Ο  Γιώργος Πίτσος  είναι Πολιτικός Μηχανικός.

Στο κατώφλι του σπιτιού μας πάντα περίμεναν στοιχισμένες με τάξη. Όλοι ανεξαιρέτως, μικροί μεγάλοι έπρεπε να κάνουν μια στάση. Τα λερωμένα παπούτσια στο κεφαλόσκαλο και οι παντόφλες διαβατήριο για να μπεις στα ενδότερα.

Χνουδωτές λούτρινες για τα παιδιά , δερμάτινες για τους μεγάλους. Μόνον όταν αποκτούσες κι εσύ δερμάτινες , καταλάβαινες ότι μεγάλωσες πιά κι έχεις κι εσύ γνώμη στην καθημερινή ρουτίνα της φαμίλιας.

Μέρες χαρούμενες, μέρες φτωχικές , μέρες πολύ φτωχικές, αλλά το πρωτόκολλο της παντόφλας σήμαινε ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά κι όλα τα άσχημα θα περάσουν. Η ζεστασιά στα πέλματα που σου ζέσταινε το μυαλό και την ψυχή.

Απ την άλλη όμως κι ο διάολος που φώλιαζε στ’ ανήσυχα κορμάκια μας όταν σιγά σιγά ανακαλύπταμε την αντίδραση του νου και του σώματος. Όταν έλειπαν οι γονείς χοροπηδάγαμε στα χαλιά με τις κάλτσες,  έχοντας όμως και παραπόδα τα παντοφλάκια μήπως κι ακούσουμε κλειδί στην εξώθυρα .

Ακόμα αναπολώ τους εξάψαλμους των γονιών μου όταν στην προεπαναστατική μου εφηβεία είχα αποφασίσει να κυκλοφορώ ξυπόλυτος την περίοδο των θερινών διακοπών. Φυσικά δεν έλειψαν τα μικρο ατυχήματα . Συνέχισα όμως απτόητος ενάντια στην δικτατορία της παντόφλας. Η αίσθηση του παγωμένου δαπέδου , μου προκαλούσε ρίγη δροσιάς μέχρι τις τρίχες της κεφαλής . Ένοιωθα καλά να γειώνομαι , να διαφεντεύω εγώ τη επαφή μου με τη γη, να νοιώθω το τράνταγμα των μαρμάρινων σκαλοπατιών όταν τρεχοβολούσα για την παραλία.

Και τα χρόνια πέρασαν. Ανάμεσα σε πολλά ζευγάρια παντόφλες κι άλλες τόσες ξυπολυσιές. Νά’ μαι λοιπόν στην γωνία του καναπέ καθισμένος , να παρακολουθώ ανελλιπώς τις ειδήσεις των 8, φορώντας τις ολοκαίνουργιες παντούφλες μου. Ο ΕΝΦΙΑς , η Γκρέτα, το μέρισμα, ο Τραμπ, ο Δένδιας, το πέναλτι , το κλίμα , ο γάιδαρος που τό’ φαγε, ο νέος ΠτΔ. Όλα μου φαίνονται ίδια . Το εγκέφαλο γράφημα μου μια ευθεία γραμμή. Κάπως έτσι θά’ναι κι λοβοτομή υποθέτω.

Άκουσα ότι τον περασμένο Αύγουστο βγήκαμε ,λέει,  από τα μνημόνια. Μια δεκαετής ταλαιπωρία , λέει , έλαβε τέλος. Για τα μνημόνια της ψυχής και του μυαλού δεν μιλάει κανείς .

 Μια δεκαετία ήταν υπεραρκετή για να ξεσκίσουμε αλλήλους. Τα μνημόνια μας τσάκισαν την τσέπη . Η εξάρτηση μας όμως απ αυτή, καταρράκωσε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας κι αυτοσεβασμού.

Χάνοντας τον επίπλαστο παράδεισό μας μετατρέψαμε την ζωή του γείτονα σε κόλαση. Του φίλου, του γείτονα, του κολλητού, γιατί εκείνος μόνο φταίει για την κατάντια μας. Ποτέ δεν φταίμε εμείς ως γνωστό.

Τις πιο χυδαίες επιθέσεις δέχτηκα από αδερφοποιτούς. Συνοδοιπόρους και συναγωνιστές. Έσκυψα το κεφάλι και δεν γύρισα τον λόγο πίσω. Τι να πεις. Ακόμα μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Κι πληγές που άνοιξαν, δεν θα γιατρευτούν ποτές.

