•Ανήκω σε μια πολύ τυχερή γενιά. Πρωτον γιατί το λαχείο μας «έριξε» στο σωστό τόπο και χρονο. Την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Την Αγία Μεταπολίτευση , την ευτυχέστερη εποχή της χώρας. Δεν γεννηθήκαμε στη Σομαλία, το Σουδαν, τη Γάζα κλπ ούτε στην Ελλάδα του 30 και 40. Δευτερον γιατί ζούμε τη μεγάλη τεχνολογική επανάσταση έχοντας μνήμη του τι προϋπήρχε. Να θαυμάζουμε την απίστευτη πρόοδο της ανθρωποτητας, την κατακλυσμιαία και γεωμετρική, εν μέσω των αυτό καταστροφικών ροπών μιας συνεχιζόμενης «προϊστορίας» ,όπως εγραφε ο Εγκελς το 19ο αιώνα. Με αιχμή τους πολεμους.

•Εκπληκτος πρωτοειδα τηλεόραση, το σινεμά στο σπίτι, 12 χρόνων το 1968. Ο πατέρας , φοβούμενος τη φθοροποιό επίδραση , όταν έβγαινε βράδυ με τη μητέρα μου ,την κλείδωνε για να έχει έλεγχο τι και πόσο μας αποσπά απο τα μαθήματα. Στο χωριό της καταγωγής μας δεν υπήρχε ακόμα τηλέφωνο και πολλά άλλα.

•Σήμερα διαβάζω τις εξαγγελίες του Μπιλ Γκειτς. Την εφικτή και όχι την αδυνατη επανάσταση της αταβιστικής αριστεράς.

Το λογισμικό μας λέει, που άλλαξε τις ζωες μας, είναι καλό αλλα «χαζό». Σε λίγα χρόνια θα πρέπει να μπορεί να ανταποκρίνεται «προσωπικά» και να επεμβαίνει , στον καθένα. Να τον « προστατεύει» δηλαδή από κακοτοπιές κατανοωντας έγκαιρα «τι θέλει». Τι θέλει πραγματικά όχι τι νομίζει ο ίδιος ότι θέλει. Πώς μπορεί να ξέρει κανείς τι πραγματικά θέλει χωρίς βοήθεια.Το λογισμικό , λέει ο Γκειτς , πρέπει να δείχνει πολύπλευρη, πλούσια «κατανόηση» της ζωής μας και να αναγορευθεί στον απαραίτητο βοηθό και καθοδηγητή.

•Τέλεια. Αυτό μου λείπει μερικές φορές. Η «κατανόηση» και η επιείκεια στο επόμενο μου λαθος. Κάποιος να με διορθώνει. Χαίρομαι που το έλλειμμα μου αυτό σπεύδει να το καλύψει ο Μπιλ Γκειτς και το νεο επι του θέματος λογισμικό. Αυτή η βαθειά συναισθηματική συνδρομή του νέου λογισμικού με συναρπάζει. Στο θαυμαστο κόσμο που έρχεται. Στο ροκ του μέλλοντος μας. Δεν τον φοβάμαι καθόλου. Αντίθετα με κάνει να ελπίζω. Με διασκεδάζει κιόλας ο προϊδεασμός. Θέλω κι εγώ, γιατί όχι, ένα ανθρωπόμορφο ρομποτ να με συμβουλεύει,να με ακολουθεί. Να μου λέει τι να κάνω όταν μπερδεύομαι. Και βεβαίως τι να σκέπτομαι. Να με προστατεύει.