* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Απο-φασιστικές δράσεις

Τ’απρόοπτα κατά κανόνα

άλλους τους αιφνιδιάζουν

κι άλλους τους εκστασιάζουν

 Ν.Μοσχοβάκος, Ζεύξη Ασωμάτων

Στη χώρα μας τα όρια της Δημοκρατίας επαναχαράζονται καθημερινά καθώς έχουμε (συν) αποφασίσει εδώ και πολλά χρόνια να μην τηρούμε τους (όποιους) κανόνες. Έτσι για να τιμωρήσουμε το άδικο Κράτος δεν πληρώνουμε φόρους, για να συμψηφίσουμε τις οικονομικές μας απώλειες κλέβουμε στο ζύγι τον πελάτη μας, για να εκτονωθούμε από την πίεση μουντζώνουμε/ βρίζουμε όποιον βρεθεί στο δρόμο μας, για να δείξουμε το «αντιστασιακό» μας πρόσωπο παραβιάζουμε κάθε νομική διάταξη (από το κόκκινο φανάρι μέχρι το αυθαίρετο χτίσμα κι από το παράνομο φακελάκι μέχρι την καταστροφή δημόσιας περιουσίας). Η στάση αυτή ίσως εξηγεί εν μέρει τις αντι-δράσεις εκείνων που διαφωνούν και δεν εφαρμόζουν τα μέτρα κατά της Πανδημίας

Αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι με τους νόμους και την κοινωνία προβαλλόταν επί χρόνια ως άσκηση δημοκρατικών (;)  ελευθεριών και ως δικαίωμα στη διαφορά (!). Η κυβέρνηση, και όλο το πολιτικό σύστημα, προσπαθούν να βρουν επιχειρηματολογία[συνταγματικού ή κοινωνικο-ηθικού περιεχομένου]για να σταματήσουν την ανομική κατάσταση ,καθώς πάνω σ’ αυτήν έχτιζαν επί χρόνια το δικό τους δίκτυο διαπλοκής και διαφθοράς.

Οι τάχατες αντιδρώντες – δια της ατομικής παρανομίας – στο Κράτος στην ουσία ενισχύουν το Κατεστημένο το οποίο είχε (και έχει) περισσότερους τρόπους να κερδοσκοπεί και να ξεπερνάει τις κρίσεις

 Η δημόσια συζήτηση για τον Κορονοϊό, με την ένταση και έκταση που παίρνει, αποδεικνύει αφενός την ακύρωση όλων των πολιτικών υγείας της Μεταπολίτευσης κι αφετέρου τον εύθραυστο χαρακτήρα της κοινωνικής μας συνοχής.

Οι ευκολόπιστοι γίνανε δύσπιστοι. Οι έμπιστοι γίνανε παραδόπιστοι. Η εμπιστοσύνη δεν περισσεύει για κανέναν (άνθρωπο, φορέα, θεσμό).

Κανείς δεν δίνει πίστωση χρόνου στην Πολιτεία.

Με τόσους «άπιστους» σε τί να πιστέψει τελικά ο έμφοβος πολίτης; Στον [Έλληνα;] Θεό [που για πολλούς μας ξέχασε]; Στην παγκόσμια/ευρωπαϊκή συνδρομή [που μόνον οικονομική είναι μέχρι στιγμής]; Στους πολιτικούς; Στους γιατρούς; Γενικό αίσθημα αβοηθησίας.

Με αυτά τα δεδομένα  ποιος πραγματικά πιστεύει πως αυτό που κυρίως μας λείπει είναι το Συνταγματικό Δίκαιο ή το Ποινικό Δίκαιο και όχι το νέο κοινωνικό συμβόλαιο; Αν αυτό το συνειδητοποιήσουν και οι μεν και οι δε, τότε ίσως θα έχουμε μετατρέψει τη δολοφονική Πανδημία σ’ευκαιρία καλύτερης ζωής για όλους την επόμενη μέρα.

24.03.2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr