Τζίνα Δαβιλά

Όταν γνωριστήκαμε είπα στον εαυτό μου «είναι ο ορισμός του ‘‘τρικυμία εν κρανίω…’’». Μιλούσε ακατάπαυστα, πεταγόταν από το ένα στο θέμα στο άλλο, όσοι ήμασταν παρόντες τον ακούγαμε απορημένοι, προφανώς γιατί  δεν  ήμασταν συνηθισμένοι να εμπλέκει ένας Διοικητής, ένας Μέραρχος διαφορετικές ιστορίες μεταξύ τους χωρίς ωστόσο ο ίδιος να χάνει τη ροή ή να συγχέει τα ανόμοια μεταξύ τους. Το μυαλό του ήταν διαυγέστατο. Ταλέντο το λες αυτό που το έχω συναντήσει σε άλλους δυο ανθρώπους στη ζωή μου.  Μυαλό ιδιότυπα ευφυές που πάει παντού, που δύσκολα μπορεί κάποιος να το παρακολουθήσει, αν δεν είναι σε διαρκή  εγρήγορση.  Το “τρικυμία εν κρανίω” που αρχικά θεώρησα για τον κο Χιονή, μετατράπηκε σε ιδιόρρυθμα ευφυές μυαλό που λειτουργεί αλεξιπτωτικά, όπως και ο ίδιος είναι ενεργός αλεξιπτωτιστής. Δηλαδή, πάει παντού, ρισκάρει, συναισθάνεται βαθιά και οριοθετεί ταυτόχρονα με αυστηρότητα ό,τι πρέπει να οριοθετηθεί για να μην έχει απώλειες. Έδινε οδηγίες στους συνεργάτες του  που αφορούσαν στο στράτευμα, ενώ την ίδια στιγμή θυμόταν ιστορίες από την θητεία του ως Λοχαγός στη Ρόδο, από τα αλεξίπτωτα, από τους Καταδρομείς, από το εκκλησάκι που ξαφνικά ανακάλυψε σε κάποιο περίπατο, σε κάποια άσκηση, από το ελάφι Dama-Dama  που συνάντησε στο δάσος της Ρόδου και αποτυπώθηκε το βλέμμα του στην μνήμη του, από τον στρατιώτη που τραυματίστηκε σε τροχαίο και εκείνος πρώτος έλεγε με βεβαιότητα στους γονείς του «Θα ζήσει, το ξέρω, το νοιώθω…» και έζησε ακυρώνοντας όλα τα προγνωστικά της Ιατρικής.

Ως Διοικητής της 95 ΑΔΤΕ ο κος Χιονής δεν εξέθεσε ποτέ τον εαυτό του συναναστρεφόμενος με πολιτικούς της τοπικής αυτοδιοίκησης εκτός υπηρεσίας, κρατούσε το μέτρο, τη χρυσή ισορροπία με όλους τους πολιτευτές και εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων, ανταποκρινόταν στις προσκλήσεις της κοινωνίας ως Μέραρχος πάντα με σύνεση και χωρίς να ξεχάσει το ρόλο του. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να υπερβαίνει τα εσκαμμένα και να γέρνει σε κάποιους αφήνοντας υπονοούμενα ότι ο Διοικητής της  95 ΑΔΤΕ έχει επιλέξει «στρατόπεδο» προσώπων που θα ευνοούσαν το έργο του ή θα υλοποιούσαν ό,τι επεδίωκε ως Διοικητής. Ποτέ.  Περισσότερο ο ίδιος και ο Στρατός ήταν υποστηρικτικός στην κοινωνία, παρά  η τοπική κοινωνία στο Στρατό . Υλοποιούσε αποφάσεις που λειτουργούσαν θεραπευτικά για τους ανθρώπους των νησιών και τους Διοικητές του, λόγου χάρη στην καταστροφική πλημμύρα της Σύμης το Νοέμβριο του 2017.

Ήταν υπερήφανος για το γεγονός ότι επί θητείας του ως Μέραρχος  ό,τι παρέλαβε, το παρέδωσε ακέραιο και ατόφιο, με εντιμότητα και περηφάνια παρουσίασε το έργο του ως έργο της 95 ΑΔΤΕ και κατευθύνθηκε προς το Γενικό Επιτελείο Στρατού για την ανάληψη καθηκόντων της Διεύθυνσης Ειδικών Δυνάμεων. Η αυτολεξεί φράση του ήταν«αποχωρώντας έχω ήσυχη την συνείδησή μου γιατί τήρησα στο ακέραιο όσα υποσχέθηκα την ημέρα που ανέλαβα την Διοίκηση του Σχηματισμού, παρέλαβα επτά νησιά και παραδίδω επτά νησιά». Ευλογημένοι όσοι μπορούν να το πουν αυτό. Παρών πάντα και με ευαισθησία μού έστελνε φωτογραφίες από τα άγρια άλογα του Ολύμπου, από τις ασκήσεις και την καταπόνηση των συναδέλφων του με την ένδειξη «είμαστε παντού» και με την προσωπική υπενθύμιση «Προσοχή, ό,τι γράψεις δεν θα με αναφέρεις πουθενά. Εγώ είμαι απλός στρατιώτης του Στρατού Ξηράς.». Μου επεσήμανε ό,τι έπρεπε να μην μου διαφύγει και δημοσιογραφικά, άξιους ανθρώπους, σπάνιες επαγγελματίες. Διότι ο Νίκος είναι υπέρ των συνεργασιών και των συνεργειών. Αλίμονο σε όσους πιστεύουν ότι μόνοι τους θα αλλάξουν τον κόσμο.

Ευσυγκίνητος – ποιος θα πει γνωρίζοντας το Νίκο ότι οι Ανώτατοι Αξιωματικοί είναι μόνο σκληροί;-, αεικίνητος, ουσιαστικά παρών και αποτελεσματικός σε πολλά θέματα που προέκυπταν εντός και εκτός υπηρεσίας που δεν ήταν της αρμοδιότητάς του και που δεν είναι επί του παρόντος να αναφερθούν. Μα πάντα Στρατιώτης. Με επίγνωση της ιεραρχίας, με σεβασμό στον Αρχηγό, με συναίσθηση της ευθύνης του ως υψηλόβαθμος Αξιωματικός και αποφασιστικότητα για την  υπεράσπιση της Πατρίδας. Την αποφασιστικότητα και την σκληρότητα που πρέπει να έχει ο Μέραρχος και ο Διευθυντής του κάθε Κλάδου του Στρατού Ξηράς, όταν απειληθεί η Ελλάδα.

«Και τώρα να με αποστρατεύσουν, είμαι ικανοποιημένος από τον εαυτό μου γιατί έχω κάνει το καλύτερο για την Πατρίδα μου, ό,τι καλύτερο μπορούσα, είμαι ήσυχος με την συνείδηση μου» μού είπε τον Μάρτιο του 2018, όταν τον αποχαιρέτισα πρόωρα χωρίς να καταφέρω να είμαι παρούσα στην τελετή παράδοσης-παραλαβής στον επόμενο Μεράρχο.

Πριν γίνουν οι κρίσεις του ΚΥΣΕΑ του 2019 που αποφάσισαν την αποστρατεία του τέως Α/ΓΕΣ Αλκιβιάδη Στεφανή, ο Αντιστράτηγος Νικόλαος Χιονής, ο φίλος μου ο Νίκος μού είπε: «Θέλω να με αποστρατεύσει ο Στεφανής. Εγώ ξέρω ότι αυτός είναι ο καλύτερος όλων. Και θέλω από αυτόν να αποστρατευτώ».

