Η Μαρία Γεωργαλά  είναι MSc Επικοινωνιολόγος/  Πιστοποιημένη Σύμβουλος Σταδιοδρομίας (GCDF)/ Corporate Advisor & Trainer 

‘’Δεν θα αργήσουμε. Μια βόλτα ακόμη να πάρει το παιδί λίγο αέρα και θα γυρίσουμε’’

Έφυγαν. Ο πατέρας και εκείνη.

Πέντε χρονών ήμουν και το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν τόσο σπάνιες οι βόλτες μαζί του. Δούλευε συνέχεια.

Κυριακή του Πάσχα, φόρεσε το καλό του κουστούμι, ένα γκρι με κάτι τετραγωνάκια σιέλ, που σίγουρα δεν ήταν έτσι, αλλά και πάλι τι σημασία έχει πως ήταν ένα κοστούμι πασχαλινό πενήντα χρόνια πριν. Η μνήμη χαρίζεται αφιλοκερδώς ….

Εκείνη ένα γαλάζιο φουστανάκι και μια άσπρη μοχέρ ζακέτα. Μαύρα λουστρίνια που είχαν έρθει, Μεγάλη Πέμπτη στο κουτί τους, μαζί μ έναν μεγάλο αρκούδο,  μια λαμπάδα και ένα   λαγό σοκολατένια, από τους νονούς.

Ήμουν χαρούμενη. Στα πέντε της χρόνια, συνόδευε τον πατέρα . Εκείνη μες στο γαλάζιο φόρεμα και στα λουστρίνια της, μόνο εκείνη.

Ο αρκούδος με κοίταξε με μια ελαφριά πίκρα, αλλά δεν  την πτόησε. “Όχι”, του είπε . “Κανείς άλλος  σε  αυτήν την βόλτα . Μόνο εγώ και αυτός”.

Πέρασαν,  από όλους, και ευχές και “κάτσε να πιούμε μια μπύρα, τι όμορφη που είναι η κόρη σου,  χάθηκες βρε παιδί μου, σε έχει φάει η δουλειά, έλα αγάπη μου, πάρε κουλουράκι , και ένα κόκκινο αυγό. Στο κήπο έχουμε κούνια , έλα καθήστε λίγο ακόμη’’

‘’Μας περιμένει η οικογένεια για φαΐ. Μια βόλτα για λίγο βγήκαμε, να πάρει  αέρα το παιδί’’.

Καταλήξαμε στη θάλασσα. Ο καιρός ήταν υπέροχος. Ο καιρός που ταιριάζει  σε ένα θαλασσί φόρεμα στη θάλασσα, μαζί με τον πατέρα στα πέντε μου χρόνια ήταν υπέροχος.

‘’Πάμε αργήσαμε’’.

‘’Λίγο ακόμη. Να βάλω τα πόδια μου στο νερό. Θα προσέχω’’

‘’Θα φωνάζει η μάνα σου. Είναι κρύα η θάλασσα’’

‘’Λίγο μόνο σε παρακαλώ’’

Με προσοχή έβγαλα τα μαύρα λουστρίνια, έβαλε μέσα προσεχτικά τα άσπρα σοσόνια μου, με μια μικρή πεταλούδα ροζ, κεντημένη στην άκρη τους.

Έβγαλε και εκείνος τα παπούτσια του, και τις κάλτσες, μάζεψε τα μπατζάκια από το γκρι πασχαλινό παντελόνι, με πήρε από το χέρι περπατήσαμε λίγο μέσα στο νερό και μείναμε εκεί να κοιτάμε τη θάλασσα .

Πέρασε πολύ ώρα, όση περνάει κάθε φορά που είσαι αληθινά ευτυχισμένος.

Ένα μεγαλύτερο κύμα έσκασε στα πόδια μας. Με πιτσίλισε στο καλό μου φουστάνι. Έβρεξε και το παντελόνι του. Ξαφνιαστήκαμε.

‘’Μπαμπά, μπαμπά, τα λουστρίνια’’ .

Τα βλέπαμε να κολυμπάνε ανάσκελα, σιγανά μέσα στη θάλασσα. Ούτε εκείνος κουνήθηκε , ούτε εγώ . Κανείς δεν ήθελε να αφήσει το χέρι του άλλου. Τα βλέπαμε να πλέουν μαύρα καραβάκια με άσπρο πανί,  να πλέουν και μετά να χάνονται. Μια ροζ πεταλούδα πέταξε προς τον ορίζοντα.

Με κουβάλησε αγκαλιά μέχρι το σπίτι. Σιωπηλά, χαμογελώντας.

‘’Μη πεις τίποτα’’, είπε στην μάνα μου. ‘’Περάσαμε τόσο όμορφα….’’

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr