Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Ελβετία, να μια ωραία χώρα να μαζευτούμε να πάτε. Γιατί εγώ έχω υποχρεώσεις και δεν προλαβαίνω, αλλά εσείς να πάτε, να πάτε. Θα έχει και ησυχία εκεί. Πράσινο να φαν’ κι οι κότες. Από πάρκο σε πάρκο το πάνε όλη μέρα και τα βράδια κοιμούνται χωρίς την βοήθεια της χημείας, γιατί σου λέει άγχος μηδέν. Υποθέτω εγώ τώρα. Και βλέποντας κι εκείνο το παληκάρακι το χαμογελαστό στην φετινή Eurovision σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα είναι κι όλοι οι Ελβετοί. Μια γλύκα! Λέω, να, τον βρήκαμε τον Νέμο τελικά. Με τα μπουκλάκια του τα αγγελικά, το χαμόγελο που δεν έφυγε στιγμή από τα χείλη του και μια φωνή καμπάνα, δεν είχε να φοβηθεί τίποτα και κανέναν. Ο μόνος φόβος θα ήταν μην μπλοκάρει κείνο το μαραφέτι που γυρνούσε σαν δαιμονισμένο και βρεθεί χαλκομανία στην σκεπή ή μην του ‘ρθει το στομάχι στο στόμα από το γύρνα γύρνα. Έχω πάντως ζαλίστηκα που τον έβλεπα. Σε κείνη την τεράστια εικονική φούσκα, μέσα σε ένα αχανές στάδιο με εκατομμύρια λαμπάκια να αναβοσβήνουν ανάμεσα σε χιλιάδες εκστασιασμένους μασκοφόρους και μη, ένας πιτσιρίκος που έσταζε χαρά και αγάπη. Μη με ρώτησετε πού το κατάλαβα αυτό. Δεν ξέρω, το έπιασα στον αέρα. Στον τρόπο που ευχαριστούσε όσους τον πλησίαζαν, στον τρόπο που χαιρόταν έκπληκτος σαν παιδί που δεν πιστεύει πως του χάρισαν το ποδήλατο που τόσο επιθυμούσε.

Ε, ναι, έκατσα και το είδα όλο το πολύχρωμο πανηγύρι. Καλό πράγμα τα πανηγύρια. Και ναι, υπάρχουν πολύ σοβαρά θέματα που τρέχουν στον κόσμο μας την ίδια ακριβώς στιγμή που εμείς τρώμε σουβλάκια και σχολιάζουμε ένα ξωτικό αγκαλιά με τον βερζεβούλη και έναν άλλον που έτρεχε πάνω κάτω στην σκηνή χωρίς παντελόνι! Εμείς πάλι το ρίξαμε στον τζόγο και πάλι ντόρτια φέραμε πατριώτη. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν κερδίζει στα τυχερά παιχνίδια. Νόμος. Κάνεις εκτός από το καζίνο. Και ποιος νοιάζεται για τις θέσεις, τις σειρές, τις κατατάξεις στις μέρες που διανύουμε; Εκτός φυσικά από τον νικητή. Ο μικρός Νέμο λοιπόν δεν έκανε τίποτα λιγότερο από το απλούστερο. Να πει με την ωραία του φωνή, ένα ωραίο τραγούδι, με αρχή μέση, τέλος και μελωδία! Γιατί αυτό το τελευταίο το έχουμε ξεχάσει, γενικώς. Όλα είναι μια επαναλαμβανόμενη φασαρία που συνήθως συνοδεύεται από ημίγυμνους- ημίγυμνες-ημίγυμνα εντυπωσιακά νιάτα που φτου σκόρδα ,να τους χαίρονται οι μανούλες τους ( που γιορτάζουν κιόλας σήμερα, χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου) αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Έβλεπα έκπληκτη δύο Ισπανούς χορευτές πάνω σε 12 ποντα και σκεφτόμουν πώς χορεύουν καλέ πάνω στα τακούνια;!

Και αίφνης ο ένας κάνει μια κολοτουμπα και προσγειώνεται σαν ελατήριο σε στάση σπαγγάτο! Λέω, τώρα άμα σηκωθεί μετά από αυτό εγώ θα φαρμακωθώ. Φυσικά και σηκώθηκε και όχι μόνο σηκώθηκε αλλά συνέχισε και τον τρελό του χορό με περισσότερο νεύρο από πρίν! Έλα Χριστέ και Παναγιά! Εγώ είμαι σε φάση ” αναζήτηση ανατομικής παντόφλας “. Τα 12 ποντα μου είναι στο μουσείο. Με τούτα και με κεινα πάει και η eurovision και ο γλυκούλης Νέμο, που δεν με απασχόλησε και πολύ πως τον αποκαλούν, τί χαλί ήταν αυτό που φορούσε και γιατί έπρεπε να τραγουδάει πάνω στην ρόδα της μπαλαρίνας, κέρδισε και δικαίως το έπαθλο, που ήταν ένα κρυστάλλινο μικρόφωνο απ’ τα kosta boda. Εκεί που δεχόταν αγκαλιές και συγχαρητήρια έρχεται ‘κείνη που ήταν σαν να βγήκε από θρίλερ και του φοράει ένα αγκάθινο στεφάνι στα μπουκλάκια του και κείνος, ο καλός μου, δεν το βγάζει στιγμή και ανεβαίνει να πάρει το βραβείο φορώντας το. Τόσο καλούλης !! Πέτα το, πέτα το παιδί μου το σατανικό. Βουντού σου κάνει αυτή, να μου το θυμηθείς. Και δεν περνάει μισό λεπτό και ο Νέμο εκτός από τον κώδικα του τραγουδιού σπάει και το βραβείο!

Μάλιστα! Πάει το kosta boda! “Ούπς! Τώρα θα με μαλώσουν” θα σκέφτηκε. Παίρνει τα δύο κομμάτια, τα χώνει με ένοχο βλέμμα μέσα σε μια ανθοδέσμη που κρατούσε και στα μουλοχτα και με ελαφρά πηδηματάκια την κάνει για την πατρίδα του , την χώρα της ουδετερότητας. Εντωμεταξυ λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω και δεξιά γίνεται ο κακός χαμός, σκοτωμοί, βομβαρδισμοί κι όλα ξαναρχίζουν απότομα Μαρινακι…

Ηθικό δίδαγμα. Μην δίνεται βραβεία από κρύσταλλο. Τα κρύσταλλα όπως και οι άνθρωποι θέλουν προσοχή, προσοχή και αγάπη γιατί σπάνε εύκολα. Και μπορεί το γυαλί να καταφέρεις με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να το κολλήσεις, τους ανθρώπους όμως όχι.