Ανακάθομαι στη γωνιά μου. Το σήριαλ ΜΑΤ  – Εξάρχεια συνεχίζεται με χαμηλή όμως ακροαματικότητα . Δεν έχω απαίτηση από την γενιά των 17ρηδων να γνωρίζει για τις κινητοποιήσεις των εργατών της  ΛΑΡΚΟ  το 76, τις πορείες  των οικοδόμων το 77 που ο γέρο Καραμανλής μοίρασε ξύλο απλόχερα, ακόμα και για το ματωμένο 80 με Κουμή-Κανελλοπούλου. Κι όσοι μιλάμε με όρους παρελθόντος για να επιδείξουμε εμμέσως πλην σαφώς τα αγωνιστικά μας φυσεκλίκια , κάνουμε λάθος.

Έχω απαίτηση όμως από την νεολαία μας μια δημοκρατική ευαισθησία απέναντι  στην αυθαιρεσία του κράτους. Αλλά τι να πουν και τα παιδιά; Φταίμε εμείς , οι προηγούμενες γενιές που τους φορέσαμε παντόφλες. Χρήμα uber alles. Ακούς φοιτητικούς συλλόγους να μιλάνε για μισθούς και συντάξεις. Στα 18 τους χρόνια . Για μισθούς και συντάξεις.!!!

Τα μνημόνια τσάκισαν το  Όραμα πατριώτες . Το κατάντησαν ληγμένο εμπόρευμα που περιφέρουμε στο παζάρι της πολιτικής εμείς οι πασοκογενείς μαϊντανοί.  Άιντε και στα πρωινάδικα . Εδώ  ο καλός  πασοκογενής.  Διάλεχτε !

Όραμα ρε φίλε. Ξεχασμένη λέξη , τόσο που φοβάμαι μήπως την γράφω ανορθόγραφα. Το αόρατο νήμα που συνδέει ένα θερμοκήπιο στη Νάουσα με μια start up στο Κουκάκι. Την δασκάλα στους Αρκιούς με τον υδραυλικό στην Κεραμωτή.

Μα καλά χαζός είσαι;, με ρωτά ο Μεφιστοφελής. Μα καλά χαζός είμαι;, αντιλαλεί η φωνή μου στο δωμάτιο. Η σύντροφος μου δεν γυρνά , έχει συνηθίσει πια. Εμένα και τους φίλους μου όταν αναπολούμε παλιές αγωνιστικές δόξες . Τότε που εμείς τα κάναμε όλα καλά ….. ενώ οι επόμενοι τα κάνανε όλα στραβά …… αλλά μας ανακαλέσανε από την εφεδρεία …….. για να τα ξανακάνουμε σαν τα μούτρα μας πάλι.  Με Μπίστη  εγεννήθηκα, με Μπίστη              θ’ αποθάνω  ωρέ  Μητροπέτροβα !!

Δεν μπορείς να μάθεις νέα κόλπα σε γέρικο σκυλί. Όταν πέφτει η σκοτεινιά , αφήνω τη θέρμη της παντόφλας, φορώ τα πανάκριβα ανατομικά Νίκε μου και βγαίνω στις ρούγες . Εντολή γιατρού γάρ το περπάτημα για την καρδούλα μου. Με τα ακουστικά πάντα στ αυτιά ταξιδεύω σε ξελογιάστρες μουσικές. Επίτηδες . Για να μην ακούω έμενα που φωνάζει πίσω από το σολφέζ.  ” έφτασες 58 ρε μ@λ@κ@. Ό,τι έκανες , έκανες . Καλά , στραβά , έγιναν. Βάλε   κώλο κάτω. Ακολουθούν άλλοι. Μετά από 8 χρόνια  Μητσοτάκη  θά’σαι στη σύνταξη ρε. Άσε τα καουμποϊλίκια. ”

Στο δρόμο. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Μη αναγνωρίσιμος. Εγώ κι εγώ. Κάθε οικοδομικό τετράγωνο και ένας χρόνος απ τη ζωή μου. Κάθε διασταύρωση μια μεγάλη απόφαση που πήρα. Και προχωρώ με περιέργεια . Να φτάσω, να δω αν το ταμείο βγαίνει θετικό. Κι όσο γλιστρώ στο σκοτάδι, οι σόλες λιώνουν. Και το δέρμα αγγίζει δρόμο. Α ρε μπούρδα Καραβάγγο, πάλι στο κεφάλι θα μας πέσει.

Στον δρόμο αδερφές μου , στον δρόμο !

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr