Ανοιχτή πόρτα Κοινωνία - Ελλάδα - Οικονομία

Κάποιες, πικρές αλήθειες, του Μάνου Στεφανίδη

Spread the love

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Συγγνώμη αλλά σαχλαμάρες με στυλ λέει πάλι ο Λιάκος. Ως συνήθως. Δεν αμφισβήτησε κανείς ούτε την επιτυχία των νεοεισελθόν των στα ΑΕΙ, ούτε την ευφυΐα της νεολαίας, ούτε το γεγονός ότι κάποιοι ούτως ή άλλως θα ξεχωρίσουν. Πάντα έτσι συνέβαινε και έτσι θα συμβαίνει. Το σύστημα αμφισβητώ που νοσεί βαριά. Επιμένω: Το πρόβλημα στην παιδεία είναι τεράστιο. Και δύσκολα συγκαλύπτεται. Παράγουμε συστηματικά ημιμαθείς ή αγράμματους χωρίς σφαιρική γνώση και μέθοδο σκέψης. Με τρομαχτικά κενά που εκ των πραγμάτων το πανεπιστήμιο αδυνατεί να καλύψει. Οι φοιτητές μου έχουν κάθε χρόνο και δραματικά χαμηλότερο επίπεδο, συνέπεια της ανύπαρκτης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και του “εξειδικευμένου” παπαγαλίστικου “θεσμού” που λέγεται φροντιστήριο. Ούτε κι εδώ μπόρεσε να καινοτομήσει η κυβερνώσα αριστερά παρά την παρουσία ακαδημαϊκών δασκάλων τύπου Λιάκου στις τάξεις της…

Τα πτυχία εδώ και χρόνια έχουν ελάχιστη ή καμία αξία αφού δεν απορροφώνται από την αγορά εργασίας και αφού δεν διαθέτουν, στην πλειοψηφία τους, κανένα, επαγγελματικό αντίκρισμα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι αποκρύπτουν υποκριτικά. Πρόκειται για ένα σιωπηρό, “διπλωματικό” άλλοθι ανεργίας. Εξ ου και η νέα φάμπρικα των μεταπτυχιακών που κοστίζουν πολύ, πάρα την … δωρεάν παιδεία μας, και που αξίζουν πολύ λίγο κατά την προσωπική μου εμπειρία. Για να μη μιλήσω για τα διδακτορικά τα οποία είναι δύο στα τρία άχρηστα και προϊόντα “ακαδημαϊκής” σκοπιμότητας. Μονόφθαλμοι καθοδηγούν τυφλούς σε έρευνες που έχουν πραγματοποιήσει άλλοι προ πολλού, πολύ πιο καλά…

Αν δεν γίνει, λοιπόν, ριζική μεταβολή μέσων και σκοπών, ριζικός επανασχεδιασμός αναγκών και προτεραιοτήτων η παιδεία στην Ελλάδα είναι, δυστυχώς, χαμένη υπόθεση.

Και κάτι τελευταίο: Στον τόπο μας αξία αποτελεί μόνο ο φοιτητής. Ο πτυχιούχος είναι ανύπαρκτος, περίπου ανεπιθύμητος. Βάρος και στην πολιτεία που δεν έχει τι να τον κάνει και στην οικογένεια του που πια έχει κουραστεί να τον συντηρεί. Γι’αυτό και η φοιτητική ζωή παρατείνεται τόσο παράλογα. Επειδή συμφέρει πολλαπλώς. Γιατί μετά ακολουθεί το απόλυτο κενό. Κορεσμένα επαγγέλματα, αχρείαστες ειδικότητες, επιστήμονες χωρίς επιστημονικό αντικείμενο και κυρίως χωρίς δουλειά. Εξ ου και η μη ζήτηση σχολών που κάποτε θεωρούντο προνομιούχες. Ο Λιάκος θυμάται την εποχή του που το πτυχίο της Φιλοσοφικής εξασφάλιζε όχι μία αλλά δέκα δυνατότητες εργασίας. Προσωπικά όταν τελείωσα το ιστορικό αρχαιολογικό της Αθήνας, το 1977, μπορούσα να διοριστώ αμέσως (!) καθηγητής στη μέση εκπαίδευση, να μπω στην αρχαιολογική υπηρεσία, να δουλέψω σε φροντιστήρια ή σε ιδιαίτερα με ηγεμονικές, τότε, αμοιβές, να προσληφθώ στην Εθνική Πινακοθήκη όπερ και εγένετο. Σήμερα με το αντίστοιχο πτυχίο, δεν μπορείς ούτε να μοιράζεις πίτσες αφού χρειάζεται και άδεια για μηχανάκι. Η τελευταία είναι πιο χρήσιμη.

