντερο Παπαγιάννη και με καινούργια έργα, νέα πειράματα, άλλες προτάσεις!

Ήδη, από τον Νοέμβριο του 1993 όταν τα αποκαΐδια και τα ξύλινα σκέλεθρα του Πολυτεχνείου και της Σχολής Καλών Τεχνών τον οδήγησαν να φιλοτεχνήσει τα πρώτα του Ξόανα. Τώρα εκείνος ο θρήνος συνεχίζεται αλλιώς. Διαφορετικές πληγές, όμοιος θρήνος. Σαν μανιάτικο μοιρολόι, σαν ηπειρωτικό, μονοφωνικό χορικό…
Πώς πορεύτηκε έκτοτε, πώς πορεύεται σήμερα αυτή η πατρίδα που ποτέ δεν πεθαίνει αλλά τόσο συχνά ψυχορραγεί;

Πώς πορευόμαστε όλοι μας;

Η έκθεση προσφέρει τέλος συμβολικά στον θεατή ψωμί κι αλάτι. Τον άρτον της Μετάληψης ή των Νεκρόδειπνων αλλά και του ζην μαζί με το άλας που γλυκαίνει το ζην. Που το καθιστά ευ ζην.. Δηλαδή ευχαριστίες εκ μέρους του γλύπτη για την φιλοξενία σ’ αυτή τη σημαδιακή για τη χώρα, συγκυρία και βέβαια και πρωτίστως ελπίδα. Εδώ, στην Κρήτη, την αρχέγονη πατρίδα. Ελπίδα για τον τόπο και τις γενιές που θα έρθουν. Για την τέχνη που παρηγορεί και που εξαγνίζει. Φτάνει μόνον αυτή; Απαντήστε καλύτερα εσείς …

ΥΓ. ” Έρεβος

Σκύβοντας πάνω
ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση
στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.

Κική Δημουλά”

9/6/2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr