•Ένα μήνα και πλέον, λίγο λίγο, αργά, βυθίζομαι στη σειρά Peaky Blinders. Είναι το υπνωτικό μου. Με αυτήν με αγκαλιάζει ο Μορφεας. Τώρα είμαι στην έκτη περίοδο. Τι ηθοποιός, υπέροχος, ο Ιρλανδος Cillian Murfy. Θα τον απολαύσω κάποια στιγμή στον Oppenheimer.

Η άγρια συμμορία που περνά σταδιακά στην νόμιμη ισχύ με εσωτερικές αναταράξεις και αιματηρές απώλειες. Αγγλία στην αρχή του μεσοπολέμου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 30.

Τώρα είμαι στη φάση που ο Τομυ, ο εμπνευσμένος αλλά αδίστακτος αρχηγός, με την άμετρη φιλοδοξία, σχηματοποιεί το πολιτικό του όραμα, στηριζόμενος στο παράνομο και απύθμενο πλούτο που έχει συσσωρεύσει. Αν η πολιτική είναι κύκλος λέει όποιος κινηθεί αριστερά στο κύκλο , θα συναντήσει αυτόν που κινείται δεξιά στο κύκλο , 180 μοίρες πιο κάτω. Εκεί είμαι εγώ. Για όλους. Και σοσιαλιστής και δεξιός. Τι σημασία έχει.

Μα σου καταλογιζουν «ηθική εξαχρείωση»του λέει η ακτιβίστρια από την Ιρλανδία. Τι ειναι αυτό απαντα. Μου θυμίζει όνομα αλόγου κούρσας. Το βγάζω από το σταυλο να ξεμουδιασει όποτε χρειάζομαι τις υπηρεσιες του.

•Κάτι μου θυμίζει κάτι μου θυμίζει. Και καλό και κακό. Το καλό και το κακο ανακατεύονται αεναως.