ΥΓ.: Η πραγματικότητα είναι εδώ, είναι αμείλικτη αλλά τα ΑΕΙ και οι ιθύνοντες των βρίσκονται αλλού. Το έχουμε ξαναπεί:  Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι φτιαγμένα για τους διδάσκοντες. Όχι για τους διδασκόμενους. Επειδή δεν τραβάει άλλο η εξίσωση “επιτυχία σε ανώτατη σχολή με μέσο όρο 6”. Ένας στους τέσσερις νεοεισερχόμενους φοιτητές έγραψε κάτω από τη βάση, δύο στους τέσσερις γύρω απ’ τη βάση. Τρεις στους τέσσερις λίγο πιο πάνω (περίπου 13 ή 14). Λαμπρά! Η περίπτωση Τσίπρα είναι προφανές παράδειγμα προς αποφυγήν. Όχι πολιτικής επιτυχίας αλλά μορφωτικής.

Φωτογραφία: Ανεβάζω εδώ τον γνωστό καπετάνιο συμβολικά. Για να πω ότι τα επαγγέλματα της θάλασσας είναι σήμερα απαξιωμένα παρά την διεθνή πρωτιά μας στην εμπορική ναυτιλία και την ανάλογη μας παράδοση. Οι μαμάδες προτιμούν τους βλαστούς τους πόρτα σε νυχτερινά κέντρα ή μπράβους σε μπιτσόμπαρα κι όχι ναυτικούς, μακριά τους. Αλλά και για να θυμίσω ότι η σχολή ναυπηγών ήταν κάποτε η πρώτη των πρώτων ενώ σήμερα ούτε ναυπηγεία διαθέτουμε, ούτε τους ναυπηγούς που εξακολουθούμε να εισάγουμε, μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Τι τεράστια ντροπή, τι τεράστια αποτυχία για μια κοινωνία κατ’ εξοχήν θαλασσινή. Ιδιαίτερα σήμερα, εποχή κρίσης οικονομικής αλλά και αυξανόμενης έντασης με την Τουρκία, δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε την μεγαλύτερη ναυπηγοεπισκευαστική δεξαμενή της Μεσογείου, τον Σκαραμαγκά, για να κατασκευαστεί έστω μια πυραυλάκατος του Π.Ν ή να συντηρηθεί ένα από τα χιλιάδες εμπορικά μας πλοία. Κάποιο απ’τα πλοία της γραμμής που διασχίζουν καθημερινά Αιγαίο, Κρητικό και Ιόνιο πέλαγος. Ποιος φταίει για αυτή την παρακμή; Απαντήστε με ειλικρίνεια εσείς.

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

 

SHARE
RELATED POSTS
Ανάγκη για Μόνιμο Συμβούλιο Δημοσίων Επενδύσεων, του Ηλία Καραβόλια
Xristos Magoutas
Πού χάθηκε ο «κυρίαρχος λαός»;, του Χρήστου Μαγγούτα
Παλεστίνιοι…μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! – Palestinians…between a rock and a hard place!, του Γιώργου Σαράφογλου-George Sarafoglou

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.