Ίσως και πάλι αυτό που είπε να μην είναι κατανοητό για τους πολλούς. Είναι κατανοητό  για όσους έχουν αντιληφθεί ότι το συναίσθημα είναι η χρυσή κορώνα της λογικής. Για όποιους ομολογούν φανερά ή κρυφά ότι το διαζύγιο του συναισθήματος από τη λογική οδηγεί στην αλαζονεία και την ψυχρότητα. Άρα σε απώλειες και “απώλειες”. Ο φίλος μου ο Νίκος γνώριζε πόσο δύσκολο ήταν ό,τι έπραττε σε καθημερινή βάση ο Στρατηγός Στεφανής και υποκλινόταν στο μεγαλείο του, ως Αξιωματικού, ως Ανθρώπου.

Κι εγώ υποκλίνομαι στον Αντιστράτηγο Χιονή, για την ειλικρινή, ανιδιοτελή αφοσίωσή του στον Αρχηγό του, στο κάθε Αρχηγό του, στον κάθε Έλληνα πολίτη που στο μυαλό του ήταν το υπαρκτό πρόσωπο της Πατρίδας. Παρέκαμπτε μιζέριες, κακοήθειες, μικροψυχίες, κακούς και κακότητες, φαιδρούς και φαιδρότητες που συναντούσε επαγγελματικά και κοινωνικά. Όσοι νομίζουν ότι ο κος Χιονής δεν ήξερε τι γινόταν πίσω από την πλάτη του, πλανώνται πλάνην οικτράν. Τα πάντα γνώριζε, τα πάντα αντιλαμβανόταν και τα προσπερνούσε. Είχε μάτια και στην πλάτη, αλλά επέλεγε ευφυέστατα και μεγαλόκαρδα να μην απαντά, να μην δίνει συνέχεια, ήταν αφοσιωμένος στο έργο του, στο καθήκον του, στο ρόλο που αποφάσιζε η Ηγεσία του Στρατού Ξηράς κάθε φορά.

Χαίρομαι που ο φίλος μου ο Νίκος  απελευθερωμένος από  την τυπικότητα του Σ.Ξ. την οποία περιέργως εφάρμοζε υιοθετώντας παράλληλα την καινοτομία, κλείνει επιτυχώς και χωρίς απώλειες την στρατιωτική του καριέρα. Μα περισσότερο χαίρομαι που απέκτησα έναν φίλο πανταχού παρόντα σε ένα ευρύ φάσμα απαιτήσεων ή υποχρεώσεων που έπρεπε να φέρω σε πέρας, όσο ήταν εν ενεργεία Αξιωματικός.  Για μικρά ή μεγάλα πράγματα. Χαίρομαι που αποχαιρετά τον Στρατό Ξηράς πλήρης και αλώβητος. 

Καλή πολιτική ζωή στον Αντιστράτηγο Νικόλαο Χιονή. Μακάρι και άλλοι να είχαν την πολυτέλεια να ολοκληρώσουν τον επαγγελματικό τους κύκλο χωρίς απώλειες βαρύνουσας σημασίας για τον Στρατό Ξηράς._

ΥΓ: Όσοι είχαν και η παραμικρή ελπίδα ότι η αποστρατεία Στεφανή δεν ήταν πολιτική, την έχασαν μετά από τις αποστρατείες -ντόμινο συνεργατών και επιλογών του κου Στεφανή. Απόδειξη τόσο ο Αντιστράτηγος Νικόλαος Χιονή, όσο και ο διάδοχος του στην 95 ΑΔΤΕ Αντιστράτηγος Γρηγόριος Ρουμάνης. Και δεν είμαστε στην θλιβερή επταετία της Δικτατορίας.

ΥΓ2: Εδώ το σημείωμα του για την αποστρατεία του

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

Αντγος ε.α. Νικόλαος Χιονής-Δήμαρχος Ρόδου Φώτης Χατζηδιάκος-Αντγος ε.α. Γρηγόριος Ρουμάνης

Από την τελετή Παράδοσης-Παραλαβής στις 22 Μαρτίου 2018 στην 95 Ανωτάτη Διοίκηση Τάγματος Εθνοφυλακής παρόντος του Επίτιμου Α/ΓΕΣ Αλκιβιάδη Στεφανή