Ωραιοζήλη (Τζίνα) Δαβιλά -Δαμασκηνού
Η είδηση του θανάτου της Λουσίλ Πετρίδου με λύπησε. Με λύπησε πολύ. Αρκετούς μήνες την σκεπτόμουν έντονα και κοιτούσα στο προφίλ της στο facebook διαπιστώνοντας ότι δεν είχε κάνει κάποια ανάρτηση. Απορροφημένη στα δικά μου, την καθημερινότητα και τα έκτακτα δεν της τηλεφώνησα. Πόσα και πόσα τέτοια “απορροφημένα” κωλύματα δεν έχουμε να θυμηθούμε όλοι μας!
Χθες κοιτώντας την πλατφόρμα της Πόρτας και τα google analytics, παρατήρησα ότι διαβάζονταν τα άρθρα που η Λουσίλ είχε γράψει στην Πόρτα. Το προφίλ της στο φβ είναι πια κλειστό και η αναζήτηση στο διαδίκτυο με το όνομά της μού έβγαλε την είδηση: “Πέθανε η Λουσιλ μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο”.
Η Λουσίλ ήταν ένα αστείρευτης ζωντάνιας κορίτσι, αισιόδοξο και δυνατό που γνώρισα στη Ρόδο το 2012 όταν προσκλήθηκε για να παρουσίασει το βιβλίο της, μια ιδιαίτερη έκδοση κόμικ με πρωταγωνίστρια την Μπουμπού, τον σκύλο της, όπως βίωνε την ασθένεια της Λουσίλ. Είχαμε κάνει και μια εκπομπή στο ραδιόφωνο του Παλμού 99.5 που δυσκολεύομαι να δημοσιοποιήσω στην παρούσα στιγμή, καθώς δεν έχω άμεση πρόσβαση στον Η/Υ μου, όπου φυλάσσεται το τεράστιο αρχείο συνεντεύξεων στον Παλμό. Κάθε φορά που ήθελε να εκφράσει τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της είχε ανοιχτή πόρτα στην Πόρτα μας.
Δεν ξέρω πώς να την αποχαιρετήσω. Δεν έχω λόγια στο φευγιό των ανθρώπων. Κυρίως όταν είναι γρήγορο το πέρασμά τους στη ζωή.
Μακάρι εκεί που πέταξε η ψυχούλα της να βρει ό,τι της στέρησε η επίγεια ζωή. Την Αγάπη που έμαθε να δίνει και που αποτέλεσε την μεγάλη νίκη της και ες αεί αποτύπωμά της. Το αξίζει.
Προσωπικά θα σας προτρέψω να διαβάσετε παρακάτω τα δώδεκα κείμενά της στην Πόρτα κι ένα άρθρο για το βιβλίο της. Τιμής ένεκεν σ’ένα δροσερό κορίτσι που έφυγε νωρίς. Όσοι δεν την γνωρίσατε, αξίζει να την μάθετε.
Ακούστε και το τραγούδι της Ηρούς με τους στίχους της Λουσίλ Πετρίδου
Λουσίλ, η μαγκιόρα του ζωδιακού, της Τζίνας Δαβιλά (12 Ιουνίου 2012, πρωτο-δημοσιεύθηκε στο protagon.gr)